Την εποχή της Σοβιετικής ένωσης βρέθηκα στην Οδησσό σε ένα σήμενς κλάμπ (κλαμπ ναυτικών)
Ήταν ακριβώς απέναντι μου και σέρβιρε ποτά μια πανέμορφη Οδεσσήτισα με λαμπερά χαρούμενα μάτια όταν… με ρώτησε τι θα πιω. Αιφνιδιάστηκα γιατί συνήθως πίνω μόνο αναψυκτικά και γενικά δεν αντέχω τα δυνατά οινοπνευματώδη. Αλλά τώρα να ρίξω και τις μετοχές μου μπροστά σε ένα τόσο ωραίο κορίτσι δε μου πήγαινε. "Βότκα σκέτη" λέω με ύφος θεριακλή πότη και… στο λεπτό ένα νεροπότηρο ξέχειλο με βότκα, ήρθε μπροστά μου καθώς κοίταζα το κορίτσι στα μάτια χαμογελώντας με όλη μου την ευγένεια και τη χάρη.
Μα όταν αμέσως μετά κοίταξα προς το τραπέζι, μου βγήκε ο αμανές. "Αμάν τι είναι τούτο ρε μπας και μου βαλε νερό πρώτα" και τόφερα στα χείλη μου να δοκιμάσω.
Όμως πριν αγγίξει τα χείλη μου το ποτηρι ήρθε στα ρουθούνια μου η σπιρτάδα της βότκας ενώ το βλέμμα της κοπελιάς ήταν καταπάνω μου. "Ναζρόβια" της κάνω, μιμούμενος ότι έπινα κάποιες γουλιές. Και μετά όταν κοίταζε αλλού άδειαζα λίγο λίγο το ποτήρι στα τασάκια ή κάτω από το τραπέζι. Μάλιστα έκανα και χιούμορ λέγοντάς της "very good rusian white wine" και μου απαντούσε γελώντας "oo yes white wine from Odessa".
Όμως παρ’ όλα αυτά τούτο το φλερτ στάθηκε και ατελεσφόρητο ως προς το κορίτσι αλλά και άτυχο γιατί η μεγάλη παραμονή της βότκας στα χείλη, μου έκανε έγκαυμα
Έτσι ταύτισα τη βότκα με την ερωτική ατυχία αλλά και ως ένα βαθμό με το... βιτριόλι!!!!.
Λίγους μήνες αργότερα βρέθηκα σε μια Καφετέρια στο Λένινγκραντ και έπιασα κουβέντα με δυο πολύ νόστιμες ρωσίδες την Όλγα και την Ήρα (υποκοριστικό του ειρήνη) Με τον αέρα και την εμφάνιση τους φάνηκε ότι ήταν όχι συνηθισμένα άτομα.
Πράγματι
Η Όλγα ήταν διευθυντικό στέλεχος της Μορφλότ της μεγαλύτερης εμπορικής κρατικής εταιρείας της σοβιετικής Ένωσης και η Ήρα ήταν από τις πιο γνωστές πιανίστες στο Λένινγκραντ. Αλλά φυσιογνωμικά αυτές οι δυο κοπέλες διαφέρανε αισθητά.
Η Όλγα ήταν άνθρωπος με τη γοητεία της εξουσίας που έλυνε και έδενε.
Δεν της έλειπε βέβαια ούτε η φυσική ομορφιά, αφού ήταν μια αθλητική ψηλή ξανθιά με αγέρωχο βλέμμα γκριζογάλανο
Για να την προσεγγίσω μάλιστα της είπα ούτε λίγο ούτε πολύ πως είμαι γραμματέας του Κ.Κ.Κ. (Κομουνιστικό Κόμμα Καρδαμύλων)
Η Ήρα αντίθετα ήταν μια εύθραυστη τρυφερούλα καστανομάλλα, παχουλή με μάτια που έσταζαν μέλι. Δεν μιλούσε πολύ η καλύτερα μιλούσε… με τα πολύ εκφραστικά της μάτια,.. όταν σε κοίταζε. Αφού ήπιαμε τους καφέδες μας και ετοιμαζόμουν να τις αποχαιρετίσω με ρωτησε η Όλγα αν ήθελα να πάμε να πιούμε καμμιά βότκα και να φάμε παρέα. Στο άκουσμα της βότκας με κτύπησε ηλεκτρικό ρευμα και αυτόματα πήρα αμυντική σταση "Κυρίες μου λυπάμαι γιατί η βότκα είναι το εθνικό σας ποτό αλλά τρέμω και τη σκέψη να τη βάλω στα χείλη μου".
- "Και γιατί παρακαλώ;" βρυχήθηκε ή Όλγα μισο-θυμωμένη.
Τους διηγήθηκα την περιπέτειά μου στη Οδησσό και αφού ξεράθηκαν στο γέλιο με πήρανε ακγαζέ η μια δεξιά κι η άλλη αριστερά λέγοντάς μου.
"Πάμε, ήρθε η ώρα να μάθεις φίλε μας πως πίνεται η βότκα".
Πήγαμε σε ένα μεγάλο ρεστοράν με τα πόδια λίγο παρακάτω. Ήταν ένας χώρος φωτισμένος χαμηλά, με κεριά στα τραπέζια, ενώ στη μέση της αίθουσας σε μια εξέδρα δέσποζε ένα μεγάλο πιάνο με ουρά.
Οι κοπέλες παράγγειλαν βότκα και μαζί ήρθαν μεζέδες όπως μαύρο χαβιάρι πάνω σε ψωμί σίκαλης με βούτυρο από λίπος φώκιας (νοστιμώτατο) ρέγγα ρώσικη (σελιότκα παρούσκι) κόκκινο χονδρόκοκκο χαβιάρι με ιδιαίτερη γεύση και ποτήρια με χυμό μήλου. Αυτά ήταν τα προκαταρκτικά πριν το κύριο πιάτο. Οπότε άρχισε και το μάθημα.
Βάζουμε τη βότκα σε μικρά ποτηράκια (σφηνάκια) και την πίνουμε μια και κάτω, στη συνέχεια πίνουμε μια δυο γουλιές χυμό μήλου και μετά ακολουθούν οι μεζέδες με το μαύρο χαβιάρι τη ρέγγα κ.λ.π.
Για να καταλάβω καλά το μάθημα είπα καμιά δεκαριά «ναζρόβια» και κτύπησα για πρώτη δόση καμιά δεκαριά σφηνάκια ποσότητα υπερβολική για μένα και αρκετή για να γίνω «κουδούνι». Έτσι με πήρε το παράπονο και το συναισθηματικό μου και λέω συγκινημένος στην Ήρα. "Ήρα είσαι τρυφερή και ρομαντική το βλέπω στα μάτια σου". Αυτή πήρε στα σοβαρά τα λεγομενά μου… και απαντά συγκινημένη "Κι εσύ το ίδιο είσαι ρομαντικός και συναισθηματικός". Τότε λογω βότκας με πήρανε αξιοπρεπώς τα κλάματα και της λέω. "Η μοίρα των ρομαντικών ανθρώπων είναι να συναντιόνται για μια φορά και μετά να ακολουθούν πορείες χωρίς ελπίδα να ξανασυναντηθούν".
Δεν ξέρω από πού μου βγήκε αυτό το συμπέρασμα ή αξίωμα αλλά άρχισε και η Ήρα να το συμμερίζεται και να κλαίει
Τότε αγκαλιαστήκαμε ενώσαμε τα μάγουλά μας αναμίξαμε τα δάκρυα μας ενώ η Όλγα μας κοιτούσε κι αυτή συγκινημένη.
Σε λίγο η Ήρα σήκωσε το κεφάλι και μου είπε. «Μανώλη θελω να παίξω πιάνο, αν σου αρέσει κάτι πες μου το»
«Η σονάτα υπό το σεληνόφως του Μπετόβεν είναι η αγαπημένη μου» είπα. Η Ήρα ενθουσιάστηκε μεσα στη συγκίνηση της «και μένα είναι η αγαπημένη μου σονάτα έλα σήκω» μου είπε τρυφερά «πάμε στο πιάνο θελω να παίζω και να σε βλέπω στα μάτια».
Η κατάστασή μου ήταν μπερδεμένη γιατί δεν ήξερα αν θα τα καταφέρω να φτάσω αξιοπρεπώς μέχρι το πιάνο και αν θα μπορέσω να σταθώ όρθιος σαν τιμώμενος από την πιανίστα φίλη μου. Αλλά το χειρότερο ήρθε μετά. Μόλις οι θαμώνες είδαν την Ήρα (ήταν γνωστή) να κατευθύνεται προς το πιάνο μαζί μου έπεσε ζωηρό χειροκρότημα και μετά οι δυο μας είμασταν το κέντρο του ενδιαφέροντος των θαμώνων, που έκαναν απόλυτη ησυχία για να ακούσουν μουσική. Δεν ξέρω πόσο αξιοπρεπώς κατάφερα να φτάσω στο πιάνο να μείνω όρθιος σαν τιμώμενος και ένας θεός ξέρει τι έβλεπε στα μάτια μου η Ήρα ενώ ερμήνευε τη σονάτα. Αλλά το τρακ πιθανόν να με ξεμέθυσε λίγο, τόσο, που να καταφέρω να τα βγαλω πέρα μέχρι το τέλος.
Η επιστροφή στο τραπέζι ήταν τυχερή γιατί με πήρε τρυφερά παραμάσχαλα η Ήρα και με περιέφερε για να δείξει στο κοινό πως για μένα έπαιξε και έτσι την έβγαλα καθαρή.
Για την Ιστορία η ερμηνεία της Ήρας ήταν τουλάχιστο συγκλονιστική.
Το μάθημα της πόσης της βότκας συνέχισε γιατί μετά τη σονάτα αυξήθηκε ό ενθουσιασμός και γιατί όταν έλεγε η Όλγα νασζρόβια δεν έκανε πίσω έπρεπε όλοι να την ακολουθούμε .
Έτσι από κουδούνι έφθασα να γίνω αλοιφή σε τέτοιο βαθμό που με περιέθαλψε η Ήρα σπίτι της όλη την υπόλοιπη νύχτα. Το πρωί που ξύπνησα και συνήλθα είπα λυπημένος στην Ήρα πως δεν θα ξαναϊδωθούμε γιατί οι αρχές θα μου πάρουν το πάσο (άδεια εξόδου) αφού διανυκτέρευσα εκτός πλοίου. Όμως αυτή χαμογέλασε και μου είπε πως αυτό δεν μπορεί να συμβεί σε κάποιον που είναι φίλος της Όλγας.
Η Όλγα μου έβγαλε μόνιμη άδεια διανυκτέρευσης και χάρη σ’ αυτή γνώρισα πολύ ενδιαφεροντες ανθρώπους της τότε κοινωνίας ενώ είχα την τύχη να έχω πολλές φορές για ξεναγό την Ήρα στο Λένινγκραντ αλλά και στο πιο μεγάλο μουσείο του κόσμου το Ερμιτάζ.
Ζήτω λοιπόν η δια της βότκας φιλία, ζήτω η αγάπη η ομορφιά κι η τρυφερότητα.
Αντε εις υγεία όλων των όμορφων πραγμάτων