Κατ’ αρχήν δεν μου αρέσει να την λέω Παλαιά Ποταμιά.
Το χωριό ήταν η Ποταμιά και… μετακόμισε αναγκαστικά στο ύψωμα που φτιάχτηκε η Νέα Ποταμιά.
Θυμάμαι σαν την πρώτο αντίκρυσα την ντροπή που ένοιωσα. Έπρεπε να γίνω είπα μέσα μου «ολόκληρο γαϊδούρι» και να με πάνε και οι Ποταμούσοι για γύρισμα στην εκπομπή «Όμορφη και παράξενη πατρίδα» στο παλιό τους χωριό, για να αποκαλυφθεί μπροστά μου το… θαύμα.
Δεν είναι πρώτη φορά που το γράφω. Απίστευτος αριθμός συμπολιτών, μου εκμυστηρεύεται ότι γνώρισε την ύπαιθρο του νησιού μας από αυτή την εκπομπή και εγώ τους συμπληρώνω με ειλικρίνεια… παρομοίως, αφού ψάχνοντας για να τους την γνωρίσω την… ανακάλυψα και εγώ.
Προχθές στον εσπερινό του Άγιου Αντώνη και βλέποντας τους αδελφούς Πούπαλους, τον Βασίλη και τον Μιχάλη, να είναι από νωρίς εκεί και να ετοιμάζουν την διαδικασία υποδοχής εκατοντάδων ανθρώπων, τόσοι προσήλθαν στην κυριολεξία, αναρωτιόμουνα. Πως άραγε μπορεί να ζωντανέψει ξανά αυτός ο τόπος; Προσπάθησα λοιπόν να δώσω μη… ρομαντικές απαντήσεις.
Δεν θα ζωντανέψει απάντησα. Δεν γίνεται να ζωντανέψει χωρίς ανθρώπους, χωρίς ανθρώπινη δραστηριότητα. Και αν δεν γίνει αυτό, τελικά τι θα έχουμε, ένα… φάντασμα; Βγάζουν άραγε… λουλούδια τα «φαντάσματα»;
Λέω πως ναι, και το αναλύω.
Σεβασμός στον χώρο. Σε λίγο θα ρθεί ηλεκτρικό ρεύμα στον εγκαταλελειμμένο οικισμό. Αυτή η ευχή μπορεί να γίνει κατάρα. Στο χέρι μας είναι. Στο χέρι μας είναι επίσης να γίνει ένα προσεκτικός καθαρισμός, υπάρχουν προγράμματα γι’ αυτό, ώστε τα δρομάκια του να γίνουν ασφαλώς προσβάσιμα. Μετά ο χώρος μπορεί να ενταχθεί στο δίκτυο Πεζοπορικών διαδρομών της Περιφερειακής Ενότητας. Η δύναμη της Χίου είναι ακριβώς αυτό, η πολυποικιλότητα. Στη Χίο δεν θα δεί κανείς ελιές και πάλι ελιές, αμπέλια και ξανά αμπέλια. Θα δεί τον Πύργο στα Δότια, το Μουσείο μαστίχας, τον Ταξιάρχη στα Μεστά, την Παναγιά την Κρήνα, την Νέα Μονή, την νεκρόπολη του Αναβάτου, το υπαίθριο Μουσείο Μεταλλείων στην Κέραμο, το χωριό «φάντασμα» της Ποταμιάς.
Η Ποταμιά δίνει τη δυνατότητα να «κολλήσει» κανείς τη βελόνα του χρόνου στο 1950. Είναι ένα σκηνικό ταινίας Αγγελόπουλου, μπορεί να γίνει ένας ακόμα μαγνήτης στο περιδέραιο της πολυποικιλότητας της Χίου στον τομέα του ήπιου τουρισμού.
Αν γίνουν αυτά, τα υπόλοιπα θάρθουν. Αν περνούν από εκεί άνθρωποι, θα γίνει και ένα Αναψυκτήριο, να μπορούν να ξεκουράζονται, να παίρνουν μια ανάσα. Αν βάλουμε λίγο την φαντασία μας να δουλέψει, αν σε επίπεδο Δήμου, Περιφέρειας κ.λ.π. αξιοποιήσουμε το ανθρώπινο δυναμικό, που στην περίπτωση μας ακούσει σήμερα στο όνομα των «Φίλων της Ποταμιάς» τότε δεν θα χάσουμε το τραίνο.
Η Χίος δεν μπορεί να γίνει ξανά το νησί των 100.000 ανθρώπων. Αυτό θα μπορούσε να γίνει μόνο με την απέναντι ελληνική ενδοχώρα της, αλλά το πουλάκι αυτό δεν πέταξε, πέθανε. Μπορεί όμως να κρατηθεί στον σημερινό αριθμό, που να τον ντύσει με ποιοτική τουριστική ευημερία, κεντημένη με μαστίχα και βουτηγμένη στην αλμύρα της θάλασσας.
Τα… φαντάσματα μπορούν να λουλουδιάσουν. Στο χέρι μας είναι.
Υ.Γ.: Aποφεύγω τις φιλοφρονήσεις. Δεν είναι στον χαρακτήρα μου. Όταν όμως τα λόγια βγαίνουν από τα χείλη ανθρώπων με τέτοια ποιότητα δεν μπορώ να μην τα μεταφέρω.
«Αγαπητέ Γιάννη, Η ΑΛΗΘΕΙΑ κατοχυρώθηκε όλα αυτά τα χρόνια στις καρδιές μας, χάρις στην αξία σου. Χιλιόχρονη και πάντα μπροστά. Ευχόμαστε Υγεία, Χαρά και Πρόοδο.»
Νίκος και Γεωργία Μίτση
