Αντε λοιπόν και πέρασε στην ιστορία και ο 7ος Ημιμαραθώνιος και σαν να ακούω λίγα χρόνια πίσω, στον 1ο ας πούμε, μερικούς να μιλούν για γραφικές κινήσεις ή άλλους να προβλέπουν ότι άντε να τρέξει ο Συμιριώτης και καμιά 20αριά… πυροβολημένοι που αντί να κάθονται στο… facebook τρέχουν και ιδροκοπούν χωρίς λόγο.
Το αυτόν έγινε και με τον τομέα των παραδοσιακών χορών και ούτω καθ’ εξής.
Ενας άνθρωπος καταφέρνει να εμπνεύσει, να γίνει θετικός μαγνήτης, να κινήσει το τέλμα, να ξυπνήσει δυνάμεις που κρύβονται.
Γιατί, αυτό είναι μια άλλη παράμετρος, η κοινωνία δεν είναι καταδικασμένη σε αποχαύνωση αρκεί να βρεθεί επαναλαμβάνουμε ο εμπνευστής.
Οι περιπτώσεις για παράδειγμα Συμιριώτη και Χαλάτση είναι χαρακτηριστικές για να μην αναφερθούμε και σε άλλες, που δεν είναι υποδεέστερες αλλά ίσως λιγότερο μαζικές.
Όμως και εδώ αρχίζει ο προβληματισμός, τι γίνεται όταν κάτι ξεφεύγει από τα όρια;
Οσο και να φωνάζει ο Συμιριώτης, ο 8ος Ημιμαραθώνιος πάλι θα σχεδιαστεί τον… Ιούλιο για να γίνει τον Αύγουστο του 2019. Αυτό είναι το σκαρί μας και αυτή είναι και καλώς είναι η φύση του ερασιτεχνισμού. Οσο δε και να φωνάζει ο καλός συμπατριώτης ότι πρέπει και άλλοι να βοηθήσουν, ο Δήμος, το Επιμελητήριο, τσάμπα τα λέει.
Ολοι αυτοί δεν μπορούν, γιατί πρώτον δεν έχουν βρεί ακόμα τον δικό τους βηματισμό μέσα και από υποχρηματοδότηση και δαιδαλώδη γραφειοκρατία και δεύτερον γιατί δεν είναι η δουλειά τους.
Και εδώ έρχομαι να υποβάλλω την απορία μου προς τα νέα παιδιά.
Κανένας σας δεν βλέπει την αναγκαιότητα ενός ιδιωτικού φορέα διοργάνωσης εκδηλώσεων;
Φορέα που θα στηριχτεί στην όρεξη των ερασιτεχνών, αλλά βάλει σε τάξη όλα όσα πρέπει να προηγηθούν να γίνουν ή να ακολουθήσουν ένα Ημιμαραθώνιο, μια συναυλία, μια Regatta και δόξα τω Θεώ ο κατάλογος είναι μεγάλος.
Ποιός θα βρεί χορηγούς; Ποιός θα… παίξει μπάλα με ξενοδοχεία και μικρές μονάδες για να εξασφαλίσει καταλύματα και αν δεν πετύχει τις τιμές που θέλει θα προσφύγει σε διαμερίσματα; Θα μπορούσαμε να γράφουμε μια ώρα εδώ αλλά νομίζουμε ότι περιττεύει αφού όποιος θέλει καταλαβαίνει ότι το αντικείμενο είναι μεγάλο και τα περιθώρια κέρδους το ίδιο.
Και αν κλωτσήσουν οι φορείς; Και αν τελικά ο κόσμος προτιμά το χάος και τον ερασιτεχνισμό ή θεωρεί πως το τσάμπα είναι γλυκό σαν μέλι;
Ωραία, με το σκεπτικό αυτό ας κλείσουν μια θέση στο… νεκροταφείο, όπου δεν υπάρχει καμιά λύπη και κανένας στεναγμός. Δεν υπάρχει δουλειά χωρίς ρίσκο, χωρίς αγανάκτηση και σ’ αυτή τη χώρα που γεννηθήκαμε χωρίς να φτύσει κανείς αίμα, όσο του αφήσουν οι ληστές του Δημοσίου. Όμως δεν υπάρχει και δημιουργία και ενδιαφέρον στη ζωή χωρίς εργασία.
Αρα λοιπόν ιδού πεδίο δόξης λαμπρό. Εδώ είναι σαφές ότι οι ερασιτεχνικές πρωτοβουλίες, που δίνουν ζωντάνια, ζωή και ανάπτυξη στο νησί πρέπει να οργανωθούν σε επαγγελματική βάση.
Αναζητούνται τολμητίες αλλιώς όλα αυτά τα καλώς καμωμένα έχουν ημερομηνία παρακμής και λήξης.
Υ.Γ. Ας μην τα βάζουν οι γονείς με τα Μέσα ενημέρωσης. Για να δημοσιοποιηθούν τα ονόματα των επιτυχόντων στα ΑΕΙ θα πρέπει κάποιος να μας τα δώσει. Και αυτή η Κυβέρνηση απεχθάνεται την αριστεία όπως ο διάβολος το λιβάνι, συνεπώς υπό το πρόσχημα των… προσωπικών δεδομένων δεν επιτρέπει την δημοσίευση των ονομάτων των επιτυχόντων.
