Και να που βρέθηκα στο κλεινόν άστυ, εκεί, που έχω κάνει όρκο να βρίσκομαι μόνο σε περιπτώσεις εκτάκτου ανάγκης, αφού δεν είναι τόπος ζωής για… φυσιολογικούς ανθρώπους, αλλά έπεισα τον εαυτό μου, ότι αφού οι οικογενειακές γιορτές επέβαλλαν την μετακίνηση μας στην Αθήνα, είπα να ξεμυτίσω.
Δεν θα περιγράψω την Πρωτεύουσα μας, ούτε πως βρέθηκαν 5.000.000 άνθρωποι να παριστάνουν τις σαρδέλες, αλλά την επιστροφή με το πλοίο, για την ακρίβεια το «Νήσος Σάμος».
Άλλο επίπεδο συγκοινωνιών, καθαριότητα, ευγένεια από το πλήρωμα, σεβασμός στον επιβάτη, τάξη και κανόνες, απ’ το κατάστρωμα μέχρι τις καμπίνες.
Η αλήθεια βέβαια ήταν ότι το πλοίο έμοιαζε λίγο με… Τάγμα αλλά αυτό ουδόλως με ενόχλησε.
Ηταν φανερό ότι μια φουρνιά μεγάλη επέστρεφε από τις Χριστουγεννιάτικες άδειες, για να αντικαταστήσει την άλλη της Πρωτοχρονιάς.
Διαστροφή του επαγγέλματος, παρατηρούσα τους στρατιώτες και μοιραία έκανα συγκρίσεις με την δεκαετία του 1980, τότε που κλήθηκα και εγώ να υπηρετήσω την πατρίδα.
Ετσι και εγώ ντυμένος πολιτικά, τώρα αυτό επιτρέπεται, αφού στην Κω που ήταν η μετάθεση μου από το Κέντρο νεοσυλλέκτων, πηγαίναμε υποτίθεται ως… Χωροφύλακες, αφού τα Δωδεκάνησα, πάλι υποτίθεται, ήταν χωρίς Στρατό, από την συμφωνία παραχώρησης της Ιταλίας προς την Ελλάδα.
Πολιτικά φοράγαμε και εμείς αλλά από χιλιόμετρα μας ξεχώριζες, όχι από το κοντό μαλλί, αφού και τώρα κοντό έχουν οι στρατιώτες, αλλά από το… φοβισμένο βλέμμα.
Εβλεπα λοιπόν τα σημερινά παλληκάρια και το χαιρόμουνα. Στιβαροί, περιποιημένοι, καθαροί, χαμογελαστοί, σοβαροί είτε φόραγαν στολή είτε όχι, έβλεπες ότι έχεις να κάνεις με παιδιά, που είναι πασιφανές ότι τα σέβονται οι Αξιωματικοί τους σαν προσωπικότητες, άνθρωποι που δεν πήγαιναν ούτε σε αγγαρεία, ούτε σε καταναγκαστικά έργα.
Ετσι κάποια στιγμή φτάσαμε στη Χίο και θυμήθηκα όταν έφτασα και εγώ το 1980 στο σκοτεινό λιμάνι της Κώ, για να φορτωθούμε περίπου ως ζώα στις «Καναδέζες».
Απέβαλλα τότε τις αγριοφωνάρες των ηγητόρων μας και θυμάμαι την εντύπωση, που μου έκανε η Κως με το πρώτο αντίκρισμα. Άλλο επίπεδο, ήταν φανερό ότι το νησί ήταν σκάλες ψηλότερα από τη Χίο.
Ετσι ηθελημένα τώρα μπήκα στη θέση των σημερινών φαντάρων, που τους υποδέχτηκαν πολιτισμένα, που έφυγαν σαν άνθρωποι για τις μονάδες τους αλλά, είπαμε η διαστροφή του επαγγέλματος, εγώ παρακολουθούσα το βλέμμα τους.
Όπως εγώ πριν 37 χρόνια είπα, ώπα εδώ ανεβήκαμε, τα παιδιά πρέπει να είπαν, Θεέ μου, που μας φέρανε;
Αφήστε την πρώτη εικόνα του λιμανιού μας, που θυμίζει τσιγκανομαχαλά της δεκαετίας του 1960, είναι και το… δεσπόζων κτίριο του REX που είναι αυτό που λένε οι νέοι μας «όλα τα λεφτά».
Ένα ερείπιο σκεπασμένο με μια κουρελομπατανία !
Το 2012 στα 100 χρόνια των «ελευθερίων» μας ο Κώστας Γανιάρης σκέφτηκε να το σκεπάσει με ένα υπερμεγέθες πανό, που έπαιζε διπλό ρόλο. Και έκανε αναφορά στα 100χρονα και σκέπαζε την ασχήμια. Από τότε όμως πέρασε από το αυλάκι νερό 5 χρόνων και το πανό έγινε μια κουρελαρία της χειρίστου είδους. Μαζί με το νερό στο αυλάκι το ιστορικό κτίριο πέρασε στον Δήμο Χίου, που θέλει και μπράβο του να το αξιοποιήσει, υπάρχει μάλιστα και μια Αρχιτεκτονική μελέτη, που θέλουμε με βάση αυτήν να το εντάξουμε σε πρόγραμμα.
Σκέφτηκα λοιπόν εκείνη τη στιγμή και τώρα το σκέφτομαι φωναχτά, πόσο να κοστίζει άραγε η τοποθέτηση μιας νέας επιφάνειας, που και την ασχήμια να κρύβει και να δείχνει πως ακριβώς ονειρευόμαστε να το φτιάξομε;
Ελπίζω κάποιοι από τον Δήμο να συμμερίζονται τις σκέψεις μου.
Υ.Γ. Το παράδειγμα των στρατιωτών ισχύει για κάθε επισκέπτη μας. Οι στρατιώτες θα μείνουν πολύ για να τους κερδίσουμε με τον χαρακτήρα, την συμπεριφορά μας και τις κρυμμένες ομορφιές του νησιού. Τους άλλους όμως που έρχονται για λίγο, ακόμα και να συμβεί το ίδιο, τους δίνουμε με το «καλώς ήλθες» μια ωραιότατη γροθιά στο στομάχι.
