Αρχίζοντας αυτή τη σημείωση θα πω, φτάνει πιά με τους διορισμένους και συνεχιστές τής οικογενειοκρατίας γόνους… αυτούς που σκέφτονται το μέλλον τους και ασχολούνται με την πολιτική κληρονομικώ δικαίω και απαιτούν από τους άλλους.
Γιατί, η ασχολία με την πολιτική είναι ή πρέπει να είναι βούληση για προσφορά. Η ασχολία με την πολιτική είναι κατά μίαν έννοια επαναστατική πράξη όταν ανατρέπει κατεστημένες σχέσεις εκμετάλλευσης και αναπτύσσει τις παραγωγικές δυνάμεις τού τόπου μέσω της ανόδου του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων, και βελτιώνει τη ζωή τους… απελευθερόνωντάς τους από τα δεσμά της εργασιακής σκλαβιάς και της εξάρτησης από τις ορέξεις τής εργοδοσίας.
Η απελευθέρωση αυτή θα βοηθήσει στην εγκαθίδρυση νέων σχέσεων εργασίας και εμπιστοσύνης των εργοδοτών με τους εργαζόμενους, φρενάροντας τούς εκμεταλλευτές να κερδοσκοπούν σε βάρος των εργαζομένων. Γι’ αυτό είναι προϋπόθεση αλλά και ανάγκη να πάει ένα ποσοστό τού κέρδους των κεφαλαιοκρατών και των βιομηχάνων στους εργαζόμενους και στην πολιτεία από την υπεραξία και τους φόρους, για έργα που θα διευκολύνουν τη ζωή όλων μας. Το ζήτημα λοιπόν δεν είναι να πάρει κάποιος την εξουσία και μετά… βλέπουμε, αλλά να προβλέπει και να κινείται βάσει προγράμματος το οποίο να θέλει να εκτελέσει.
Την κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας πρέπει οπωσδήποτε να ακολουθήσει αυτή τής οικονομικής ή αν θέλετε πιο μαλακά(!) τού οικονομικού έλεγχου· και έτσι θα συμπορευτούν η ιδεολογία με την πολιτική, και όχι μόνο, αλλά θα αλλάξουν και οι παραγωγικές σχέσεις αφού θα προσαρμοστούν σε νέα δεδομένα. Έτσι μόνο θα βελτιωθεί η ζωή των εργαζομένων οι οποίοι θα συμμετέχουν στην παραγωγική διαδικασία και στην ανάπτυξη και μέσω των διεκδικητικών αγώνων, κατά της εκμετάλλευσης και υπέρ μιας ανάπτυξης για όλους.
Παρόλα αυτά, μπορεί αβίαστα να βγει το συμπέρασμα, πως ο καπιταλισμός (ως σύστημα) δεν πέφτει από τις συνέπειες της ίδιας του της ανάπτυξης, αλλά προκαλεί την πτώση του το σταμάτημά της*. Γι’ αυτό και λέμε πως μια κοινωνία είναι προοδευτική ή αν θέλετε προοδεύει, όταν υποστηρίζεται από προοδευτικούς θεσμούς που είναι σε θέση να αναπτύξουν τις παραγωγικές δυνάμεις προς όφελος των εργαζομένων, και αντιδραστική όταν δεν μπορεί ή δεν θέλει να τις αναπτύξει, και γι’ αυτό πρέπει να ανατραπεί. Ο καπιταλισμός όμως ξέρει να ελίσσεται και να παραπλανεί.
Μη ξεχνάμε πως η παραχώρηση τού οχταώρου την πρωτομαγιά του 1886 ήταν πολύ πριν οργανωθούν τα κομουνιστικά κινήματα δηλ. πολύ πριν την οχτωβριανή επανάσταση του 1917. Παρόλα αυτά για πολλά χρόνια μετά την επανάσταση καλλιεργούνταν αλλά και επικρατούσε η άποψη πως ο καπιταλισμός πνέει τα λοίσθια. Αποδείχτηκε πως όχι! Και αυτό γιατί ξέρει να ελίσσεται και να μεταλλάσσεται. Και να τελειώσω την ελάχιστη αυτή αναφορά, με τα λόγια του μεγάλου φιλοσόφου Νίτσε που μας λέει, πως το φίδι που δεν αλλάζει δέρμα είναι μοιραίο να πεθάνει… Αυτό το γνωρίζουν άριστα οι ηγέτες του καπιταλιστικού συστήματος, και γι’ αυτό το σύστημα αυτό ζη και βασιλεύει!
Καταλήγοντας να σημειώσω και μια Μαρξιστική ρήση που μας λέει, πως, μόνο η οικονομικά κυρίαρχη τάξη μπορεί να γίνει κυρίαρχη πολιτικά και να εξουσιάζει το κράτος και ιδεολογικά…
* Ίσως εδώ θα πρέπει να σημειώσω πως οι όποιες αλλαγές γίνονται, πρέπει να γίνονται για την ανάπτυξη και την πρόοδο· ουσιαστικά για το γενικότερο καλό. Θυμάμαι καλά όταν πριν πολλά χρόνια σε συζήτηση με θέμα την πολιτική κατάσταση και πορεία τής χώρας εξέφρασα την άποψη - θέση, πως δεν μπορούμε να γίνουμε μία Σοσιαλιστική χώρα! Απλά, θέλω και πρέπει να γίνουμε πρώτα μια ανεπτυγμένη Καπιταλιστική χώρα! Περιττό να πω το τι επακολούθησε και ποιές ήταν οι αντιδράσεις. Όμως, αν σκεφτούμε πως ο ανταγωνισμός στις καπιταλιστικές χώρες τελειοποιεί τα μέσα παραγωγής ώστε με λιγότερους εργάτες να βγάζει την ίδια παραγωγή, τότε, μακροπρόθεσμα η θέση των εργαζομένων θα χειροτερεύει αν δεν εξελιχθούν ακολουθώντας τις νέες τεχνολογίες.
Ωστόσο, είναι γεγονός πως ακόμα δεν έχουμε φτάσει στο σημείο που επιτρέπει στους εργαζόμενους να πουν, «καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή…». Όμως, αν δεν αλλάξουμε τακτική και οι εργοδότες - καπιταλιστές δεν μειώσουν τα κέρδη τους και η πολιτεία δεν θεσμοθετήσει την επιβολή, τότε…
Αυτά λοιπόν έλεγα τότε και ξεσηκώθηκε θύελλα αντιδράσεων. Τα ίδια περίπου λέγω και τώρα!