Πρωί της 21ης Απριλίουτου 1967, σηκώθηκα να ετοιμαστώ για τη δουλειά. Ανοίγω το ραδιόφωνο ν' ακούσω τα πρωινἀ νἐα, αλλά μετέδιδαν εμβατήρια... Διερωτήθηκα τι να συμβαίνει, κι ανήσυχος ξεκίνησα για το εργαστήριό μου. Περνώντας από το καθαριστήριο του Παντ. Κίτρινου, λίγο παρακάτω από το δικό μου μαγαζί στη Σκαναβή, μού λέει ο Παντελής: "Τά'μαθες; ¨Εχομε δικτατορία." Έμεινα άναυδος! Όλα τα κόμματα μάς έλεγαν ότι είναι αδύνατο να γίνει τέτοιο πράγμα, γιατί τώρα είναι άλλες εποχές. Είχαμε, βέβαια, τις ανωμαλίες του 1965, την παραίτηση του Γ. Παπανδρέου, την αποστασία..., αλλά περιμέναμε τις εκλογές για να ηρεμήσει η κατάσταση. Και τώρα, δικτατορία!
Η πόλη μούδιασε καθώς άρχισαν αυθαίρετες συλλήψεις. Μια γυναίκα εδώ κοντά παρακαλούσε τον γείτονά μου μαγαζάτορα, τον Σιδερή, να μεσολαβήσει σε κάποιο αστυνομικό φίλο του για να αφήσουν ελεύθερο τον άντρα της, που τον είχανε συλλάβει. Το βράδυ κλείσαμε τα μαγαζιά νωρίς γιατί απαγορεύτηκε η κυκλοφορία μετά τις οκτώ. Γύρισα σπίτι ανήσυχος. Κάθισα στον κιοσέ που βλέπει προς το δρόμο και παρακολουθούσα, με την πίσω πόρτα ανοικτή. Αν έβλεπα καμιά ύποπτη κίνηση, θα εξαφανιζόμουνα μέχρι να περάσει η μπόρα. Είχα μιλήσει σχετικά και στη γυναίκα μου. Δεν ήρθανε. Πιάσανε τον Αντρέα Λοίζο, το Γιώργη Μαυράκη, το Γιάνη Ψωράκη, το Ν. Αθηναίο και μερικούς άλλους και τους στείλανε στη Γυάρο. Αυτοί γύρισαν πίσω μετά από 3 μήνες. Πάλι σκοτεινιά, πάλι όλα τα σκιάζει η φοβέρα...Τον Οκτώβριο άρχισαν τα μαθήματα στη Σχολή Μαθητείας, όπου δίδασκα τα βράδυα ηλεκτρολογία. Δεν πέρασαν πολλές ημέρες, κι ενώ δίδασκα στην αίθουσα, με καλεί ο διευθυντής, χωρίς καν να περιμένει να τελειώσω το μάθημα εκείνης της ώρας, και μού λέει: "΄Εχω διαταγή να σε απομακρύνω από τη Σχολή." Σε ερώτησή μου τι συμβαίνει, μού είπε ότι αυτή τη διαταγή είχε. Έτσι, προφορικά, χωρίς άλλη εξήγηση... Τα βράδυα βάζαμε κρυφά το σταθμό της Deutsche Welle, ν'ακούμε νέα. Κρατάγαμε τσίλιες, κι είχαμε πει στο παιδί να μη μιλήσει σε κανένα σχετικά. Χρόνια αργότερα -7 χρόνια κράτησε η χούντα- έκαμαν οι γονείς αρχαιρεσίες στο γυμνάσιο όπου είχε αρχίσει να φοιτάει η κόρη μου. Χωρίς να παρευρίσκομαι ή να έχω βάλλει υποψηφιότητα, με εξέλεξαν πρόεδρο. Ο γυμνασιάρχης με ειδοποίησε για την επιτυχία μου κι είπε να πάω το επόμενο πρωί να παραλάβω, αλλά νωρίς νωρίς την ερχόμενη μέρα με ειδοποιεί: "Μην έλθεις, γιατί η Ασφάλεια μού γύρισε τον κατάλογο των ονομάτων των επιτυχόντων, κι έχουνε σβήσει τ΄όνομά σου." Μια και δυο, ανεβαίνω στην Ασφάλεια. Ο διοικητής Π. φώναξε να του φέρουν το φάκελλό μου. Διάβαζε, διάβαζε, και γυρίζει και μού λέει: "Πλούσια δράση και εθνική μαζί! Σού αξίζει μια καλύτερη μεταχείριση, αλλά βλέπω ότι δεν κάθησες φρόνιμα. Προ ολίγου συναντηθήκατε κάποιοι για να δημιουργήσετε την Κινηματογραφική Λέσχη!"
Ἑίναι ενοχοποιητική αυτή η προσπάθεια να προωθήσομε πολιτιστικά αυτόν τον τόπο;" του λέω. "΄Οχι," μού απαντά, "αν δεν έχετε κρύψει τίποτα άλλο πίσω απ'αυτό το σωματείο..." Ἐφυγα με τη σκέψη ότι αυτός ο δυστυχισμένος τόπος δε θα ορθοποδίσει.
Σ.Σ Ευχαριστούμε την κόρη του για την παραχώρηση.