Το θέμα του πετροκάραβου στο Βροντάδο μέσα από τα μάτια ενός 5 χρονου παιδιού.
1/2/2016, Βροντάδος Χίου
«Γεια σας,
Με λένε Ισίδωρο και είμαι 5 ετών. Μένω στον Βελονά του όμορφου Βροντάδου μας. Οι γονείς μου προσπαθούν να με μάθουν να απολαμβάνω κάθε στιγμή της ζωής μου μέχρι την τελευταία της σταγόνα, δίπλα στη φύση και κοντά στους ανθρώπους. Ανήκουν σ’ εκείνους τους ονειροπαρμένους που δεν «παρκάρουν» τα παιδιά τους σε μιαν οθόνη να εκστασιάζονται μπροστά στην ψεύτικη εικόνα και να τρέφουν τον εγκέφαλο τους με πλαστά “μορφώματα” των τελευταίων μοντέλων της τεχνολογικής έκρηξης.
Στο Πετροκάραβο λοιπόν έκανα τις πρώτες μου βόλτες ξαπλωμένος στο καρότσι μου με το θαλασσινό αεράκι να φυσά τα λιγοστά μαλλιά μου. Εκεί με οδήγησαν στα πρώτα μου δειλά βήματά προς το ταξίδι της αναζήτησης. Στο Γουβάκι μου (έτσι το έλεγα από μικρός) πέρασα και περνώ ευχάριστα τα απογεύματα μου πιάνοντας χώματα, κάνοντας κούνια και τσουλήθρα. Εκεί θυμάμαι την πρώτη φορά που ο πατέρας μου μου εξιστόρησε πώς πήρε το όνομα του το Πετροκάραβο και μου έδειξε παλιές φωτογραφίες. Εκεί συναντιέμαι τα απογεύματα με πολλούς φίλους και ανακαλύπτω τι σημαίνει να μοιράζεσαι. Με το που ξεπροβάλλω στο πάρκο να και οι παππούδες που μόλις με θωρούν ξεκινούν τα γλυκά πειράγματα τους και ζωντανεύουν με αυτόν τον τρόπο και τον παππού μου, τον Βρονταδούση, που δεν γνώρισα, τον Σιδερή Καλαγκιά. Με βάζουν μες στις βάρκες τους οι βαρκάρηδες για να νιώσω την αίσθηση της ελευθερίας. Εκεί, στο ίδιο παρκάκι, έκανα τις πρώτες μου ορθοπεταλιές και είδα το πρόσωπο του μπαμπά μου να λάμπει από καμάρι, εκεί έριξα τα πρώτα μου “σουτάκια”, εκεί ένιωσα και τα πρώτα σκιρτήματα στην παιδική μου καρδούλα. Σ’ αυτό το μέρος χαίρομαι τον μπαμπά μου να προσέχει την υγεία του περπατώντας, τον αδελφό μου να ξεκουφαίνει το πάρκο με τις φωνούλες του, τη μαμά μου να χαλαρώνει συζητώντας με άλλες μαμάδες. Περνώ τα ατελείωτα καλοκαιρινά βράδια παρέα με τα ξαδελφάκια μου τρώγοντας καλούδια και λιχουδιές της μαμάς και κάνοντας τις πιο αστείες και τις πιο σοβαρές συζητήσεις συνάμα.
Με λίγα λόγια και για να μην σας πολυκουράζω με την πολυλογία μου, στο Πετροκάραβο νιώθω ελεύθερος, νιώθω παιδί, νιώθω το Σιδεράκι. Πρόσφατα άκουσα τους γονείς μου ότι θα γκρεμιστεί το πάρκο γιατί υπάρχουν αυθαιρεσίες. «ΌΧΙ ΤΟ ΓΟΥΒΑΚΙ ΜΟΥ» τους φώναξα και ένα κύμα θυμού και αδικίας πλημμύρισε την άγουρη ακόμα ψυχή μου. Όχι το Γούβι, όχι το Πετροκάραβο! Μη μου στερήσετε τη χαρά να αξιοποιώ δημιουργικά το χρόνο μου και να παίζω ελεύθερα στη φύση. Βρείτε έναν τρόπο να το κρατήσετε. Είμαι σίγουρος ότι μπορείτε. Και σας υπόσχομαι ότι εγώ και ο αδελφός μου θα το προσέχουμε και θα φροντίζουμε για την καθαριότητα του. Θέλω απλώς να παίζω, να τρέχω, να φωνάζω, να γελώ, να πέφτω, να σηκώνομαι, να μυρίζω, να ακούω και να βλέπω ελεύθερα. Μη μου στερείτε τη δύναμη… να ζω…
Ευχαριστώ
Ισίδωρος Ε. Καλαγκιάς