Υπάρχουν πολλοί έλληνες ποιητές και συγγραφείς, μα πάρα πολλοί.
Πολλοί από αυτούς εκδηλώνονται εκδίδοντας βιβλία. Πάρα πολλοί γράφουν και τα κρατούν στο συρτάρι.
Έχω ένα μεγάλο φόβο. Μήπως η υπερευαισθησία μας έγινε μορφή απραξίας, μήπως έγινε κενοδοξία, μήπως έγινε αυταρέσκεια και ναρκισσισμός;
Μήπως έγινε εξοικείωση παραπάνω από το κανονικόμε την ιερότητα των πράξεων μας, έτσι πια που δεν λειτουργούμε σε βάθος επί της ουσίας, κι’ αφήνουμε τον προδότη μέσα μας να παίρνει την μορφή του καλοπερασάκια και του βολεμένου.
Γιατί να… γεμίσαμε πλαστικά παντού και χρησιμοποιούμε ασύστολα τα πλαστικά και τα πετάμε συνωμοτικά όπου μας βολεύει.
Κι έτσι αλύτρωτοι πορευόμαστε τον κατήφορο που μας επιβάλλουν οι αμύητοι κι ο κακός μας εαυτός και λέμε η επερχόμενη καταστροφή είναι τελικά… νομοτέλεια.
Δεν γίνεται διαφορετικά με τους ανθρώπους, που κάθε μέρα όλο και περισσότερα «σκουπίδια» παράγουν μαζί με τα δηλητήρια των φυτοφαρμάκων και τις εκπομπές των κάθε είδους καύσεων.
Μιλάμε δηλαδή για μια ηθική κεκορεσμένη και μόνο επιφανειακή, αφού βάθος δεν υπάρχει, αφού την μάννα γη βιάζουμε με όλα τα προσχήματα, ανθρωπιστικά, θρησκευτικά, οικολογικά. Που είναι οι πραγματικά ερωτικοί άνθρωποι, τόσο πολύ λιγόστεψαν, μήπως και καταδιώκονται;
Κρύβονται κάπου απελπισμένοι φοβούμενοι τον κοινωνικό εξοστρακισμό ή την εξορία από το κατεστημένο;
Αχ καλλιτέχνες μου, γίνετε ανατρεπτικοί και σταθείτε όρθιοι, κοιτάξτε την αλήθεια της καρδιάς σας, δεθείτε με την μάννα γη ερωτικά, με έναν έρωτα που να πονάει σαν τη γέννα.
ΚΑΙ ΤΟΤΕ γράψτε, σκαλίστε ζωγραφίστε, και τραγουδήστε την αληθινή ζωή μήπως και σωθούμε