Με το που πάτησα το πόδι μου στην Κύπρο, βρέθηκα ενώπιον της ιδιομορφίας της. Ο οδηγός του βαν , που έκανε το δρομολόγιο αεροδρόμιο Λάρνακας – Λευκωσία , ήταν… παπάς. Με …τα όλα του. Ράσα κανονικά και άνετος… Η Αρχιεπισκοπή επιτρέπει την… δεύτερη εργασία. Εδώ που τα λέμε, η οδήγηση συνιστά λειτούργημα… Άλλωστε, ο ρόλος των ιερωμένων στην κοινωνική – εθνική ζωή ξεκινάει από την εποχή που η εκκλησία είχε αναδειχθεί Εθναρχεύουσα επί Τουρκοκρατίας και Αγγλοκρατίας. Σήμερα , το τιμόνι της εκκλησίας κρατά ο Αρχιεπίσκοπος Γεώργιος. Ο οποίος , πιστός στον αείμνηστο Μακάριο , που κρατούσε δύο τιμόνια , αυτό του πολιτικού ηγέτη στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα (1955- 1959 ) και του Προέδρου της Δημοκρατίας της ανεξάρτητης νήσου, κηρύττει παραλλήλως το Λόγο του Θεού και τον λόγο της απελευθέρωσης των κατεχομένων… Απ΄το στόμα σας και στου …Λαού τ΄ αυτί! Αλλά τέτοιο πνεύμα δεν διαπίστωσα…
Λευκωσία, οδός Λήδρας. Μετά το άνοιγμα των οδοφραγμάτων το 2003 , επί Προεδρίας Τάσσου Παπαδόπουλου, ως απόδειξη καλής θέλησης για μια μελλοντική επανένωση, τα σοκάκια της διακοινοτικής αιματηρής αντιπαράθεσης των ετών 1963- 1964 και 1967 , με τα βαρέλια και τα συρματοπλέγματα και φυλάκια της Πράσινης Γραμμής, έχουν μετεξελιχθεί σε διαύλους επικοινωνίας. Σύμφωνα με στοιχεία από την αστυνομική διεύθυνση Λευκωσίας , πριν την πανδημία κατεγράφησαν 1.500.000 διελεύσεις ελληνοκυπρίων προς τα κατεχόμενα. Κυρίως προς την τουριστική Κυρήνεια. Στην αρχή , για να δουν οικογενειακώς τα κατοικημένα από Τουρκοκύπριους και Τούρκους εποίκους σπίτια τους. Κατόπιν, ο ανδρικός πληθυσμός, για να τζογάρει ένα Σαββατοκύριακο στα πολυτελή καζίνα… Με όλες τις απολαύσεις… Και - επιστρέφοντας - να γεμίσει το ρεζερβουάρ με φτηνή βενζίνη.
Περνώντας από το οδόφραγμα δίπλα από το ξενοδοχείο Λήδρα Παλλάς , δείχνεις αστυνομική ταυτότητα ή διαβατήριο στο ελληνοκυπριακό φυλάκιο και λίγα μέτρα μετά στο τουρκοκυπριακό φυλάκιο. Με λεωφορείο φθάνεις σε ένα μισάωρο στην Κυρήνεια. Όπου στην ακτή Πέντε Μίλι έγινε η αποβατική επιχείρηση του Αττίλα. Από ένα χωριό ψαράδων , έχει μεταβληθεί σε τουριστική πόλη πρώτης γραμμής . Το γραφικό λιμανάκι κάτω από το φράγκικο φρούριο με τις σημαίες του ψευδοκράτους και της προστάτιδας Τουρκίας, μεγαλοπιάνεται τώρα, υποδεχόμενο ξένους τουρίστες με τα γιωτ τους. Ρώτησα τον σερβιτόρο του εστιατορίου , όπου δοκίμασα ένα τουρκικής εμπνεύσεως μουσακά μέσα σε πήλινο, αν ζουν εδώ Έλληνες. Μου απάντησε ότι υπάρχουν πολλοί στα γύρω χωριά που ζουν ελεύθερα… Μόνο που μου απέκρυψε ότι πρόκειται για Μαρωνίτες. Μια θρησκευτική ομάδα Λατίνων υπό την σκέπην της Καθολικής Εκκλησίας. Σημειωτέον ότι το διαβόητο σχέδιο Ανάν εγκαθίδρυε ένα τουρκοκυπριακό κράτος στο βορά, ένα ελληνοκυπριακό κράτος στο νότο, ένα ομοσπονδιακό με βέτο των τουρκοκυπρίων και μια… στρώση από συμβούλιο διεθνών δικαστών από πάνω, έμοιαζε πολύ με τις στρώσεις του μουσακά. Αλλά η γεύση στο τέλος θα ήταν μοιραία… Αν υπολογίσει κανείς και το δηλητήριο του εθνικισμού που διέπει τους Γκρίζους Λύκους της μιας πλευράς και τους Χρυσαυγίτες της άλλης. Η απόρριψη του σχεδίου με το 2004 , με 76 % των ελληνοκυπρίων , ενώ οι τουρκοκύπριοι το ενέκριναν με 65% , βασίσθηκε στο δόγμα που διαπίστωσα μιλώντας με ταξιτζήδες και άλλους στο δρόμο : «Μακριά κι αγαπημένοι!».
Μετά από μια δίωρη διαδρομή με λεωφορείο , βρέθηκα στην πόλη Παραλίμνι και από εκεί , σε ένα τεταρτάκι με το ταξί , ήμουν στην είσοδο των Βαρωσίων ! Ανατολικά του νησιού. Μιλάμε για τη λεωφόρο των ξενοδοχείων και των καταστημάτων που οδηγεί στην παραθαλάσσια περιοχή. Περίκλειστη από το 1974. Ακατοίκητη επί 20 χρόνια. Μόνο περιπολίες του κατοχικού στρατού διέκοπταν τη νεκρική ηρεμία. Σε αντίποινα για τις γεωτρήσεις των ελληνοκυπρίων στην κυπριακή αοζ, την άνοιξε για τουριστική αξιοποίηση ο Ερντογάν στις 8 Οκτωβρίου του 2020. Κόντρα στην απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ που ζητούσε να επιστραφεί η πόλη στους νόμιμους κατοίκους της – ελληνοκύπριους και τουρκοκύπριους – υπό την εποπτεία του ΟΗΕ. Στα παλιά του τα παπούτσια ο Σουλτάνος ! Κατόπιν αυτού, Τούρκοι, Τουρκοκύπριοι, Άγγλοι, Γάλλοι, Πορτογάλοι και Έλληνες, συρρέουν για να δουν τα ελληνικά ερείπια του Αττίλα. Πριν την εισβολή, στην πόλη κατοικούσαν περίπου 35.000 ελληνοκύπριοι και πάνω κάτω 4.000 τουρκοκύπριοι. Η παραθαλάσσια γραμμή έσφυζε από ζωή. Με απόλυτη παρουσία των ελληνοκυπρίων, οι οποίοι λειτουργούσαν τις τουριστικές επιχειρήσεις διεθνούς φήμης. Πριν τον Αττίλα υπήρχαν στην όλη περιοχή της Αμμοχώστου πάνω από 3.000 σπίτια και 1.000 εμπορικά. Όλα παγωμένα στο χρόνο. Επικίνδυνα να καταρρεύσουν . Μα κάποια να αντιστέκονται σε πείσμα της προδοσίας . Σήμερα είδα νέα καταστήματα εστίασης δίπλα στην άμμο, ξενοδοχεία να επαναλειτουργούν, τουρκοκυπριακές οικογένειες να απολαμβάνουν το μπάνιο τους (τέλος Οκτώβρη!) . Και στο βάθος οι σημαίες της κατοχής, που αποτελούν υπενθύμιση του τουριστικού εποικισμού. Που συνιστά έγκλημα πολέμου ! Αλλά ουδείς από το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο τόλμησε να ξεκινήσει ανακρίσεις εναντίον του εποικιστή Προέδρου της Τουρκίας. Ούτε και η Ελλάδα το ζήτησε. Μήτε η Κύπρος. Για να μην διαταράξουμε τις διακοινοτικές συνομιλίες… Με αποτέλεσμα να δοξάζεται η Ριβιέρα του Ερντογάν – Αττίλα !
( TODAY PRESS , ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΑ ΔΩΡΕΑΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΑΤΤΙΚΗΣ ,ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ ΚΩΣΤΑΣ ΛΑΣΚΑΡΑΤΟΣ, 15/11/25 )
