Σαράντης Χαλιωρής
Δεν μας φτύνουν… βρέχει
Ο κος Κώστας Μαρδάς με προκαλεί. Θέλω να ξεχάσω τις βροχές αλλά ο καλός δημοσιογράφος μου τις επαναφέρει στη μνήμη μου. Με τα άρθρα του μου θυμίζει βροχές και καταιγίδες πλημμύρες που δυστυχώς μου προκαλούν μελαγχολία. Το άρθρο του της 10ης Νοεμβρίου είναι μια πρόκληση για όλους τους Έλληνες να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε εθνικά όχι μόνον με συναισθηματισμό αλλά, με ορθολογισμό· αυτό απαιτεί τη χρήση της λογικής και της ιστορίας. Σήμερα, θα προσπαθήσω να εμπλουτίσω και να συμπληρώσω τα όσα έγραψε ο κος Μαρδάς στο προαναφερθέν άρθρο.
Πρώτος λόγος του καταντήματός μας είναι η ηθελημένη άγνοια της ιστορίας. Ποιος μαθητής λυκείου ξέρει πού βρίσκεται το Μαντζικέρτ και τη σημασία του; Αλλά και ποιος ενήλικος; Πρόκειται για την αρχή της πτώσεως του ελληνισμού. Η μάχη του Μαντζικέρτ έλαβε χώρα την 26η Αυγούστου 1071. Ο Κεμάλ πραγματοποίησε την επίθεσή του την 26η Αυγούστου 1922. Τυχαίο ή γνώση της ιστορίας; Ο πρωθυπουργός της Τουρκίας έχει μιλήσει για τις δύο επετείους που θα εορτάσει το τουρκικό έθνος αυτόν τον αιώνα· τα χίλια χρόνια του Μαντζικέρτ και τα εκατό της Μικράς Ασίας.
Από το Μαντζικέρτ μέχρι το 1922 είχαμε σχεδόν μόνον βροχές και καταιγίδες. Οι δύο λαμπρές εξαιρέσεις ήταν το 1821 και οι Βαλκανικοί Πόλεμοι. Για το 1821 υπάρχουν αυτοί που θέλουν να μειώσουν τη σημασία του προβάλλοντας το επιχείρημα ότι υπήρξε η υποστήριξη των Μεγάλων Δυνάμεων. Αυτό δείχνει την ικανότητα των τότε ηγετών. Να σημειώσω πως το 1821 αποτέλεσε την αρχή του ξηλώματος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Οι Βαλκανικοί Πόλεμοι είχαν επιτυχές αποτέλεσμα διότι στηρίχθηκαν σε στρατιωτική και πολιτική προπαρασκευή. Αντίθετα με το 1922 που υπήρξε απομόνωση από τους συμμάχους μας.
Θα πρέπει να μελετάμε την ιστορία και να παρακολουθούμε τις τρέχουσες εξελίξεις. Το γενικό πρόσταγμα του Κεμάλ την 26η Αυγούστου 1922 ήταν το ακόλουθο: «Ordular ilk hedefiniz Akdenizdir. Ileri!». Η μετάφραση αυτού του προστάγματος έχει ως εξής: Στρατέ, πρώτος σου στόχος η Μεσόγειος. Εμπρός! Το 2003 ο αρχηγός ΓΕΕΘΑ της Τουρκίας, Χιλμί Οζκιόκ, με την ευκαιρία των μεγάλων παραγγελιών για το ναυτικό, αναφέρθηκε στην εποχή που δέσποζε η Οθωμανική Αυτοκρατορία στη Μεσόγειο, μέχρι το Γιβραλτάρ!
Το τραγικό είναι πως μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο αν και ήμασταν στην πλευρά των νικητών, συμπεριφερθήκαμε σαν ηττημένοι και έβρεξε άφθονα· έκανε πολλές βροχές και καταιγίδες. Αυτό ίσως να οφείλεται στον δεύτερο λόγο του καταντήματός μας που είναι η ηττοπάθεια που μας δημιούργησε η Μικρασιατική καταστροφή και η πρόταξη του προσωπικού συμφέροντος των ηγετών μας.
Τα φτυσίματα που έχουμε δεχθεί είναι πολλά και τα περισσότερα από την Τουρκία. Ξεκινήσαμε το Κυπριακό με λανθασμένους στόχους. Προσφύγαμε στα Η.Ε. ζητώντας την Ένωση. Οι χώρες μέλη δεν καταλάβαιναν περί τίνος πρόκειται. Για ανεξαρτησία ήξεραν, για ένωση όμως όχι. Η αρχή της κατρακύλας μας ήταν το Κυπριακό. Δεχθήκαμε την τριμερή διάσκεψη του Λονδίνου και ενώ αυτή εξελισσόταν έλαβαν χώρα τα γεγονότα στην Κωνσταντινούπολη, χωρίς να τύχουν ανάλογων αντιποίνων εκ μέρους της Ελλάδος. Ο Οκτάι Εγκίν πράκτωρ των τουρκικών μυστικών υπηρεσιών, όχι μόνο δεν τιμωρήθηκε αλλά, φυγαδεύθηκε! (Τα σημεία αυτά τα περνώ εν συντομία διότι τα έχω καλύψει σε προηγούμενο άρθρο μου).
Φθάνουμε στην υπογραφή των συμφωνιών Ζυρίχης-Λονδίνου – αυτή κι’ αν ήταν βροχή – με τις οποίες προβλέπονταν εγγυήσεις από τις τρεις δυνάμεις ήτοι, Αγγλία, Ελλάς, Τουρκία· με δυνατότητα επεμβάσεως ακόμη και μονομερούς. Οι υπογράψαντες όχι μόνον δεν γνώριζαν ιστορία αλλά δεν κόπιασαν να κοιτάξουν τον γεωγραφικό χάρτη. Επίσης, δόθηκε δυσανάλογη συμμετοχή των τουρκοκυπρίων στην άμυνα, τη δημόσια τάξη και τη δημόσια διοίκηση, 30 και 40 τοις εκατόν. Έτσι φθάσαμε στην ανεξαρτησία της Κύπρου την 1η Οκτωβρίου 1960.
Στο διάστημα αυτό έκανε και μια ακόμη καταιγίδα. Αυτή ήταν η υπόθεση Μαξ Μέρτεν και η άφεση αμαρτιών δεκάδων εγκληματιών πολέμου που έδρασαν στην Ελλάδα.
Μετά την ανεξαρτησία της Κύπρου – ο Θεός να την κάνει ανεξαρτησία – αντί να στρώσουμε ένα μακρόπνοο σχέδιο πλήρους ελληνοποιήσεως της Κύπρου, ο φιλόδοξος Μακάριος το φθινόπωρο του 1963 ζήτησε αναθεώρηση των συνθηκών προτείνοντας μάλιστα 13 σημεία. Έκτοτε υπάρχει η εκκρεμότητα του Κυπριακού, με πολλές βροχές και καταιγίδες. Τον Μάρτιο του 1964 η Τουρκία άρχισε τις απελάσεις των Ελλήνων υπηκόων από το έδαφός της. Αντίποινα; Κανένα! Τον Αύγουστο του ιδίου έτους η Τουρκία βομβάρδισε την Κύπρο· δεκάδες οι νεκροί. Δεν αρπάξαμε την ευκαιρία να λύσουμε το κυπριακό επί κυβερνήσεως Λ. Τζόνσον. Αν και πρέπει να σημειώσω πως ο Γ. Παπανδρέου είχε συμφωνήσει σε κάποια λύση την οποία ανέτρεψε ο Μακάριος. Τότε είναι που του είπε: «Μακαριότατε, άλλα συμφωνούμε και άλλα πράττετε!» Η μόνη θετική ενέργεια της Ελλάδος ήταν η αποστολή μιας μεραρχίας στην Κύπρο.
Φθάνουμε στην εθνοσωτήριον επανάστασιν των Παπαδοπουλακίων, τα μυαλά των οποίων πήραν αέρα και νόμισαν πως επειδή ποδοπάτησαν τον ελληνικό λαό ήσαν σπουδαίοι. Τον Σεπτέμβριο του 1967 πραγματοποιείται συνάντηση ανωτάτου επιπέδου Ελλάδος-Τουρκίας στη Κεσσάνη. Τότε τα παλικάρια συνειδητοποίησαν πως τα πράγματα ήταν δύσκολα. Τον Νοέμβριο του ιδίου έτους υπό την απειλή αποβάσεως των Τούρκων στην Κύπρο απέσυραν την μεραρχία. Δεν έγινε τίποτε, απλώς έριξε χαλάζι. Να σημειώσω ότι τον προηγούμενο μήνα τα παλικάρια είχαν αποστρατεύσει 1.200 έως 1.300 αξιωματικούς των ενόπλων δυνάμεων.
Οι λεβέντες υπερεκτιμώντας τις δυνάμεις και προτάσσοντας το προσωπικό συμφέρον έναντι του εθνικού απομόνωσαν την χώρα διπλωματικά. Την ίδια στιγμή που ο φιλόδοξος ιεράρχης έσερνε τα ράσα από την Κουάλα Λουμπούρ στο Νταρ Ελ Σαλάμ. Τον Οκτώβριο του 1973 τα παλικάρια σήκωσαν κεφάλι και δεν επέτρεψαν στους Αμερικανούς την χρήση του εναερίου χώρου μας για τον ανεφοδιασμό κλπ.
του Ισραήλ κατά την αραβοϊσραηλινή σύγκρουση των έξι ημερών. Τον επόμενο μήνα έλαβαν χώρα τα επεισόδια του Πολυτεχνείου. Υπάρχει άραγε κάποια σχέση; Επίσης να σημειώσω πως μετά την αποχώρηση των Αμερικανών από το Βιετνάμ, οι Σοβιετικοί απέσυραν τους πέντε χιλιάδες στρατιωτικούς τους συμβούλους από την Αίγυπτο. Τι σήμαινε αυτό; Το ίδιο διάστημα τα παλικάρια απομόνωσαν την Ελλάδα διπλωματικά.
Ύστερα απ’ όλα αυτά ακολούθησε η τουρκική εισβολή και κατοχή του 38 τοις εκατόν της Κύπρου, την βίαιη μετακίνηση πληθυσμών, την δημογραφική αλλοίωση κλπ. Δεν έγινε τίποτε, απλώς ήταν μια ισχυρή καταιγίδα. Απ’ αυτό το σημείο οι Τούρκοι άρχισαν να αλωνίζουν στο Αιγαίο, να απειλούν κ.ά. Εδώ να επισημάνω και το μεγάλο λάθος που οφείλεται στην εσωτερική κατανάλωση, «φεύγουμε από το ΝΑΤΟ, ξαναμπαίνουμε στο ΝΑΤΟ». Έρχεται η αλλαγή με το περίφημο mea culpa. Ψιχάλισε!
Δεν μας έφταναν οι βροχές από ανατολάς και άρχισαν βροχές και από βορά. Το 1995 υπογράφουμε την ενδιάμεση συμφωνία με το ανύπαρκτο κράτος που βρίσκεται στα βόρια σύνορά μας και δεν τολμήσαμε στη συμφωνία να αναφέρουμε το όνομα της χώρας μας. Εμείς είχαμε όνομα, αυτοί δεν είχαν. Ψιλόβρεξε! Η συμφωνία είχε ημερομηνία λήξεως, εμείς δεν την καταγγείλαμε αυτοί προσέφυγαν στο Διεθνές Δικαστήριο για να βγούμε και φταίχτες.
Τον Νοέμβριο του 1995 αρχίσαμε να εστιάζουμε την προσοχή μας στο Ωνάσειο. Με την ακυβερνησία που επικράτησε οι Τούρκοι βρήκαν την ευκαιρία· προσάραξε ένα φορτηγό πλοίο σε βραχονησίδα κοντά στην Κάλυμνο και ενώ εμείς ασχολούμασταν με την ψήφο εμπιστοσύνης που θα ελάμβανε η κυβέρνηση Σημίτη, μας προέκυψαν τα Ίμια. Αυτή κι’ αν ήταν καταιγίδα. Ο Μουμτάζ Σοϊσάλ, υπουργός Εξωτερικών, είχε ήδη μιλήσει για γκρίζες ζώνες, αλλά εμείς είχαμε χαλαρή διακυβέρνηση λόγω ασθενείας του πρωθυπουργού μας.
Για μην βρεχόμαστε συνέχεια πρέπει να καταλάβουμε κάποια πράγματα τα οποία άλλες χώρες τα έχουν καταλάβει, τα εφαρμόζουν και ίσως γι’ αυτό επιτυγχάνουν. Πρώτον, δεν πρέπει να υπάρχει ακυβερνησία ούτε ένα λεπτό της ώρας. Κυβερνήσεις υπηρεσιακές και άλλες ελληνικής ευρεσιτεχνίας πρέπει να εκλείψουν. Δεύτερον, οι αποφάσεις που αφορούν εθνικά θέματα να λαμβάνονται με βάση την ιστορία, την θεωρία αποφάσεων και τις διεθνείς σχέσεις. Τρίτον, θέματα που αφορούν την εθνική προοπτική της χώρας πρέπει να μην γίνονται αντικείμενο προσωπικών συμφερόντων των ηγετών μας. Τέταρτον, η χώρα δεν βρίσκεται και δεν λειτουργεί εν κενώ αέρος, η διπλωματία να βρίσκεται δίπλα στην άμυνα. Πέμπτον, να ήμαστε αξιόπιστοι, όχι υπογράφω και αναιρώ την υπογραφή μου.