Αφιερωμένο στη μνήμη της Μαρίας Τσάκου και της Ειρήνης Σαρόγλου-Τσάκου,
θυγατρός και συζύγου του Καπετάν Παναγιώτη Τσάκου
Έχω κατά καιρούς ξεκινήσει να γράψω κάτι για τα επιτεύγματα της Οικογένειας Τσάκου (πατέρα, γιου και… εγγονού) όμως με πνίγει η συγκίνηση από τις αναμνήσεις (με την αείμνηστη Ειρήνη φθάσαμε μέχρι την… Τέμα, πρωτεύουσα της Γκάνα, εξετάζοντας ασθενείς, όχι απαραιτήτως μόνο ναυτικούς). Η «ΕΣΤΙΑ» λοιπόν της 21ης Σεπτεμβρίου 2025 με δημοσίευμά της (σελ. 15, τίτλος «Δώδεκα χρόνια μας δίνει ναυτικούς η "Στέγη της Μαρίας"») με… προσγειώνει στο σήμερα, ιδιαίτερα με μια επιστολή ηλικίας… 71 ετών που παραθέτω πιο κάτω!...
Δεν θυμάμαι λοιπόν πού και πώς γνωρίστηκα με την Οικογένεια Τσάκου, σίγουρα όμως ο… κρίκος που μας συνέδεσε ήταν η αείμνηστη Ειρήνη (σύζυγος του Καπετάν Παναγιώτη και μητέρα του Νίκου), με την οποία λόγω του κοινού μας επαγγέλματος (λειτουργήματος εν προκειμένω) εξετάσαμε, αν όχι χιλιάδες, εκατοντάδες ασθενείς και όχι μόνο εντός Ελλάδος, συμπληρώνοντας ο ένας τα κενά του άλλου!... Σε αυτό το διάστημα ζήσαμε πολλές χαρές και πολλές λύπες, με αποκορύφωμα τον πρόωρο θάνατο της Μαρίας!...
Εγώ σήμερα γράφω το παρόν κείμενο, διότι διαβάζοντας τις εναρκτήριες εκδηλώσεις με την ευκαιρία της νέας ακαδημαϊκής χρονιάς στα Εκπαιδευτήρια – και όχι μόνο – που έχει δημιουργήσει ο Καπετάν Παναγιώτης και η Οικογένειά του, διαβάζω και ένα γράμμα με ημερομηνία 21 Οκτωβρίου…1954, που υπογράφει ο Γυμνασιάρχης Καρδαμύλων Αγησίλαος Λέντζος, και που αξίζει τον κόπο να το παραθέσω αυτούσιο ως έχει:
Παραθέτοντας λοιπόν το γράμμα ένιωσα συγκίνηση, διότι έμαθα από πρώτο χέρι ότι και η πορεία του Καπετάν Παναγιώτη δεν ήταν στρωμένη με… ρόδα και ότι είχαμε και κάτι κοινό. Πράγματι κάποιους μήνες από τη ζωή μου έζησα κι εγώ σε πλοίο που ανήκε στον Νικόλα τον Λιβανό[1], το λίμπερτυ[2] με το όνομα «ΑΚΤΗ» και με πλοίαρχο τον – συγχωρεμένο – πατέρα μου!...
Αγαπητοί Αναγνώστες,
Πολλοί θα διερωτάστε γιατί δεν έγινα ναυτικός, όταν γράφω με τόση αγάπη τις αναμνήσεις μου ως ναυτικός, ή γιατί δεν έγινα… ψαράς, όταν έκανα και για λίγο τον ψαρά (και εκεί με ευχάριστες αναμνήσεις). Πιστέψτε με, δεν μπορώ να δώσω σαφή απάντηση ούτε στο ένα, ούτε στο άλλο. Αν πιστεύετε στο… «κισμέτ» (στο πεπρωμένο δηλαδή), εεε… τότε συμφωνούμε!... Όχι δηλαδή ότι μετάνιωσα που έγινα γιατρός, και μάλιστα με μια ειδικότητα που ήταν τότε… στα σπάργανα (τότε αναγνωρίστηκε ως ειδικότητα στην Ελλάδα).
Αλλά πολύ σας κούρασα και πάλι. Σας χαιρετώ ευχόμενος υγεία και μακροημέρευση στις Οικογένειες Τσάκου, Λιβανού, και σε όλους εσάς που με… αντέχετε, και Καλή Πρόοδο στα ΤΕΕΝΣ και την Ακαδημία!...
[1] Το γράμμα μάλλον απευθύνεται στον Σταύρο τον Λιβανό.
[2] Έχομε γράψει ήδη για τα πλοία τύπου Λίμπερτυ και την ιστορία τους!...
[1] Έχω ταξιδέψει κατ’επανάληψη σε εμπορικά – και όχι μόνο – πλοία. Μεγάλη ιστορία!...