Τον τελευταίο χρόνο, με αφορμή τα γεγονότα στον ΣΥΡΙΖΑ, έχει γίνει αρκετή συζήτηση για το τι πρέπει να κάνει ένας βουλευτής, αν πρέπει να κρατήσει την βουλευτική του έδρα ή να την παραδώσει στο κόμμα σε περίπτωση που αποχωρήσει από την Κοινοβουλευτική Ομάδα του κόμματος του.
Θυμόμαστε τους χαρακτηρισμούς που είχαν ακούσει οι βουλευτές και οι βουλεύτριες όταν αποχώρησαν από τον ΣΥΡΙΖΑ δίχως να παραδώσουν τις έδρες, και δημιούργησαν την Κοινοβουλευτική Ομάδα της Νέας Αριστεράς. Αποστάτες, προδότες, υπονομευτές και ένα σωρό άλλες προσβολές.
Ο προβληματισμός επανέρχεται πάλι αυτές τις μέρες, με τις αποχωρήσεις βουλευτών που υποστηρίζουν τον Στέφανο Κασσελάκη. Πως τα φέρνει η ζωή; Αυτοί που κουνούσαν το δάχτυλο και κατηγορούσαν τα στελέχη της Νέας Αριστεράς για αποστασία, σήμερα αυτοί κάνουν ακριβώς το ίδιο, και μάλιστα με την στάση τους πάνε να ανατρέψουν την βούληση του Ελληνικού λαού και να ρίξουν τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ από την θέση της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης.
Να ξεκαθαρίσουμε ότι όπως συνέβη με τους βουλευτές που έφυγαν για να φτιάξουν το κόμμα της Νέας Αριστεράς, έτσι και τώρα αυτοί που αποχωρούν από την Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ το αποφάσισαν οι ίδιοι, δεν τους έδιωξε το κόμμα. Δεν διαγράφτηκαν, αποχωρούν από μόνοι τους.
Σε ρήξη ήρθε ο ΣΥΡΙΖΑ με τον Στέφανο Κασσελάκη, διότι ο πρώην πρόεδρος φέρθηκε αντικαταστατικά και με την στάση του προκάλεσε τεράστια ζημιά στη παράταξη.
Ας δούμε τώρα σύμφωνα με το Σύνταγμα τι ισχύει για την βουλευτική έδρα. Τα πράγματα είναι απλά. Στο άρθρο 60 του Συντάγματος διαβάζουμε ότι η παραίτηση από το βουλευτικό αξίωμα είναι δικαίωμα του βουλευτή. Άρα το κόμμα δεν μπορεί να τον υποχρεώσει να παραδώσει την έδρα. Ακόμα και αν το καταστατικό ενός κόμματος λέει ότι η έδρα πρέπει να επιστρέφεται στο κόμμα, ο βουλευτής μπορεί να μην υπακούσει αφού προφανώς το Σύνταγμα της χώρας υπερτερεί των καταστατικών των κομμάτων.
Είναι λοιπόν Συνταγματικά σωστή η επιλογή ενός βουλευτή να διατηρήσει την βουλευτική του έδρα όταν φύγει από το κόμμα με το οποίο την απέκτησε, αλλά προκύπτει το ερώτημα αν είναι ηθικά σωστό.
Νομίζω πρέπει να ξεχωρίσουμε τις περιπτώσεις. Είναι διαφορετική περίπτωση αν το κόμμα διαγράφει έναν βουλευτή του, και διαφορετική αν ο βουλευτής αποφασίζει για τους δικούς του λόγους μόνος του να αποχωρήσει. Στη περίπτωση της διαγραφής κατά τη γνώμη μου ο βουλευτής πρέπει να έχει το δικαίωμα να διατηρεί την βουλευτική έδρα.
Εκεί που θα πρέπει να γίνει συζήτηση, να μελετηθεί ξανά, και ίσως να γίνει διόρθωση στο άρθρο 60 του Συντάγματος, είναι στην περίπτωση που ένας βουλευτής αποφασίζει από μόνος του να αποχωρήσει από την Κοινοβουλευτική Ομάδα του κόμματος του.
Δεν είναι δυνατόν, ο βουλευτής που κέρδισε την βουλευτική έδρα με την σημαία του κόμματος και με το αστέρι του Προέδρου του κόμματος, ξαφνικά επειδή έτσι το αποφάσισε για προσωπικούς λόγους, ή επειδή νομίζει πως έτσι εξυπηρετεί την προσωπική του καριέρα, ή ακόμα χειρότερα επειδή μπορεί να κάνει παζάρια με άλλες παρατάξεις, να αποχωρεί από το κόμμα του και να μην επιστρέφει την έδρα. Επίσης κανένας βουλευτής και καμία βουλεύτρια δεν έχει την πολιτική και ηθική νομιμοποίηση να ανατρέπει την λαϊκή ετυμηγορία, όπως πάει να συμβεί τώρα με τον ΣΥΡΙΖΑ που κινδυνεύει να χάσει την θέση της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης.
Στο παρελθόν έχουν πέσει μέχρι και κυβερνήσεις. Θεωρώ ότι οι συνταγματολόγοι θα πρέπει να επανεξετάσουν το ζήτημα της βουλευτικής έδρας.
Ισίδωρος Λως Μέλος ΣΥΡΙΖΑ-ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ Χίου