Στρατόπεδο Γκιάλα Παρασκευή 8 Ιουνίου 2018.
Για μας μια συνηθισμένη ημερομηνία, όμως για κάποια παλικάρια η ημερομηνία της ορκωμοσίας τους, ως νεοσύλλεκτοι στρατιώτες.
Η ημερομηνία σημαντική και για τους γονείς τους, αλλιώς δεν θα έκαναν εν σώματι, είδαμε μαζί παππούδες και γιαγιάδες, ένα τόσο μακρινό ταξίδι στη Χίο, για να καμαρώσουν το παιδί τους.
Προσέξτε, παρά τα όσα λέγονται και γράφονται, παρά τις δυσκολίες και παρά την κρίση, από την ώρα που κρατά η ελληνική οικογένεια και από την ώρα που έχει αξίες και μια απ’ αυτές είναι το αίσθημα της προσφοράς στην πατρίδα, μέσω της στρατιωτικής θητείας, κρατάμε γερά ακόμα.
Και κρατάμε γερά, γιατί παρά τα κουσούρια μας, έχουμε τέτοια αφομοιωτική δυναμική, που μόνο ένα έθνος με αξίες και ιστορία μπορεί να διαθέτει.
Μια από τις αξίες είναι ο σεβασμός στην ιδιαιτερότητα, ίδιον της Δημοκρατίας.
221 νεοσύλλεκτοι ορκίστηκαν την Παρασκευή 8/6/18 «Πίστη εις την πατρίδα» αλλά 220 έδωσαν θρησκευτικό όρκο.
Ολοι όμως στάθηκαν προσοχή και χαιρέτησαν από το άγημα με τα όπλα «παρουσιάστε» μέχρι τον Ταξίαρχο, τον έναν στρατιώτη, που δήλωσε άθεος και επέλεξε να δώσει την ίδια υπόσχεση με πολιτικό τρόπο.
Όμως η είδηση δεν βγήκε απ’ όλα αυτά, αφού το να πούν οι νεοσύλλεκτοι ότι είναι ευχαριστημένοι και οι γονείς να μεταφέρουν το ίδιο θετικό κλίμα δεν είναι κάτι καινούργιο, το καινούργιο για μας τουλάχιστον προέκυψε από το ρεπορτάζ.
Γυρίζαμε τυχαία μέσα σε γονείς και νεοσύλλεκτους όταν πέφτουμε πάνω στο παλικάρι της φωτογραφίας, που θέλησα να βγώ μαζί του, γιατί μετά τον διάλογο, που είχαμε το θεωρώ τιμή μου.
_Το όνομα σας;
Αουρέλ Λέσαϊ.
Βλέπει τη σαστιμάρα μου και συνεχίζει. Είναι 24 χρόνων ήρθα από την Αλβανία 7 χρόνων, τώρα ζω στην Αθήνα.
_ Και γιατί υπηρετείς στον ελληνικό Στρατό; Τώρα σαστίζει εκείνος, προφανώς για το… χαζό της ερωτήσεως.
Μα γιατί η Ελλάδα είναι η πατρίδα μου, θέλω να υπηρετήσω γι’ αυτήν την στρατιωτική μου θητεία.
Λίγο πιο κάτω η σαστιμάρα… δευτερώνει.
_Εσείς πως λέγεστε;
Πετράϊ Εριξον. Τώρα εγώ σαστίζω λιγότερο αλλά… ξαναφαίνεται.
_Ηρθες μικρός από την Αλβανία;
Ημουν δύο χρονών, τώρα είμαι 22.
_Και γιατί στρατιωτική θητεία; Την έχουμε οι δημοσιογράφοι μια εμμονή στις χαζές ερωτήσεις.
Μα γιατί είμαι έλληνας.
Ο Πετράϊ δεν είναι μόνο έλληνας είναι και χιώτης, το μαθαίνουμε απ’ τον μπαμπά και την μαμά του, που τον καμαρώνουν δακρυσμένοι δίπλα. Ηρθα στο νησί πριν 25 χρόνια, μας λέει ο πατέρας, είμαι συγκινημένος και υπερήφανος που βλέπω στρατιώτη τον Πετράϊ.
Εδώ αδέλφια τελειώνει το ρεπορτάζ και επιστέφουμε στον πρόλογο.
Ευτυχώς δεν έχουμε μόνο κουσούρια. Για να αισθανθεί έτσι ο Αουρέλ και ο Πετράϊ (είναι το παλικάρι της δεύτερης φωτογραφίας) για να φουσκώνουν από υπερηφάνεια γιατί είναι έλληνες δούλεψε όλη η κοινωνία. Δούλεψε η γειτόνισσα, που έδωσε με αγάπη ένα αυγό που μπορεί να έλειπε απ’ το τραπέζι, δούλεψε ο δάσκαλος που μόρφωσε αυτό το παιδί χωρίς διάκριση, δούλεψε ο παπάς που το βάφτισε, δούλεψε όλη η κοινωνία που έδωσε αγάπη.
Δεν δούλεψε… ο ελληναράς, που ψάχνει το DNA του στις αιματολογικές εξετάσεις, δεν δούλεψε αυτός που μετέδωσε μίσος. Ευτυχώς αυτοί ήταν η μειοψηφία.
Αλλιώς κανένας Αουρέλ και κανένας Πετράϊ δεν θα δάκρυζαν από υπερηφάνεια που υπηρετούν την πατρίδα τους.
Υ.Γ Στρατόπεδο νεοσυλλέκτων, 6ο Σύνταγμα Κόρινθος Δεκέμβριος 1979.
Στην αναφορά του Λόχου, ο Λοχαγός μας δείχνει ως παράδειγμα τον Μανωλιό, διότι εμφανώς «Ι φεύγα» και με το απολυτήριο στην τσέπη, ήθελε να υπηρετήσει (τότε 24μήνες).
Μέρες μετά, ρώτησα τον Μανωλιό, που του δέναμε τα κορδόνια απ’ τα άρβυλα και εκείνος για πλάκα μας… έλυνε και έδενε ένα Μ1 με κλειστά μάτια, γιατί δεν έφευγε να πάει σπίτι του.
Και ο Μανωλιός, μου απάντησε αποστομωτικά. «Και με ήντα μούτρα μωρέ θα γύριζα στο χωριό μου;»
