«Πήγαινε να δείς, δεν χρειάζεται να πώ τίποτα. Αυτό που θα δείς μιλάει μόνο του»
Η Ευτυχία Βλυσίδου έτρεχε φουριόζα τον διάδρομο του 1ου ορόφου, του ταλαιπωρημένου και χρήζοντος γενναίας επισκευής κτιρίου της «Εμπορικής Σχολής» που σήμερα στεγάζει το 1ο ΕΠΑΛ, αλλά και μια Τάξη παιδιών προσφύγων, που παρακολουθούν μαθήματα Γυμνασίου.
Και ενώ η Ευτυχία έφευγε γι’ αλλού, εγώ είδα την άλλη… ευτυχία ζωγραφισμένη στα πρόσωπα ανθρώπων, που θέλουν να μάθουν.
16 μαθητές, σταγόνα στον ωκεανό δηλαδή, των εκατοντάδων αυτής της ηλικίας στην ΒΙΑΛ, από διάφορες χώρες και κοινή γλώσσα την Αραβική, την Αγγλική, αλλά και λίγα, αλλά καλά ελληνικά, κρέμονταν από το στόμα του Κώστα Βούκουνα, του συγγραφέα Διευθυντή του 1ου ΕΠΑΛ, της υποδιευθύντριας Σοφίας Πεφτουλάκη και του Καθηγητή Σταμάτη Ηλιαδάκη, που τους εξηγούσαν τα διαδικαστικά, αν και μερικοί τα ήξεραν από πέρσι.
Το τι μαθαίνουν δείτε το και στο σχετικό τηλεοπτικό ρεπορτάζ, που γίνεται με τα σπαστά ελληνικά τους και ελληνόφωνο Άραβα διερμηνέα. Ελληνική γλώσσα, Αγγλικά, Μαθηματικά, Υπολογιστές και Γυμναστική, μας λέει γεμάτη χαμόγελο η Ζάχρα από το Ιράκ, ενώ η φίλη της δίπλα από την Συρία, την παρακολουθεί και συμφωνεί.
Δείτε και τι μας λένε οι Καθηγητές. Αυτά τα παιδιά μας λέει ο Κώστας Βούκουνας δείχνουν σεβασμό, κάτι που δυστυχώς στο ελληνικό Σχολείο δεν το ζούμε, θυμίζουν τα παλιά δικά μας χρόνια (Σ.Σ. Τότε που έμπαινε ο Καθηγητής στην Τάξη και οι μαθητές σηκώνονταν όρθιοι σε ένδειξη σεβασμού). Συμμετέχουν σε όλα μας λέει η Σοφία Πεφτουλάκη, είναι επιμελή, παίρνουν μέρος ακόμα και στις εκδρομές με τα δικά μας παιδιά. Όσα χρόνια είμαι Καθηγητής, συμπληρώνει ο Σταμάτης Ηλιαδάκης, ούτε ένας μαθητής δεν ήρθε να μου πεί «ευχαριστώ». Αυτοί οι άνθρωποι, όσο καιρό κάνουν μάθημα μαζί μας, από ένα – δύο χρόνια μέχρι και μήνες, φεύγοντας θα ρθούν να μας σφίξουν στην αγκαλιά τους και να μας πουν με την ψυχή τους «ευχαριστώ».
Έτσι είπαμε και εμείς, όταν φεύγοντας παρατηρήσαμε έναν κύριο και μια κυρία μη μαθητικής ηλικίας, οπότε η απορία λύθηκε στα… ελληνικά.
Είμαι ο μπαμπάς της Ζάχρα από το Ιράκ, από δω η γυναίκα μου, να εκεί δίπλα ο γιός μου.
Είμαστε τρία χρόνια στην Ελλάδα, είδα την διαφορά στα παιδιά μου και αποφασίσαμε και εμείς να πάμε μαζί τους… Γυμνάσιο.
Μπράβο του λέμε, αλλά μας… κόβει. Θέλω να πω και κάτι άλλο. Εμείς δεν θέλουμε να φύγουμε, θέλουμε να ζήσουμε στην Ελλάδα. Ξέρετε εγώ είμαι… υδραυλικός.
Φεύγοντας από την Τάξη, της σταγόνας στον ωκεανό των προσφύγων, ακούγαμε στα αυτιά μας την φωνή της Ευτυχίας Βλυσίδου. «Μέσω της εκπαίδευσης στέλνουμε στην Ευρώπη… φιλέλληνες» αλλά και τη φωνή του πατέρα της Ζάχρα. «Θέλουμε να μείνουμε στην Ελλάδα».
Αλήθεια, από τα εκατοντάδες σπίτια ρημάδια στα χωριά μας, δεν βρίσκεται ένα να στεγάσει την οικογένεια του υδραυλικού από το Ιράκ;
Υ.Γ. Άσχετο αλλά ενδεικτικό το τρόπου που σκέπτεται. Ο Δήμαρχος Χίου κρατούσε το πρωί το.. εξώδικο, που του έστειλαν οι Χιώτες μεταφορείς, που ξέρουμε τι λέει, αλλά αφού δεν μας το κοινοποίησαν ας το κρατήσουν… μυστικό. «104 Δικηγόρους έχει το νησί, μου έστειλαν το… εξώδικο, μέσω ενός Δικηγόρου από τη Θεσσαλονίκη!!!» είπε ο Σταμάτης Κάρμαντζης και του ήρθε να το… φάει.
