Τελείως τυχαία διαβάζω στον Διοικητικό Απολογισμό της ΕΒΑΤ περιόδου 2006-2007, στη σελ. 5 (Πρόεδρος του Δ.Σ. της ΕΒΑΤ – τότε – η αείμνηστη Σμάρω Ν. Λω!...):
«Επίσης δεν βρήκε ανταπόκριση η σκέψη μας να συγκεντρώσουμε γραπτά των ναυτικών μας με αναμνήσεις από την πολυκύμαντη ζωή τους σε στεριές και θάλασσες. Μόνο ο Καπ. Λάσκαρης Παντελούκος μας έστειλε γραπτό του και τον ευχαριστούμε για την ανταπόκριση. Όπως φαίνεται, οι περισσότεροι ναυτικοί μας προτιμούν να διηγούνται παρά να γράφουν».
Έκτοτε πέρασαν 15 ολόκληρα χρόνια για να έλθουν δύο καπεταναίοι να διαψεύσουν εν μέρει την αείμνηστη Σμάρω. Ο ένας ο Μιχάλης ο Ριμικής κατά ένα χρόνο μεγαλύτερός μου (εγώ γεννήθηκα τον Νοέμβριο του 1941) μου χάρισε μια συλλογή του ποιημάτων, ο δε έτερος ο Κωνσταντίνος Τριπολίτης του Πέτρου (πρέπει να έχομε κάποια μακρινή συγγένεια) μου χάρισε ένα βιβλίο επίσης περί τις 112 σελίδες με τίτλο «Κατοχή της Χίου – Πείνα – Μετανάστευση, 1941-1956».
Εγώ εδώ, ξεκίνησα το κείμενό μου όχι για να κάνω βιβλιοκριτική, άλλωστε τη μεν ποιητική συλλογή του φίλου Μ. Ριμική δεν την πολυδιάβασα (εννοώ δεν τη μελέτησα διότι δεν έχω το χάρισμα – διότι περί «χαρίσματος» πρόκειται – του έμμετρου λόγου), το δε κείμενο του Κώστα Τριπολίτη απλά το διάβασα επιπόλαια, δεν το «μελέτησα»! Εντύπωση μου έκανε το γεγονός ότι ο Κ. Τριπολίτης δούλευε μεροκάματα τα καλοκαίρια για να επιβιώσουν, ενώ εγώ πήγαινα μεν με την τράτα (με τους ψαράδες) για να πάω ψάρια στο σπίτι μας, όμως δούλευα μάλλον… ερασιτεχνικά!... Ο πατέρας μου ήταν Πλοίαρχος του Εμπορικού Ναυτικού κι έτσι είχαμε σχετική άνεση, παρά τα 8 άτομα που ζούσαμε στο σπίτι μας!... (μπάρμπα Δημήτρη-Καπί[2], με ακούς εκεί που βρίσκεσαι στον Κάτω Κόσμο;).
Τελειώνοντας με τα δώρα του Κ. Τριπολίτη και του Μ. Ριμική δεν μπορώ να μη γράψω κάτι για ένα ογκώδες βιβλίο γραμμένο κι αυτό από ναυτικό (ασυρματιστή), τον κ. Δημήτρη Φρεζούλη, το οποίο βέβαια το καλοπλήρωσα. Το βιβλίο επιγράφεται «Χίος, η ζωή στην Κατοχή. Πείνα – Αντίσταση – Φυγαδεύσεις». Είναι ένα βιβλίο 288 σελίδων γραμμένο από επαγγελματία πλέον (ο κ. Φρεζούλης αφότου έπαυσε να ταξιδεύει ως «μαρκόνης» ασχολείται επαγγελματικά και με τη δημοσιογραφία). Ο κ. Φρεζούλης γεννήθηκε μεν στη Μυτιλήνη μια 10ετία σχεδόν (1950) μετά τη Γερμανική Κατοχή, η έρευνά του όμως είναι πλήρης και τεκμηριωμένη, το δε κείμενό του συνοδεύει πλήθος φωτογραφιών και βιβλιογραφικών παραπομπών!
Εγώ απευθυνόμενος βέβαια στους ανθρώπους που έγραψαν για την Κατοχή, Κ. Τριπολίτη και Δ. Φρεζούλη, και όχι στον Μ. Ριμική, έχω να εκφράσω μια παρατήρηση, ένα παράπονο αν προτιμάτε. Ο πατέρας μου ο καπ. Γιάννης Τριπολίτης, με την παρέα του τον Μιχάλη τον Κωστάλα, με το… κοσμητικό επίθετο… «δαίμονας», είχε επικηρυχθεί από τους Γερμανούς για τη δράση του. Έσωσαν πολλούς ανθρώπους από το θάνατο από πείνα και σώθηκε από κάποιον αστυνόμο με το επίθετο Ζορμπάς!
Όταν πολλά χρόνια αργότερα επροτάθηκα από τους ανωτέρους μου στο «Λαϊκό» Νοσοκομείο κ.κ. Ν. Χρηστέα και Π. Μπάλα για πανεπιστημιακός, με κάλεσε η… Χούντα για ανάκριση στο Ανακριτικό Γραφείο της (Μπουμπουλίνας 17). Όταν ο ανακριτής μου διεπίστωσε ότι επί ΕΑΜ ήμουν 3-4 ετών ανεφώνησε: «Και τι φταις εσύ παιδί μου(!) για το αν ήταν ο πατέρας σου στο ΕΑΜ;» και με… αθώωσε!... Φαίνεται ότι κάποιοι χουντικοί είχαν περισσότερο μυαλό από μερικούς σημερινούς… «δημοκράτες».
Αγαπητοί Φίλοι, πολύ σας κούρασα. Είναι γνωστό βέβαια ότι η Χίος έχει βγάλει πολλούς ανθρώπους που είχαν το χάρισμα να σκέπτονται και να γράφουν, είτε με έμμετρο είτε με πεζό λόγο. Αυτοί οι Χιώτες (κάποιοι από αυτούς) διάλεξαν να επιβιώσουν δουλεύοντας στη θάλασσα, στους ανοικτούς ορίζοντες, και συγχρόνως σε ώρες περισυλλογής να γράφουν τις σκέψεις τους ή τις αναμνήσεις τους. Αυτά είναι αυτονόητα, δεν τα ανακάλυψα εγώ! (Δεν ανακάλυψα δηλαδή εγώ την Αμερική!)
Καλές Γιορτές – Καλή Χρονιά!
Πάντα με ΑΓΑΠΗ, Α.Ι. Τριπολίτης.
[1] Για όσους δεν με γνωρίζουν: πρ. Πανεπιστημιακός, πρ. Πρόεδρος της ΟΧΣΑ, της ΕΒΑΤ, της Ελληνικής Αγγειολογικής Εταιρείας και του Δ.Σ. του «Δρομοκαϊτείου» ΨΝΑ. Υπάρχει συνωνυμία, γι’αυτό γράφω λεπτομερώς τα στοιχεία μου.
[2] «Καπί» ήταν το… καλλιτεχνικό του μπάρμπα-Δημήτρη. Όλοι οι ψαράδες καθώς και τα πλεούμενά τους είχαν το… καλλιτεχνικό τους, είχαν το «τσούκλι» τους!...