(μαθαίνοντας Ελληνικά)[1]
Είναι Μεγάλη Τετάρτη πρωί και καθήμενος στο μπαλκόνι μου[1] στον Βροντάδο της Χίου (σημερινή Ομηρούπολη), έχοντας απέναντί μου τη θέα του «Λιμανακιού» (Βρύση του Πασά, Δασκαλόπετρα), τον Βελωνά, τον Παντελάκη, τους Μύλους κλπ. κλπ.[2], πάει πίσω το μυαλό μου σε κάποια πρόσφατα δημοσιεύματα που κάποιοι (πολλοί) γράφουν για τον αργό θάνατο της ελληνικής γλώσσας. Οι άνθρωποι που γράφουν αυτά τα δημοσιεύματα (οι περισσότεροι) είναι πλέον μορφωμένοι από εμένα που τα ελληνικά μου τα έμαθα μέχρι το Γυμνάσιο (σημερινό Λύκειο), δεν είμαι δηλαδή φιλόλογος!... Όμως ακούγοντας το ραδιόφωνο (οδηγώ αρκετά έχοντας ανοιχτό το ραδιόφωνο), διαβάζοντας τον καθημερινό Τύπο και βλέποντας λίγη τηλεόραση (κυρίως τις ειδήσεις) διαπιστώνω ότι η ΜΗΤΕΡΑ των υπολοίπων γλωσσών, η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ δηλαδή, πάει να χάσει (έχει ήδη χάσει) την αίγλη της, την προτίμησή της δηλαδή (αν προτιμάτε), κυρίως μεταξύ της νέας γενιάς!... Παραδείγματα έχω πολλά, προτιμώ όμως να… «ερμηνεύσω» τον τίτλο του δημοσιεύματός μου που είναι παρμένος από τα ιερά μας, την Αγία Γραφή!
Εξηγώ λοιπόν ανοίγοντας το Λεξικό του Γ. Μπαμπινιώτη «Λεξικό για το Σχολείο και το Γραφείο» (έκδοση 2004) που το κουβαλώ πάντα: νόσος = κάθε διαταραχή του οργανισμού: ανίατη / μεταδοτική / ψυχική / εντερική / επιδημική (σελ. 681), και μαλακία (εδώ ο κ. Μπαμπινιώτης… δεν μας τα λέει καλά ή μάλλον δεν μας τα λέει καθόλου). Απλά στη λέξη μαλάζω γράφει μαλάσσω = τρίβω ή ζυμώνω κάτι για να το κάνω μαλακό, κάνω μάλαξη στην περιοχή του σώματος, μαλακός (;) (το ερωτηματικό δικό μου). Μαλακός = απαλός στην αφή που υποχωρεί εύκολα όταν πιέζεται ελαφρά (ψωμί / στρώμα / χώμα κλπ.). Εγώ, χωρίς να κάνω τον ειδικό, όπως εννοώ τη λέξη μαλάκας, εννοώ ότι αποκαλούμε μαλάκα αυτόν που… απασχολείται πολύ με τα γεννητικά του όργανα κλπ. κλπ.
Αλλά για να τελειώσω το κείμενό μου, διερωτώμαι πώς ο Μπαμπινιώτης δεν αναφέρεται στις λέξεις «μαλάκας» και «μαλακία» τη στιγμή που άκουσα στα μισά (τουλάχιστον) Ευαγγέλια (Μεγάλη Τετάρτη, απογευματάκι είναι τώρα, και μόλις γύρισα από την Ακολουθία του «Ευχελαίου») την εν λόγω λέξη, τη «μαλακία» δηλαδή!...
Για να τελειώσω το κείμενό μου σοβαρά, προ ημερών διαβάζοντας κάποια έγκριτη πρωινή εφημερίδα, διάβασα σχόλιο σοβαρού δημοσιογράφου ο οποίος αναφερόμενος στη λέξη «ενσυναίσθηση» την αποκάλεσε ειρωνικά «μοντέρνα» λέξη, εξηγώντας ότι χρησιμοποιείται τακτικά τώρα τελευταία!... Γράφει λοιπόν ο Μπαμπινιώτης… συγνώμη δεν γράφει κάτι ο Μπαμπινιώτης κάτω από τη λέξη ενσυνείδητο!!! Και για να μη σας μπερδεύω κι άλλο σας εγκαταλείπω ευχόμενος «Καλή Ανάσταση» ή – επειδή το κείμενό μου θα το διαβάσετε (σίγουρα;) μετά το Πάσχα – «Χριστός Ανέστη, και Χρόνια Πολλά και Καλά»! (αν δεν είναι καλά τι να τα κάνω;).