Α ρε κακομοίρη Τζούμα πάλι στην πρώτη γραμμή είσαι ας σηκώσω και εγώ την πέτρα μου να σε λιθοβολησω.
Τον γνώρισα πριν 20 χρόνια όταν πρωτοανέβηκα τα σκαλιά της αλήθειας στην οδό Καλαμπόκα σε ένα τεράστιο γραφείο για όσους είχαν πάει με δύο σωματοφύλακες να τον προσέχουν...
Στα χρόνια που πέρασα μαζί του αυτό που κατάλαβα ήταν η εργατικότητα αυτού του ανθρώπου και η αγάπη του για την δουλειά και την οικογένειά του. Οι ώρες που δούλευε ήταν σίγουρα πάνω από 14 καθημερινά, ένας δηλαδή ακαμάτης... που βέβαια αυτό που είχε πάντα στο μυαλό του πως θα τρυπώσει στο δημόσιο να εξασφαλιστεί.
Όταν τελείωσε το κτήριο στην Λευκωνιά ήμουν εκεί ,εκεί στο κουβαλημα εκεί στον ενθουσιασμό της χαράς αφού πλέον η οικογένεια μας είχε ένα μεγάλο σπίτι και μεγάλωνε οι καλές εποχές της αλήθειας που τόσο πολύ αγαπήσαμε .
Αλλάξανε οι εποχές και ήρθαμε στο σήμερα ένα κράτος δικαίου με φόρους φόρους, φόρους. Μου θυμίζει την εποχή του Βενιζέλου προ πτώχευσης που ακολούθησε βέβαια η δικτατορία του Μεταξά μετά, αλλά ας επικεντρωθώ στο σήμερα και ναι ήταν το όνειρο του του Γιάννη να μισθώσει το ακίνητο του... από την πρώτη στιγμή που έβαλε το πρώτο τούβλο να το κάνει ήθελε να γίνει...κέντρο καραντίνας και εφόσον εκπλήρωσε την επιθυμία του αυτή είναι χαρούμενος και ευτυχισμένος.!
Σου ρίχνω και εγώ σήμερα την πέτρα μου και μάλιστα κατακέφαλα γιατί με έμαθες να εργάζομαι με πάθος, με έμαθες να μην απαγοητεύομαι και πάντα να ελπίζω και ένα πείσμα για να πετύχω τον στόχο μου και να λέω πάντα την αλήθεια .
Υ.Γ. Ο χώρος καραντίνας στην Χίο επιμένω ότι έπρεπε να είναι σε πλοίο .