Με το «και» που γράφω στον τίτλο του κειμένου μου, εννοώ ότι πέραν από τις ιατρικές αναμνήσεις μου που σας μετέφερα μέχρι σήμερα (Θεσσαλονίκη, Αθήνα, Λονδίνο, Σηάτλ), έχω αναμνήσεις και από τη ζωή μου και την εμπειρία μου στη θάλασσα, στο Ναυτικό, είτε Εμπορικό, είτε Πολεμικό (… «Βασιλικό» τότε). Διαβάζοντας λοιπόν στον Ημερήσιο Τύπο των τελευταίων ημερών για τη Χάιφα, για τα Στενά του Ορμούζ, για τον Περσικό Κόλπο κλπ. κλπ., σκέφθηκα να σας μεταφέρω κάποιες λίγες αναμνήσεις μου, διότι τα περασμένα γεγονότα τα έχω ξεχάσει! Μην ξεχνάτε ότι διάγω το 84ο έτος της ηλικίας μου και «το γήρας δεν έρχεται μόνο του»!... Δεν θα αναφερθώ στη ζωή μου ως… ψαράς εδώ, διότι έχω… ξαναγράψει στο παρελθόν!...
Στην παιδική μου ηλικία (7-9 ετών) με έπαιρνε ο πατέρας μου μαζί του (με τη μητέρα μου βέβαια) με ένα μικρό πλοίο με το όνομα «ΕΛΠΙΣ» (εμείς το λέγαμε «ΕΛΠΙΔΑΚΙ»), που ήταν γύρω στους 5.000 τόνους (6.000-7.000, πάντως πολύ λιγότεροι των 10.000 τόνων) που ανήκε σε πλοιοκτήτη με το επίθετο «Πρίντεζης». Το πλοίο ήταν γενικού φορτίου και θυμάμαι ότι ταξίδευε εντός της Μεσογείου, σχεδόν αποκλειστικά! Μεταξύ των λιμανιών που… επισκεφθήκαμε, μου έχουν μείνει μόνο το Λιβόρνο και η Γένοβα, και κάποιο λιμάνι στην Αίγυπτο που δεν θυμάμαι το όνομά του!
Αργότερα, ταξίδεψα και με μεγαλύτερα πλοία[1], ποτέ όμως με τάνκερ (πλοία που μεταφέρουν υγρό φορτίο ή αέριο). Μου έχουν μείνει ευχάριστες αναμνήσεις με ένα πλοίο τύπου Λίμπερτυ (γύρω στους 10.500 τόνους) με το οποίο φθάσαμε μέχρι τη Μανίλα (Φιλιππίνες). Το όνομα του πλοίου ήταν «ΑΚΤΗ» και ανήκε στον πλοιοκτήτη Νικόλα Λιβανό (αδελφό του Σταύρου) με καταγωγή από τα Καρδάμυλα. Με το πλοίο αυτό θυμάμαι (μεταξύ των άλλων) τα λιμάνια (πόλεις) Μουρμουγκάο και Βιζακαπατάμι που βρίσκονται στην Ινδία. Περάσαμε και από τη Σιγκαπούρη! Εδώ αναφέρω ότι η μοναδική ήπειρος που δεν έχω επισκεφθεί ήταν (είναι) η Αυστραλία!...
Εδώ, αγαπητή αναγνώστες, αξίζει να σας διηγηθώ ένα επεισόδιο που μου έχει μείνει γραμμένο στη μνήμη μου με ανεξίτηλα γράμματα:
Διερχόμενοι λοιπόν από το Κανάλι (Πορθμό) του Σουέζ, το πλοίο έπρεπε να το κυβερνά πλοηγός (πιλότος) υποχρεωτικά! Την ευθύνη λοιπόν την είχε ο πιλότος! Πράγματι λοιπόν, μπαίνοντας στον δίαυλο (Κανάλι) του Σουέζ, ανήλθε στο πλοίο κάποιος τύπος του οποίου τα «χνώτα» βρωμούσαν από μακριά οινόπνευμα (αλκοόλη) και ο οποίος δεν περπατούσε καλά, παρουσίαζε δηλαδή μια σχετική αστάθεια. Αρχίζοντας να δίνει οδηγίες στον ναυτικό που κρατούσε το τιμόνι (που ήταν επιλογή του πλοιάρχου, δεν ήταν αυτός που είχε βάρδια) έλεγε (στα αγγλικά βέβαια) «όλο δεξιά», και «όλο αριστερά», ποτέ δεν είπε τη λέξη «μέση το τιμόνι», με αποτέλεσμα το πλοίο να χτυπά (να προσκρούει δηλαδή) πότε δεξιά, πότε αριστερά. Ο πατέρας μου, φοβούμενος τα χειρότερα, τον κατέβασε αμέσως από τη γέφυρα (του πήρε δηλαδή τη διακυβέρνηση του πλοίου), το οποίο πλοίο το πέρασε χωρίς επακόλουθα!... Βέβαια στο γυρισμό, ο πιλότος που ανέβηκε για να μας περάσει πίσω μέσω της διώρυγας προς τη Μεσόγειο Θάλασσα είχε μια έκθεση (καταγγελία) στα χέρια του, η οποία ανέφερε ότι το πλοίο μας είχε… «χαλασμένο τιμόνι», ότι δηλαδή δεν κυβερνιόταν… σωστά. Όταν ο πατέρας μου διαμαρτυρήθηκε (απολογούμενος δηλαδή) τού ανέφερε ότι την καταγγελία την είχε κάνει ένας μεθυσμένος πιλότος, αυτός συμφώνησε χαμογελώντας και μας ενημέρωσε ότι ήδη τον είχε διώξει!... Ακολούθως, περάσαμε τη διώρυγα χωρίς… παρατράγουδα!...
Αγαπητοί μου αναγνώστες,
Για τις αναμνήσεις μου στο Εμπορικό Ναυτικό μπορώ να σας γράφω με τις ώρες, όμως επειδή πολύ σας κούρασα, σας εγκαταλείπω ευχόμενος καλή ξεκούραση, υποσχόμενος για το Πολεμικό να σας γράψω αργότερα.
Το κείμενο αυτό το αφιερώνω στη μνήμη του πατέρα μου και του πεθερού μου που ήσαν αμφότεροι Πλοίαρχοι ΕΝ.
Με εκτίμηση,
Αναστ. Ι. Τριπολίτης
Ιατρός-Αγγειοχειρουργός
[1] Ο πατέρας μου με έπαιρνε μαζί του μόνο και μόνο για να με πείσει να μη γίνω ναυτικός, βλέποντας τις δυσκολίες του επαγγέλματος (πράγμα που το… κατάφερε)!...