Δεν υπάρχει φάρμακο χωρίς παρενέργειες.
Όμως αν οι παρενέργειες είναι περισσότερες από τη θεραπευτική ικανότητα του φαρμάκου, το φάρμακο αυτό απορρίπτεται.
Κανείς από μας που αντιδρούμε δεν προσπαθεί να αλλάξει τον κόσμο.
Απλά αγωνιζόμαστε για καλύτερες ισορροπίες στις σχέσεις μας με τα πράγματα σε όλους τους τομείς.
Και αυτό δυστυχώς το κάνουμε με αλυσίδες που μας φόρεσαν όταν κοιμηθήκαμε με τις γοητευτικές υποσχέσεις των πολιτικών μας και μεθυσμένοι από το κρασί των πακέτων της ευρωπαϊκής ένωσης.
Τώρα ξυπνάμε σιγά – σιγά, γιατί πιστεύω ακόμη δεν ξυπνήσαμε τελείως.
Έχουμε γίνει βλέπετε νωθροί από την καλοπέραση και εξόχως καλο-κακομαθημένοι.
Αρχίζουμε να αντιλαμβανόμαστε την αιχμαλωσία μας, εγκεφαλική και σωματική.
Οι αλυσίδες όμως δεν σπάνε από μόνες τους.
Ένας, η αν θέλετε λίγοι, δεν μπορούν να τις σπάσουν.
Χρειαζόμαστε όλοι.
Και εδώ πρέπει να γίνει η διαφορά.
Αυτό που χρειαζόμαστε δεν είναι η οργή, ούτε ο θυμός.
Χρειαζόμαστε ήρεμο βλέμμα καθαρό και άριστο αυτοέλεγχο.
Είναι ο μόνος τρόπος για να αγωνισθούμε σωστά και για να βλέπουμε καθαρά.
Να μην υποτιμούμε τον αντίπαλο αλλά να τον ψυχολογούμε και να τον προλαβαίνουμε.
Ο αντίπαλος συνήθως είναι καμουφλαρισμένος εντός των τειχών.
Αλλά καμιά φορά ο αντίπαλος βρίσκεται και μέσα μας.
Είναι ίσως ο κακός μας εαυτός.
Αυτά που περιγράφονται παραπάνω συστήνουν ότι χρειαζόμαστε να καλλιεργήσουμε αδούλωτο πνεύμα που δεν το πιάνει καμιά αλυσίδα.
Την εσωτερική ελευθερία.
Είναι μαζί κι η μεγαλύτερη περιουσία του ανθρώπου που είναι η αξιοπρέπεια.
Χωρίς αυτά δεν πρόκειται να ελευθερωθούμε εξωτερικά.
Η θέση μας είναι δύσκολη, από τις χειρότερες στην ιστορία μας.
Από παντού απουσιάζει το μέτρο που λέγεται άνθρωπος.
Ή, διαφορετικά, το μέτρο για όλα είναι το οικονομικό κέρδος, δηλαδή το χρήμα...
Τον άνθρωπο όμως πρέπει να ανακαλύψουμε πάσει θυσία για να τον χρησιμοποιήσουμε για μέτρο.
Για να μπορέσουμε να αναχαιτίσουμε την κατοχή της ζωής μας και της πατρίδας μας.
Χωρίς να αφήσουμε να μας θολώσει τον ορίζοντα των εκτιμήσεών μας καμιά εμπάθεια από αυτές που τόσο έντεχνα ξέρουν να σπέρνουν οι προβοκάτορες, για να επιβάλλουν το μόνιμο πια διαίρει και βασίλευε.
Έτσι μόνο έχει ελπίδα να σωθεί η κοινή πατρίδα όλων μας, η φύση, και να αποκατασταθούν τα προσχήματα εκείνα που θα σώσουν την αξιοπρέπειά μας και θα αποκαταστήσουν την αληθινή κοινωνία των ανθρώπων και την πραγματική δημοκρατία.
Η μεγάλη αγωνία που κατέχει πρώτη θέση μέσα μας είναι τι κόσμο θα παραδώσουμε στα παιδιά μας...
Τι θα ‘χουν για να ονειρευτούν να θελήσουν και να κερδίσουν.
Αυτό θα ‘πρεπε και θα πρέπει να είναι το μεγαλύτερο στοίχημα του υπόλοιπου της ζωής μας από δω και πέρα...
Aντέγραψα από το facebook μερικές κραυγές αγωνίας κάποιων ανθρώπων για το σήμερα του αύριο και τις παραθέτω ανώνυμα:
«Μέσα σε 45 μέρες, πολίτες και φορείς πρέπει να γνωμοδοτήσουν για μια επένδυση - παρέμβαση με σημαντικές και αμετάκλητες επιπτώσεις στο νησί μας.
Ζητούμε να ανασταλεί η διαδικασία διαβούλευσης, να δοθεί χρόνος για ουσιαστική διαβούλευση, να παρουσιαστούν εναλλακτικές λύσεις με έμφαση στην αειφορία και όχι στην κερδοφορία.»
«Θεωρώ "εύκολη" υπόθεση τη συστράτευση και του τελευταίου πολίτη σε αυτόν τον αγώνα, γιατί ο "εχθρός" είναι προπαγανδιστικά άοπλος.
Δεν καταπίνεται με τίποτα «αυτό» που πάει να γίνει.
…Θεωρώ επίσης ότι δεν τίθεται καν θέμα θέσεων εργασίας καθώς και αντισταθμιστικών οφελών και δεν θα πρέπει να επιτραπεί να γίνεται ένα τέτοιο παζάρι.
Ο αγώνας βρίσκεται εντελώς αλλού...»
Και πολλά άλλα...