Σίγουρα το έχετε πάθει κι εσείς: Όταν βρεθούμε κάπου, αρχίζομε να συγκρίνομε τον τόπο που βρισκόμαστε (που πατάμε) με τον τόπο της προέλευσής μας (την Πατρίδα μας). Έτσι κι εγώ, επισκεπτόμενος για προσωπικούς-οικογενειακούς λόγους τη Γενεύη, άρχισα τις συγκρίσεις με την Ελλάδα (Μαρούσι – όπου και ζω – και Χίο, όπου κατάγομαι).
Αλλά ας βάλομε τα πράγματα στη σωστή τους σειρά. Μετά από σωματική και ψυχολογική προετοιμασία (είχαμε βγάλει τα εισιτήρια τρεις μήνες πριν), βρεθήκαμε σε ένα ωραίο Μπόινγκ της Aegean να ταξιδεύομε με πτήση απευθείας προς Γενεύη. Πρώτη σύγκριση: Το εισιτήριο προς Γενεύη φθηνότερο από το εισιτήριο του ταξιδιού προς Χίο(!!!). Η περιποίηση όμως εντός του αεροπλάνου δεν ήταν και τόσο καλή. Με άριστα το 10, με το ζόρι θα έβαζα 7!… Οι αεροσυνοδοί ισχυρίστηκαν ότι υπήρχαν… κραδασμοί, λόγω κενών αέρος, μάλλον όμως δεν κέρασαν καφέ (ούτε νερό), επειδή το μισό αεροπλάνο ήταν γεμάτο από παιδιά του Δημοτικού (Ελβετάκια;) που επέστρεφαν από κάποια εκδρομή.
Τέλος πάντων, αφού περάσαμε τις Άλπεις, οι οποίες ήταν φορτωμένες με… τόνους… τόνους χιόνι, πλησιάσαμε την Ελβετία από τα γαλλοελβετικά σύνορα. Ήταν μαγικό να βλέπεις τις Άλπεις από ψηλά, τόσο κοντά που νόμιζες ότι το αεροπλάνο θα… ξύσει κάποια ψηλή κορυφή. Πλησιάζοντας στη Γενεύη, εντύπωση μου έκανε ο… οικοδομικός οργασμός. Παντού πελώριοι γερανοί να βοηθούν στο κτίσιμο γιγαντιαίων κτιρίων. Τα περίχωρα βεβαίως διατηρούν τα παραδοσιακά χαμηλά (μέχρι τριώροφα) σπίτια με την τοπική μορφολογία.
Στο αεροδρόμιο μας περίμενε ο δεύτερός μας γιος ο Ισίδωρος (το τρίτο μας παιδί σε σύνολο τεσσάρων), ο οποίος είναι εγκατεστημένος μονίμως στη Γενεύη από πολλών ετών, επιτυχημένος στη δουλειά του, και εκείνος και η (Χιακής καταγωγής επίσης) σύζυγός του με τις δύο τους κορούλες (εγγονούλες μας), που μαζί με τα Ελληνικά τους μαθαίνουν συγχρόνως και Αγγλικά και Γαλλικά! Η διαδρομή από το αεροδρόμιο προς το σπίτι του παιδιού μας (έξω από τη Γενεύη) μου θύμιζε εν πολλοίς τη διαδρομή στην Ελλάδα αεροδρόμιο-Μαρούσι, με την Αττική Οδό μας και τις «εξόδους» της!
Άθελά μου το μυαλό μου γυρίζει αρκετά χρόνια πριν όταν προετοιμαζόμασταν για τους Ολυμπιακούς Αγώνες που έγιναν στην Αθήνα και οι οποίοι Ολυμπιακοί Αγώνες μας υποχρέωσαν να τελειώσουμε «επειγόντως» έργα, όπως οι μεγάλοι οδικοί άξονες, το Μετρό (εν μέρει), το Ολυμπιακό Αθλητικό Κέντρο Αθηνών (ΟΑΚΑ), και άλλα έργα, άλλα απαραίτητα και άλλα… διακοσμητικά. Να σημειωθεί ότι ενώ η Γενεύη στερείται Μετρό, εντούτοις έχει θαυμάσια και πελώρια (μέχρι 5 βαγόνια) τραμ και τρόλει!...
Και τώρα αρχίζουν τα… δύσκολα! Προσγειωθήκαμε Παρασκευή απόγευμα για να έχομε ελεύθερο Σαββατοκύριακο και να… καμαρώσομε τη μεγάλη μας εγγονή (πλησιάζει τα έξι) να κάνει… σκι. Η διαδρομή μέχρι τη σχολή του σκι, που βρίσκεται επί γαλλικού εδάφους στο χωριό Megéve, ήταν περίπου 1 ώρα, διότι ο δρόμος ήταν ανηφορικός και με πολλές στροφές!...
Το προάστιο της Γενεύης που έχει κτίσει σπίτι ο γιος μου, είναι σχεδόν πάνω στα σύνορα με τη Γαλλία και διασχίσαμε αρκετό μέρος των Άλπεων για να φθάσομε στο γαλλικό Megéve. Υψόμετρο περί τα 1.350 μέτρα!... Ευτυχώς ο καιρός ήταν θαυμάσιος. Το κρύο βέβαια τσουχτερό, ο ήλιος όμως έλαμπε εκτυφλωτικά, ενώ το έδαφος ήταν… πάγος!
Τέλος πάντων, αφού παραδώσαμε την εγγονή στη δασκάλα του σκι, κάναμε κάποια ψώνια (σουβενίρ-ενθύμια) και καθίσαμε να φάμε. Το φαγητό και γενικά η ζωή στην περιοχή (είτε Ελβετία είναι, είτε η γειτονική Γαλλία) κοστίζει περίπου τέσσερις φορές ακριβότερα από την Ελλάδα και δεν εννοώ… κοτολέτες, εννοώ πίτσες κλπ., «λαϊκά» φαγητά[2]!
Να σημειωθεί ότι όσο πιο μακριά βρίσκεται κανείς από τη θάλασσα, τόσο… ευκολότερα βρίσκει… θαλασσινά (γαρίδες, μύδια, χάβαρα και… αστακούς ακόμα) που βέβαια έχουν απαγορευτικές τιμές για ένα μέσο βαλάντιο! Το μόνο φθηνότερο από τα ελληνικά δεδομένα ήταν το… parking.
Και τώρα κάποιες σκέψεις μου για ανεκμετάλλευτες πηγές βιοπορισμού (πώς να ζήσομε δηλαδή) στον τόπο μας:
Οι ντόπιοι (είτε Ελβετοί, είτε Γάλλοι, είτε… πολυεθνικοί είναι) ζούνε από τον «βουνίσιο» (ας μου επιτραπεί η έκφραση) τουρισμό! Το χιόνι, τα τελεφερίκ, η ορειβασία, αποτελούν πλουτοπαραγωγική πηγή για εκείνους. Ο κόσμος που συνωστίζεται για να φάει[3] είναι το αποτέλεσμα του χειμερινού τουρισμού! Όμως, επαναλαμβάνω, όμως, μήπως εμείς δεν έχομε εκμεταλλευτεί σωστά τον θαλάσσιο τουρισμό που προσφέρεται απλόχερα (κυριολεκτικά στο πιάτο) σε όλους μας, ντόπιους και ξένους, με ΠΟΛΥ ΦΘΗΝΟΤΕΡΑ δεδομένα από ό,τι στην πανάκριβη Ελβετία; Όταν μας υποχρέωσαν να καταστρέψομε (να «κόψομε» έλεγαν) τα παλιά και πανέμορφα σκάφη, δεν μπορούσε κάποιος επιχειρηματίας να τα «μερεμετίσει», να τα μεταμορφώσει, να τα κάνει ασφαλή, και να τα παραδώσει για τουριστική εκμετάλλευση έναντι ευτελούς τιμήματος (για βόλτα ή/και για «λίγο» ψάρεμα); Δεν μπορεί κάποιος να κάνει Σχολή Θαλασσίου Σκι[4];
Θα πουν κάποιοι καλοπροαίρετοι: «Μα τι λες γιατρέ μου, ξέχασες τα μελτέμια που ταλαιπωρούν τα παράλιά μας όλους τους καλοκαιρινούς μήνες;» Και απαντώ: «Δεν μπορεί, κάπου θα υπάρχουν υπήνεμοι όρμοι και κόλποι, μεταξύ των 3.600 (τριών χιλιάδων εξακοσίων) χιλιομέτρων (ή μιλίων) που εκτείνονται τα παράλια της Ελλαδίτσας μας!» Πρόχειρα αναφέρω δύο παραλίες που είναι υπήνεμες, η Κώμη στο νότιο άκρο της Χίου, και ο κόλπος του Αγίου Ιωάννου του Θόλου στο κέντρο της Χίου!
[1] Θα έγραφα και έναν τίτλο, ένα κοσμητικό επίθετο, κάτι τέλος πάντων δίπλα στο όνομά μου, όμως οι περισσότεροι εξ υμών, ήδη με γνωρίζετε!...
[2] Μια απλή πίτσα π.χ. για 4 άτομα κοστίζει στη Megéve – Γαλλία – περί τα 40€, στη δε Ελβετία ακόμη περισσότερο!
[3] Δεν είναι υπερβολή για να γράψω ότι ήταν χιλιάδες, όχι απλώς εκατοντάδες, που περίμεναν υπομονετικά, ίσως λόγω ηλιοφάνειας.
[4] Με την ιστιοπλοΐα και την κολύμβηση, κάτι γίνεται!...