Αφήσαμε να καθίσει λίγο η σκόνη της ειδησεογραφίας στην Μάνδρα Αττικής, στη μνήμη των νεκρών, αν και ακόμα δεν… τελειώσαμε και εκτός από τις ευθύνες της Πολιτείας, ξέρετε υπάρχουν και οι άνθρωποι, που τώρα ζητούν να πέσουν κεφάλια ή ζητούν από το Κράτος να τους αποζημιώσει.
Αλήθεια θα πεί κανείς ότι υπήρχε Δήμαρχος, που δεν επανεξελέγη, γιατί υποστήριζε ότι δεν πρέπει να γίνει δρόμος το… ρέμα της περιοχής;
Θα πεί κανείς ότι οι ίδιοι, που φωνάζουν τώρα, ζητούσαν τσιμέντωμα των πάντων και έκτιζαν σε όποια τρύπα ανάσας είχε η φύση;
Τέλος για να μην μακρηγορήσουμε, θα πεί κανείς ότι η Μάνδρα Αττικής από τον Παρθένη απέχουν ένα χιλιοστό μέσα στο χρόνο;
Αλήθεια, αφήστε τις πολιτικές ευθύνες και αυτούς, που υπέγραψαν ένα κάρο μελέτες, εμείς όλοι που είμαστε τόσο καιρό, που απαθείς βλέπουμε να εγκιβωτίζεται ο Παρθένης;
Που ξανακούστηκε και σε ποιό μέρος του κόσμου, πλην αυτού που φύεται η φαιδρά πορτοκαλέα, οι χείμαρροι γίνονται υπόγειοι;
Δεν ξέρω πότε θα γίνει, αλλά όσοι θα βρούν τα αυτοκίνητα και τις οικοσκευές τους, απ’ το Βαρβάσι, την Ευαγγελίστρια και την Ευρετή στην… παραλία της Φάρκαινας ,να ξέρουν ότι οι ίδιοι ή οι πατεράδες τους, τότε που έπρεπε δεν μίλησαν, δεν αντιστάθηκαν, όλοι έκαναν το κορόϊδο, καθώς το όποιο έργο, γίνονταν κλέβοντας από την φύση, για να μην παραχωρήσουμε οι ίδιοι δυό μέτρα γή λες και θα πάρουμε έστω και ένα πόντο παραπάνω μαζί μας.
Στην Μάνδρα Αττικής έγινε αυτό που θα γίνει στη Χίο αργά ή γρήγορα, αφού προφανώς η λαϊκή σοφία υπάρχει απλά για να μη μας διδάσκει, και σύμφωνα μ’ αυτήν «ο ποταμός ότι του πάρεις θα στο πάρει».
Υ.Γ. Πρέπει να έχουν περάσει καμιά 15αριά χρόνια από την απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου της χώρας, προς τον Δήμο Χίου, να ξηλωθεί ο δρόμος στον χείμαρρο της Αγίας Ειρήνης, που από τότε έχει πνίξει δυό φορές την Λέτσαινα. Δεν εκτελέστηκε ποτέ.
