Τους βρήκα τυχαία στον οδό Μπεν Ζαχαρίου, λίγα μέτρα απ’ την Πλατεία του Φρουρίου.
Μια συγκέντρωση παιδιών της «Κιβωτού» που περίμεναν, μου είπαν, τον πατ. Αντώνιο, για μια έκπληξη.
Περίμεναν αυτά, περίμενα και εγώ και στο μεταξύ «ψάρευα» πληροφορίες.
Την Τετάρτη στις 8.00 μ.μ στο Αίπος έχει την γιορτούλα της η «Κιβωτός» και εξαιτίας της έφτανε στο νησί του, ο ιδρυτής της «Κιβωτού». Πριν λοιπόν το Αίπος θα έκανε μια στάση στα γραφεία τους, όπου τους μόνους που δεν περίμενε να δεί ήταν τα παιδιά.
Οντως κάποια στιγμή εμφανίζεται στη στροφή ο πατ. Αντώνιος Παπανικολάου και αιφνιδιάζεται. Ποιό παιδί να αγκαλιάσει πρώτο, ποιό να ακούσει πρώτο;
Εμάς ούτε που μας είδε στη γωνία, την ώρα που ένα παιδί του έδειχνε τη ζωγραφιά του, ένα άλλο του χάριζε ένα χρυσόψαρο στη γυάλα, άλλο του έδινε ένα… προσωπικό γράμμα, άλλο απλά τον αγκάλιαζε.
Και εκείνος να ρωτάει τι κάνει το καθένα, αν το Μαράκι έβγαλε δόντια, αν η Μαρκελίτσα πήρε το βιβλίο που της έστειλε, αν, αν, τυχαία τα ονόματα αν και τι σημασία έχουν τα ονόματα.
Σημασία έχει η αγάπη, αυτή που χαρίζει απλόχερα ένας απλός παπάς, που να πάρει και να σηκώσει δεν τον απασχολούν τα… γαμόσημα αλλά απλά, πεζά, πράγματα, αυτά που έχει ανάγκη ο άνθρωπος κι’ αυτά που δίδαξε με το παράδειγμα του ο Χριστός του.
Κι’ ενώ ο πατ. Αντώνιος γέλαγε και δάκρυζε μαζί, εκεί που παιδιά πολύβουο μελίσσι τρυγούσαν αγάπη από τα χείλη του, εγώ έφυγα από τον χρόνο αλλά όχι από τον τόπο.
Και γύρισα 40 χρόνια πίσω. Όταν στους δρόμους του Κάστρου τριγυρνούσε η φτωχολογιά και η υπερήφανη προσφυγιά. Όταν εκεί στην Μπέν Ζαχαρίου, που τότε μπορεί να ήταν και ανώνυμη, ένα παιδάκι αδύνατο και μπορεί και ξυπόλητο, το συνηθίζαμε το Καλοκαίρι, έκοβε ακρούλες απ’ την φρατζόλα του Βακάλογλου, πριν την πάει σπίτι, που περίμενε στρωμένο το φτωχικό τραπέζι. Μετά το είδα να παίζει στους ίδιους δρόμους, να ακούει τον Κλεάνθη να πουλάει μπουγάτσα ή να ακούει τον τυροπιτά, με εκείνη την χαρακτηριστική φωνή να διαλαλεί ότι έχει «ζεστή τυρόπιτα» αλλά εκείνο να μην έχει δραχμή στην τσέπη να αγοράσει.
Και μετά δεν είδα, δεν μπόρεσα να διακρίνω μέσα στο χρόνο το πείσμα αυτού του φτωχόπαιδου, να σπουδάσει, να γίνει Ιερέας, να γίνει ο Ιδρυτής της Κιβωτού, να γίνει ο πατ. Αντώνιος Παπανικολάου, όχι τύποις αλλά πατέρας πραγματικός εκατοντάδων παιδιών μέχρι σήμερα.
Και έφυγα παίρνοντας μαζί τα λόγια, που έλεγε στα παιδιά, εγώ που πάω στην Εκκλησία, άπαξ του έτους στην… Ανάσταση.
Μπα, μη νομίζετε, εμείς θέλουμε να πάνε τα πράγματα εκεί και ο Θεός θέλει να πάνε αλλιώς. Αλλά και εμείς δεν πρέπει να κοιτάμε σε δυό μεριές, γιατί όταν θες να πάς στη Χίο, δεν λοξοκοιτάζεις για τη Σάμο, αφού και στις δύο δεν μπορείς να πάς.
Κοίτα λοιπόν στη σωστή μεριά, αποφάσισε ελεύθερα που θα πάς και άσε τα υπόλοιπα στο Θεό, θα τα ρυθμίσει εκείνος.
Υ.Γ. Τα υπόλοιπα δείτε τα ή… διαβάστε τα στην φωτογραφία.
