Οι εργαζόμενοι στην ΒΙΑΛ απαιτούσαν να πληρώνει η… υπηρεσία την μεταφορά τους στον τόπο εργασίας τους. Το ότι αμείβονται με ψίχουλα, προφανώς αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει όλοι οι υπόλοιποι να πληρώνουν το εισιτήριο τους.
Οι εργαζόμενοι στα γραφεία της ΔΕΥΑΧ απαιτούν το… κεκτημένο δικαίωμα τους να λαμβάνουν 800 ευρώ περίπου το χρόνο ως επίδομα ρουχισμού!
Προφανώς πάλι το κοινωνικό σύνολο, δηλαδή μισοπεθαμένοι μικρομεσαίοι, πένητες συνταξιούχοι και νέοι άνεργοι, έχουν την… οικονομική άνεση, να πληρώνουν τα πουκάμισα των εργαζομένων, στα γραφεία επαναλαμβάνουμε της ΔΕΥΑΧ, γιατί φθείρονται οι γιακάδες τους.
Οι Δάσκαλοι τώρα θεωρούν επίσης κεκτημένο δικαίωμα τους να κλείνουν το… μαγαζί γιατί έχουν Γενική Συνέλευση!
Προφανώς και εδώ περισσεύουν των υπολοίπων εργαζομένων, που πρέπει να χάσουν το μεροκάματο, για να κρατήσουν εκτός προγράμματος το παιδί τους σπίτι, διότι ο Δάσκαλος δεν μπορεί να χάσει ένα πολύτιμο για τα ιδιαίτερα μαθήματα του απόγευμα ή το ιερό και απαραβίαστο Σαββατοκύριακο του.
Όλα αυτά συμβαίνουν στην χρεωκοπημένη Ελλάδα, στην χώρα που κατάντησε ο πλέον ευνοημένος της κοινωνίας να είναι ο άστεγος, ο άκληρος και ο ακαμάτης.
Ερώτημα τώρα με το χέρι στην καρδιά. Μήπως κάτι δεν πάει καλά και αφού δεν πάει γιατί δεν το αλλάζουμε;
Όταν ο εργαζόμενος στην ΒΙΑΛ έχει χίλια δίκια να διεκδικεί ένα ανθρώπινο μισθό, γιατί διεκδικεί τα ψίχουλα ενός εισιτηρίου, όταν το αίτημα «βγάζει μάτι» από μακριά;
Όταν ο εργαζόμενος στην ΔΕΥΑΧ έχει χίλια δίκια να διεκδικήσει ανθρώπινες συνθήκες εργασίας, τουλάχιστον σε ατμόσφαιρα μη… βόθρου, γιατί ζητά επίδομα ρουχισμού αφού δεν κάνει τίποτα ιδιαίτερο και ξεχωριστό από χιλιάδες άλλους εργαζομένους γραφείων;
Οταν ο Δάσκαλος καλείται να μορφώσει παιδιά με μισθούς πείνας, ωρομίσθιος και περιφερόμενος, όταν έχει δεκάδες δίκαια αιτήματα με την κοινωνία του πλευρό του, γιατί κάνει τη δουλειά της αίγας που χύνει το γάλα;
Προφανώς δεν γίνεται αντιληπτό ότι πολλά «κεκτημένα» απλά χρησιμοποιήθηκαν από το σύστημα για να γυρίσουν το παιχνίδι κατά των εργαζομένων.
Αλλιώς κάποιοι στην ΔΕΥΑΧ θα έλεγαν, βρε παιδιά γελάνε μαζί μας με το επίδομα… ρουχισμού, όπως θα γελάνε όταν μας δούν με ενιαία ρούχα αλά εταιρείες κινητής τηλεφωνίας.
Αλλιώς κάποιοι Δάσκαλοι θα έλεγαν, όχι γενική Συνέλευση ή εκλογές ή ότι άλλο έχουν σκαρφιστεί οι κρατικοδίαιτοι συνδικαλιστές, σε εργάσιμη μέρα και ώρες, προκαλούμε, χάνουμε το δίκιο μας.
Υ. Γ. Η μεγαλύτερη δύναμη είναι πείς όχι στη συνέχιση ενός λάθους.
