Τα πράγματα δεν είναι καλά δίπλα μας. Αν είμασταν στην Ρωσία, ο Ιμάμογλου θα πάθαινε μια τροφική δηλητηρίαση και από τον άλλο κόσμο που θα βρίσκονταν δεν θα μπορούσε να βάλει υποψηφιότητα. Ε, ο Ερντογάν έχει επ’ αυτού δυσκολίες, άρα θα πρέπει να «κλαδευτεί» η ενοχλητική υποψηφιότητα του Δημάρχου Κωνσταντινούπολης, για την Προεδρία της χώρας με άλλον τρόπο.
Τι μας νοιάζει εμάς; Το έχουμε γράψει ξανά. Δεν μας αφορά μόνο ως δημοκρατική αξία, μας ενδιαφέρει διότι οσάκις καίγεται η γειτονιά μας, ακόμα και αν δεν μας πλησιάσουν οι φλόγες θα μας πιάσει η κάπνα. Ειδικά εμάς στο Αιγαίο, που την έχουμε «πατήσει» και είμαστε βολεμένοι με τον τουρισμό Τουρκίας.
Όσοι αμφιβάλλουν ας ρίξουν μια ματιά στα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ για την μειωμένη επιβατική ακτοπλοϊκή κίνηση σε Χίο – Μυτιλήνη. Τούτο συμβαίνει το διάστημα που «πήζουμε» στους Τούρκους και δεν μπορούμε να εξυπηρετήσουμε άλλο κόσμο. Συνεπώς η μονομέρεια στα νησιά «βγάζει μάτι» και αυτό σημαίνει ότι εκτός από μακροπρόθεσμα, όπου το μόνο σίγουρο είναι ότι κοιμόμαστε όρθιοι, κοντοπρόθεσμα οποιαδήποτε φλόγα δίπλα θα μας πνίξει εδώ.
Κατά τα άλλα ο ΣΕΣΝΟΧ φωνάζει για τα αυτονόητα. Η Παθολογική πάσχει και μπάζει, η Κυβέρνηση δεν μπορεί να διαχειριστεί το θέμα ενώ δεν υπάρχει αντιπολίτευση να δώσει λύση, άρα σκάμε και σκάβουμε ελπίζοντας να είμαστε τυχεροί και νάχουμε την υγεία μας.
Το πρόβλημα όμως δεν είναι γιατί καθόμαστε με δεμένα χέρια σε ζητήματα, που θα έλεγε κανείς, και να φωνάξουμε εμείς παντού τα ίδια χάλια υπάρχουν. Το πρόβλημα είναι ότι έχουμε αποδεχτεί να μένουν τοπικά ζητήματα άλυτα, από τα οποία σε τελική ανάλυση κινδυνεύει η ζωή μας ή μας οδηγούν σε διάλυση.
Ας αναφερθούμε σε δύο μόνο παραδείγματα. Δεν μας ενδιαφέρουν οι λεπτομέρειες, ας τις βρούν αυτοί που πρέπει. Γι’ αυτό άλλωστε έθεσαν υποψηφιότητα και γι’ αυτό στην τελική πληρώνονται κιόλας.
Δείτε και φωτογραφικά την εικόνα του δρόμου πάνω από τον ΦΟΒ στον Βροντάδο. Δηλαδή τι περιμένουμε, να πέσει στα κεφάλια μας να γίνουμε… Σκόπια ή… Τέμπη και να ψάχνουμε ποιός θα την σκαπουλάρει πρώτος από τις ευθύνες;
Δίπλα στον δημόσιο αυτό κίνδυνο υπάρχει ένα Σχολείο, κάτω μια Αίθουσα εκδηλώσεων, πιο κάτω ένα γήπεδο και ο Καθεδρικός Ναός Αγίου Γεωργίου Βροντάδου. Δηλαδή αν υπάρχει ένα πολυσύχναστο σημείο θα έλεγε κανείς πως είναι και αυτό. Αλήθεια τι περιμένουμε;
Το άλλο παράδειγμα αφορά τα παιδιά του Δημοτικού Σχολείου Πυργίου. Πάλι δεν μας ενδιαφέρουν λεπτομέρειες, διότι υπάρχει το κύριο. Και ποιο είναι αυτό; Ότι για κάποιους ισχύει το πιό άχρηστος πεθαίνεις.
Δηλαδή έχουμε παιδιά και δεν μπορούμε εδώ και μια δεκαετία να πούμε που θα γίνει Βρεφονηπιακός Σταθμός. Έχουμε μαθητές που χρίζουν μεταφοράς στο Σχολείο τους και δεν έχουμε βεί τον τρόπο να τα πηγαίνουμε. Γι’ αυτό σημειώνουμε και εμείς στον τίτλο. Τι μας φταίει; Ότι τα Νοτιόχωρα δεν είναι Βορειόχωρα να βρίσκονται τα χωριά άδεια να μην έχουμε και εμείς βάσανα.
Μπορεί πάντως αυτές οι… λεπτομέρειες να μας κάνουν να καταλάβουμε ότι όταν ψηφίζουμε, κάνουμε επιλογές για την ζωή μας.
Υ.Γ: Καλό κατευόδιο, καλή συνέχεια στην υγεία στην ζωή και την δραστηριότητα, στην μέχρι χθες Διοικήτρια του νοσοκομείου μας Ελένη Κανταράκη. Μπόρεσε να μας… αντέξει 8 χρόνια.
