Πριν από μερικές μέρες ο Αναπληρωτής Υπουργός Οικονομικών προέβη σε δηλώσεις σχετικά με την εκχώρηση στο Δημόσιο των ανείσπρακτων μισθωμάτων. Το ζήτημα αυτό ενδιαφέρει ικανό αριθμό συμπολιτών μας και δημιουργήθηκε εξ αιτίας της παρατεταμένης αποχής των δικηγόρων από τις παραστάσεις τους στα δικαστήρια.
Σύμφωνα με τα όσα δήλωσε ο κος Υπουργός εξετάζονται τρεις λύσεις, η πρώτη είναι να δοθεί άδεια από τους δικηγορικούς συλλόγους, οργανωμένα όμως, στους δικηγόρους να λάβουν ειδική άδεια για τις συγκεκριμένες ενέργειες για τους πολίτες. Η δεύτερη λύση είναι να παραταθεί ο χρόνος υποβολής των φορολογικών δηλώσεων όταν υπάρχουν τέτοιες περιπτώσεις, δηλαδή ανείσπρακτα ενοίκια, για όσο χρόνο χρειαστεί, για να καλυφθεί το όλο πρόβλημα. Η τρίτη λύση είναι να γίνουν αποδεκτές οι φορολογικές δηλώσεις τώρα στις περιπτώσεις που υπάρχουν ανείσπρακτα ενοίκια, τροποποιώντας τη σχετική διάταξη και να προσκομισθούν τα σχετικά έγγραφα μετά, όταν λήξει η αποχή.
Οι προτάσεις του κου Υπουργού είναι θετικές, αφορούν όμως στις σχέσεις κράτους και πολιτών· όχι όμως στις σχέσεις μεταξύ πολιτών. Δίνεται η δυνατότητα στους πολίτες να εκχωρήσουν τα ανείσπρακτα μισθώματα στο κράτος και να απαλλαγούν από την φορολογική υποχρέωση που απορρέει απ’ αυτά. Η τετράμηνη αποχή των δικηγόρων δημιουργεί ένα άλλο σοβαρό πρόβλημα στους εκμισθωτές το οποίο η κυβέρνηση δεν αγγίζει. Αυτή η τετράμηνη αποχή σημαίνει άλλους τέσσερεις μήνες παραμονής των κακοπληρωτών στο μίσθιο και ναι μεν οι εκμισθωτές απαλλάσσονται από τις φορολογικές υποχρεώσεις πλην όμως χάνουν τέσσερα ακόμη μισθώματα. Πιθανόν, περισσότερα από τέσσερα διότι, λόγω του συσσωρευμένου όγκου υποθέσεων η καθυστέρηση να είναι μεγαλύτερη των τεσσάρων μηνών.
Ο αρμόδιος Υπουργός προσπαθεί να επιλύσει το πρόβλημα που εμπίπτει στα πλαίσια των αρμοδιοτήτων του. Η Κυβέρνηση, όμως, δεν επιλαμβάνεται του ζητήματος στο σύνολό του. Δεν είναι δυνατόν να επιβαρύνονται πολίτες άνευ υπαιτιότητός τους ενώ ταυτοχρόνως επωφελούνται άλλοι. Η μη καταβολή μισθωμάτων είτε οφείλεται σε αδυναμία είτε σε δόλο δεν είναι δίκαιο να επιβαρύνει τον εκμισθωτή.
Η λεγόμενη αποχή των δικηγόρων από την παράστασή τους στα δικαστήρια αποτελεί μια μορφή αντιδράσεως που έχουν το «δικαίωμα να ασκούν» οι προνομιούχες επαγγελματικές τάξεις της χώρας. Να σας θυμίσω την αποχή των καθηγητών ΑΕΙ, επί κυβερνήσεως Σημίτη, που απείχαν από τα διδακτικά τους καθήκοντα! Για το διάστημα της αποχής έλαβαν τους μισθούς τους εις το ακεραίον. Αν άλλες επαγγελματικές τάξεις έκαναν το ίδιο θα είχαν άραγε την ίδια αντιμετώπιση; Οι έμμισθοι δικηγόροι δεν υφίστανται τις οικονομικές συνέπειες που υφίστανται οι λοιποί. Το σλόγκαν «αποχή» πρέπει να ερμηνευθεί, να ορισθεί και να ληφθούν κάποια μέτρα διότι, αν ατύπως γενικευθεί, να αναλογισθούν όλοι όσοι θεωρούν εαυτούς ανώτερα όντα τι θα συμβεί αν αρχίσουν να το χρησιμοποιούν οι νοσοκομειακοί χειρουργοί ιατροί και απέχουν από τα χειρουργικά τους καθήκοντα ενώ συνεχίζουν να ασκούν τα διαγνωστικά τους καθήκοντα! Φυσικά δε, να αμείβονται!
Η Κυβέρνηση πρέπει να παρέμβει συνολικά και όχι αποσπασματικά. Δεν επιτρέπεται κάποιος να λαμβάνει άδεια ασκήσεως επαγγέλματος, το οποίο έχει μονοπωλιακό χαρακτήρα και να το ασκεί όποτε θέλει. Υπάρχουν παρά πολλές υποθέσεις που εκκρεμούν και στερούν το Δημόσιο από έσοδα, ταλαιπωρώντας την ίδια στιγμή τους πολίτες. Η Κυβέρνηση οφείλει να έχει ρόλο ενεργητικό και όχι αυτόν του θεατή.