Παλιά δημοσίευση αλλά για την ιστορία θα την ξαναγράψω. Σήμερα κανένας δεν ενδιαφέρεται για τούτες τις απάνθρωπες παγίδες θανάτωσης των πουλιών.
Τούτες τις μέρες [αρχή φθινοπώρου] ήταν στο φόρτε η κατασκευή τους. Μαζεύαμε ή αγοράζαμε οξό, αυτά τα κίτρινα μπιλάκια σαν ρόγες σταφυλιού, μια μια ρόγα δαγκάνοντας την περνάμε στο στόμα, το κουκούτσι με το κολλώδες υγρό που το περιέβαλλε και τα φτύναμε σε μια πήλινη γαβάθα, εδώ βοηθούσε όλη η παρέα.
Ένας έμπειρος από την παρέα τα ανακάτευε με λίγο μέλι και ζεστό νερό, με δυνατά χτυπήματα, μέχρι το ιξώδες μείγμα να χωριστεί από τα κουκούτσια.
Τότε το τύλιγαν πάνω σε βέργες από αγριελιά, τα ξυλίκια που λέγαμε και τις στήναμε όρθιες στον ήλιο δυο τρεις μέρες μέχρι να στεγνώσουν.
Τώρα ήταν έτοιμα να τοποθετηθούν πάνω στους θάμνους της ακρογιαλιάς, τεχνικά κλαδεμένους, ή σε ψηλά δέντρα και αλίμονο στα κουρασμένα πουλιά που θα κάθιζαν να ξεκουραστούν από το μακρύ ταξίδι.