Παρακολουθώ την συζήτηση που γίνεται στο διαδικτυακό Καφενείο για τα είδη των δένδρων, που μπαίνουν στα πεζοδρόμια μας και δεν σας κρύβω ότι αναρωτιέμαι.
Σε ένα βαθμό είναι φυσιολογικό ο κάθε ένας να έχει αντίληψη του περιβάλλοντος του, αλλά μήπως καμιά φορά πρέπει να κοιτάμε όσο το μπορούμε και παραπέρα;
Εξηγούμαι. Ο Δήμος Χίου ανακατασκεύασε τα πεζοδρόμια στην οδό Μαρτύρων. Είναι από τα ελάχιστα, μαζί με αυτά που συνεχίζονται στην οδό Καραολή και Δημητρίου (οι δρόμοι από το Εργατικό Κέντρο προς το Νοσοκομείο) που μαζί με εκείνα της Προκυμαίας φτιάχτηκαν για…ανθρώπους.
Μπορεί κανείς να προσχωρήσει, χωρίς να του ρθεί στο… «Δόξα πατρί» ένας στύλος, να σκίσει το κεφάλι του σε μια πινακίδα, να μην πάρει το καρότσι με το μωρό στην πλάτη και να κατέβει στο δρόμο για να ανεβεί ξανά, να προχωρήσει χωρίς να φρακάρουν οι σακούλες που κουβαλάει μεταξύ στύλου και τοίχου, όσα εν πάση περιπτώσει, θεωρούνται φυσιολογικά στην… ωραία μας την πόλη.
Αφού λοιπόν σιγά – σιγά κατακτούμε τα αυτονόητα, προκύπτει και η συζήτηση για το είδος της δενδροστοιχίας που θέλουμε, αφού, άλλη… κατάκτηση και αυτή, καταφέραμε να συντονιστούμε ώστε τα πεζοδρόμια μας να διαθέτουν… σκιά.
Βάλαμε κουκουναριές γιατί δένουν με τον Κήπο, είπε η μια πλευρά.
Νεραντζιές γιατί στηρίζουμε την Χιώτικη φύση λέει μια άλλη.
Οι κουκουναριές θα μεγαλώσουν και θα βρούν τα σύρματα της ΔΕΗ, ακούγεται από την μια πλευρά.
Βάλαμε έξω από το Πανεπιστήμιο και 15 χρόνια τώρα τα δένδρα αυτά αποδείχτηκαν τα καλύτερα, αντιτείνει η άλλη.
Και ενώ συζητάμε, αυτό είναι καλό και το… επίπεδο ανεβαίνει, ένα τηλέφωνο κατοίκου της Μαρτύρων, εμένα τουλάχιστον με επαναφέρει στην… τάξη.
«Ρε δεν αφήνετε τις μαλθακίες; Καθήστε μια μέρα εδώ και θα δείτε τι εστί… βερίκοκο ή για την ακρίβεια… νεράντζι. Όσοι μένουμε εδώ υποφέρουμε. Άλλοι για πλάκα, άλλοι γιατί κυνηγιούνται, άλλοι γιατί… έτσι, το πρώτο που κάνουν κάθε βράδυ είναι να πιάνουν τα νεράντζια από κάτω και να μας τα πετάνε σκαστά στις πόρτες. Έχεις καθαρίσει νεράντζι από τα τζάμια σου; Και καλά να είναι φρέσκο, αν ξεραθεί, εκεί να δείς… τρίψιμο. Να αγιάσει το χεράκι αυτού που φύτεψε τις κουκουναριές».
Κι’ αν αύριο πετάνε… κουκουνάρες; Ε, μα πιά, απαντήσαμε έτσι για να πάρουμε την εκδίκηση μας.
Αδέλφια, ελάτε να συνεννοηθούμε. Δυστυχώς δεν παιζόμαστε με τίποτα. Δεν μπαίνουν δένδρα μας ενοχλεί η… ξεραϊλα, μπαίνουν δένδρα μας ενοχλούν τα… φύλλα.
Μπήκαν τα δένδρα στην Καραολή, μεγαλώσανε και τώρα μας ενοχλεί γιατί κρύψανε την… θέα των μπαλκονιών.
Μα εμείς θέλομε δένδρα με… γρύλο και ή δυνατόν μουνουχισμένα γιατί οι καρποί τους γίνονται… χειροβομβίδες.
Συζητάμε λοιπόν για το είδος των δένδρων και δεν βλέπουμε ότι σε λίγο και εκεί που δεν έχει κολωνάκια, θα βάλομε, και τρανό παράδειγμα για το… επίπεδο μας είναι αυτό που συμβαίνει στην Μ. Λιβανού (που δεν έχει κολωνάκια). Περάστε μια μέρα και θα με θυμηθείτε. Προχθές είδα έναν παρκαρισμένο στο πεζοδρόμιο να δίνει οδηγίες ένα δεκάλεπτο σε φορτηγό να περάσει στην… τρίχα. Επ’ ουδενί δεν τούκοβε να πάρει το ρημάδι του και να απελευθερώσει το πεζοδρόμιο.
Όσο λοιπόν δεν κατακτάμε αυτά, θα παίρνουμε την απάντηση που πήρε ο φίλος μου ο καπ. Αλέκος Καραμούζος, που πρότεινε άμα βρίσκουμε ένα μικρό αμανίτη να μην τον κόβουμε για να τον βρεί μεγάλο ο επόμενος.
Η απάντηση στο υστερόγραφο.
Υ.Γ.: «Ρε καπετάνιε, του έγραψε κάποιος, σε… Βέλγους απευθύνεσαι; Εδώ ο Έλλην μόλις βρεί μικρό τον αμανίτη τον εξαφανίζει για να μην δεί άλλος ότι εκεί φυτρώνουν μανιτάρια και του… κλέψει τον μανιταρότοπο.
