Με δεδομένη άλλη μια μαραθώνια συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου Χίου και θεωρώντας ότι οι σεβαστοί συμπολίτες μας, που συμμετέχουν στο όργανο, θα αισθάνθηκαν άσχημα όταν στη διάρκεια της συζήτησης για τιμητική διάκριση στον Αστροφυσικό Σταμάτη Κριμίζη, οι περισσότεροι λόγω κόπωσης και προχωρημένης ώρας ήταν απόντες από την αίθουσα, θα ήθελα να καταθέσω μια άποψη, με δεδομένο ότι συμπλήρωσα τα «ένσημα» της άμεσης προσφοράς μου στα κοινά όντας 16 χρόνια Δημοτικός Σύμβουλος, άρα μια… εμπειρία την έχω.
Φυσικά τα δεδομένα σήμερα είναι άλλα, εγώ αναφέρομαι στην δεκαετία του 1980 χωρίς το «Καλλικρατικό» τέρας και με Δημοτικό Συμβούλιο με σαφώς μικρότερη σύνθεση, αλλά ας το προσέξουν αυτό οι Σύμβουλοι και ο εκάστοτε Πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου διότι υπάρχουν κάποιοι γενικοί κανόνες, που αν τηρηθούν δίνουν αποτέλεσμα.
Τους μεταφέρω λοιπόν νοερά σε μια συνεδρίαση του τότε, με Πρόεδρο το «Ιερό τέρας» Ανδρέα Λοϊζο, πρώτο μεταπολεμικό Νομάρχη, διορισμένο τότε από το ΕΑΜ, άνθρωπο γενικής παιδείας και μόρφωσης, πλήρως αυτοδιοικητικό.
Η συνεδρίαση άρχιζε σταθερά στις 6.00 μ.μ. ακριβώς. Τα θέματα υπήρχαν από πριν σε φάκελο και οι Δημοτικοί Σύμβουλοι μπορούσαν να διαβάσουν τα πάντα.
Θέμα εκτός ημερήσιας διάταξης για να μπεί έπρεπε να γίνουν 7 ρίχτερ στη Μυτιλήνη, Θεός φυλάξει και το Δημοτικό Συμβούλιο να αποφασίσει να στείλει βοήθεια.
Ημερήσια διάταξη θα υπάρχει και στην επόμενη συνεδρίαση έλεγε ο Πρόεδρος, όποιος θέλει ας εντάξει το θέμα του εκεί.
Κάθε θέμα άρχιζε με εισήγηση του Δημάρχου. Στο 10’ ο Λοϊζος έλεγε στον Γιάννη Μπουμπάρη, άλλο γίγαντα της αυτοδιοίκησης, «Δήμαρχε ευχαριστούμε που… τελειώσατε» κι’ ας βάσταγε στη μέση ο Μπουμπάρης. Την επομένη το ήξερε και στο 8’ ολοκλήρωνε. Αμέσως μετά για 3’ τοποθετούνταν ο επικεφαλής της κάθε παράταξης. Αν κάποιος Σύμβουλος από την ίδια παράταξη δεν ήταν καλυμμένος είχε ένα 2’ στη διάθεση του.
Τα τυπικά θέματα, που ήταν και τότε δεκάδες, αφού τα είχαν διαβάσει οι Σύμβουλοι και δεν εξέφρασαν γραπτά την διαφωνία τους, αφού είχαν τέτοιο χρόνο, ψηφίζονταν μια κι’ έξω σε χρόνο μηδέν. Οι δημότες άκουγαν πρώτα τους Συμβούλους και μόνο για δικό τους θέμα και επί αιτήσεως τους επιχειρηματολογούσαν για 5’.
Τέλος για να μην κουράσω στις 9.00 μ.μ. ακριβώς, ο Λοϊζος μου ψιθύριζε. «Γιαννάκι πάω για την… σούπα». Μετά τις 9.00 η αδελφή του, ήταν εργένης, του σερβίριζε πάντα τη σούπα του και πήγαινε για ύπνο αφού από τα ξημερώματα ήταν στο μαγαζί του.
«Κύριε καληνύχτα σας» έλεγε ο Λοϊζος στο σώμα, «θα συνεχίσει για μισή ώρα ακόμα ο Αντιπρόεδρος». Αναλάμβανα λοιπόν εγώ, διότι προσέξτε σοφία ως συνέχεια της Χιακής Δημογεροντίας, Αντιπρόεδρο το Σώμα όριζε τον μικρότερο σε ηλικία Σύμβουλο, για να αποκτά εμπειρία. Ετσι βρισκόμουνα εγώ, ένας 20 χρονος τότε, να διευθύνω μια συζήτηση ενός Δημοτικού Συμβουλίου. Και τα κατάφερνα μια χαρά , όχι γιατί ήμουν έξυπνος αλλά γιατί 9.30 μ.μ. έπρεπε να πω ότι η συνεδρίαση έληξε.
Ιστορία τέλος και ας αποτελέσει αυτό μια αφορμή να σταματήσει επιτέλους το φαινόμενο που παρουσιάζεται σήμερα. Ο Πρόεδρος του Δημοτικού συμβουλίου πρέπει να σφίξει τα λουριά και οι Σύμβουλοι να βοηθήσουν. Το Σώμα όπως έχει ώρα έναρξης έχει ώρα λήξης και εκτός Ημερησίας διατάξεως θέματα δεν υπάρχουν, υπάρχουν εντός. Εκτός αν κάνει τα 7 ρίχτερ.
Υ.Γ. Ξέχασα να γράψω ότι αν ένας Δημοτικός Σύμβουλος έλειπε τρείς φορές αδικαιολογήτως την τέταρτη ειδοποιούνταν ο αμέσως επόμενος στη λίστα εκλογής να ρθεί να… ορκιστεί.
