«Όπου κι’ αν ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει» έγραψε ο Γιώργος Σεφέρης.
Εγώ βέβαια δεν είμαι… Σεφέρης, αλλά αυτό δεν με εμποδίζει να πληγώνομαι στην πόλη μας σε κάθε μου βήμα και σας παρακαλώ πολύ ελάτε μαζί μου να πάμε σε μια… κηδεία. Δεν θέλω να σας χαλάσω καμιά διάθεση αλλά και οι κηδείες αδέλφια στη ζωή μας είναι, για να μην το διευρύνω ως σκέψη ότι είναι το μόνο σίγουρο γι’ αυτήν.
Η κηδεία λοιπόν ήταν στον Άγιο Νικόλαο Φραγκομαχαλά. Ξεκινάω μηχανοκίνητος, ευτυχώς με δίκυκλο για να είμαι στην ώρα μου, αλλά φεύ συναντώ το πρώτο εμπόδιο.
Ένας Γερανός είχε κλείσει την Κ. Μονομάχου, για την εκτέλεση εργασιών. Δεν τα βάζω με τους ιδιοκτήτες, ούτε με τον εργολάβο, οι άνθρωποι προφανώς θα πήραν άδεια να κλείσουν τον δρόμο, άλλωστε έξω από την ΕΜΧ είχαν τοποθετήσει κορδέλες εργασιών, οπότε τα οχήματα έστριβαν αναγκαστικά στην Γεωργίου Βορριά. Μπήκα και εγώ στο στενό αν και ήξερα την συνέχεια, έτσι από δημοσιογραφική διαστροφή, ξέροντας βέβαια ότι λόγω δικύκλου θα είμαι ευέλικτος.
Να περιγράφω τι έγινε; Δεκάδες Ι.Χ. αφού δεν μπορούσαν να στρίψουν στην κλειστή Μονομάχου εγκλωβίζονταν μέσα στα στενά. «Ποντίκια» κανονικά, ούτε μπρός, ούτε πίσω. Από τον καιρό που ήμουνα παιδί, μιλάμε μισό αιώνα πίσω, καμιά δημοτική αρχή δεν κατάφερε να ανοίξει ένα δρόμο εξόδου για μια ολόκληρη γειτονιά!
Τι έκανα; Γύρισα πίσω και πήγα στον Άγιο Νικόλα μέσω… Κοφινά. Εγώ ήξερα, οι υπόλοιποι; Όσοι πήγαιναν στην κηδεία ακόμα δεν θα έχουν βγεί από την «ποντικότρυπα».
Τελειώσαμε; Λάθος. Διότι εγώ μεν και όσοι μπορέσαμε πήγαμε στην κηδεία, αλλά έπρεπε και ο νεκρός να πάει στην τελευταία του κατοικία στην Τουρλωτή.
Δίπλα είναι; Πάλι λάθος. Που θα πάνε δεκάδες Ι.Χ. που αναγκαστικά περικυκλώνουν τον Άγιο Νικόλα; Στους γύρω δρόμους και από τις δύο πλευρές.
Από τον καιρό πάλι που ήμουνα παιδί, καμιά δημοτική αρχή, κανένας από τους σωτήρες που «σφάζονται» να σώσουν τον τόπο, δεν κατάφερε να ανοίξει ένα δρόμο, απεγκλωβίζοντας τους άμοιρους κατοίκους στην Αλάνα του Φραγκομαχαλά, προς τον Κοφινά. Δεκάδες συμπολίτες είναι κλεισμένοι στην άλλη «ποντικότρυπα».
Τελείωσε που λέτε η κηδεία, αλλά τελείωσε και ο Γερανός τις εργασίες του και άρχισε ο οδηγός, μονόδρομος βλέπετε να ανηφορίζει την Μονομάχου. Αντιλαμβάνεστε τι έγινε, μάρτυς και η φωτογραφία. Δεν μπορούσε ούτε να περάσει, ούτε να στρίψει, η ουρά ξεκίναγε από την ΕΜΧ και έφτανε στην Τουρλωτή!
Δεξιά, αριστερά Ι.Χ. στην μέση ο Γερανός, άλλα αυτοκίνητα εγκλωβισμένα στην Αλάνα, να μην μπορούν να βγούν και στην μέση η… νεκροφόρα να περιμένει και αυτή. Τι; Δεν ξέρω γιατί έφυγα με τα πόδια. Ελπίζω την ώρα που γράφονται οι γραμμές, ο νεκρός να έχει ταφεί, σε μια πόλη που ούτε αυτό δεν μπορεί να κάνει κανείς.
Υ.Γ: Το πιο ωραίο; Έτσι για να αντιληφθούμε τον ηρωϊσμό όσων μας επισκέπτονται. Ανοίγει ένα τζάμι ενός Ι.Χ. και ένα ζευγάρι με ρωτάει. Καλά πάμε από εδώ για την Νέα Μονή; Τι λέτε, κατάφεραν να πάνε;
