Αυτός είναι ο τίτλος που εκδίδει ο Σύλλογος «Μικρασιατική Στέγη Κορίνθου» το οποίο περιοδικό είχε την καλοσύνη να αφήσει πάνω στο γραφείο μου στο Δρομοκαΐτειο κάποιος (ή κάποια) άγνωστος – προς το παρόν – άνθρωπος του περιβάλλοντός μου γνωρίζοντας την αδυναμία μου για ό,τι έχει σχέση με τη Χίο… και πιο κάτω θα δείτε τι εννοώ!...
Το περιοδικό λοιπόν μου ήλθε… ετεροχρονισμένα. Έχει ύλη από τον Νοέμβριο του 2016 έως και τον Μάρτιο του 2017 και στην πρώτη σελίδα περιγράφει τον Αγιασμό των υδάτων («Θεοφάνεια στη Σμύρνη» είναι ο τίτλος του άρθρου) και ευχές του Μητροπολίτη Σμύρνης κ.κ. Βαρθολομαίου που προΐστατο της τελετής έχοντας δίπλα του συλλειτουργό τον Επίσκοπο Ερυθρών Κύριλλο! Στην ενθρόνισή του είχα παρευρεθεί τον Σεπτέμβριο που μας πέρασε. Ο Βαρθολομαίος είναι ο πρώτος Επίσκοπος μετά τον μαρτυρικό θάνατο του Αγίου Χρυσοστόμου Σμύρνης! Αντιγράφω τις ευχές του προς τη Στέγη:
«… με την ευκαιρία θα ήθελα να ευχηθώ σε όλους τους αδελφούς μας οι οποίοι έχουν την καταγωγή από εδώ και βρίσκονται εκτός αυτής της χώρας, και ιδιαιτέρως στη Μικρασιατική Στέγη Κορίνθου, τις καλύτερες ευχές και την αγάπη μας από την Ιωνική γη».
Στις σελίδες που ακολουθούν διαβάζω ένα αφιέρωμα «στα 80 χρόνια της Ένωσης Σμυρναίων», μια εκδήλωση που έγινε στην ιστορική αίθουσα του «Παρνασσού» (σελ. 2). Οι σελίδες 8 και 9 είναι αφιερωμένες στην 25ετή ποιμαντορία της Αυτού Θεοτάτης Παναγειότητος του Οικουμενικού Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίου, όπου μαζί με τις δραστηριότητές του (οικολόγος κλπ.) βλέπω ότι το Ελληνικό Κράτος του έχει αφιερώσει και ένα πολύ καλαίσθητο αναμνηστικό γραμματόσημο!
Και προχωρούμε στη σελίδα 10 περιγράφεται μια εκδήλωση μαθητών του 2ου Γυμνασίου Κορίνθου. Στην εκδήλωση αυτή, ομιλητής και τιμώμενο πρόσωπο ήταν – ποιος άλλος; – ο συμπατριώτης μας, ο «παγκοσμίου εμβέλειας» αστροφυσικός κ. Σταμάτης Κριμιζής. Με τον Σταμάτη (τον κ. Κριμιζή εννοώ) έχομε – αν θυμάμαι καλά – 3 χρόνια διαφορά (μεγαλύτερός μου) και τα πρώτα Αγγλικά τα διδαχθήκαμε μαζί από τον αείμνηστο Μάρκο Ψώρα, τον δάσκαλό μας στο Δημοτικό Σχολείο. Ο Σταμάτης είχε μεγαλύτερη υπομονή από όλη την παρέα (και προφανώς περισσότερο μυαλό) και έγινε… αυτό που έγινε!...
Δεν θα (ξανα)ασχοληθώ με το βιογραφικό σημείωμα του φίλου μου του Σταμάτη, θα σημειώσω όμως όλως ιδιαιτέρως ότι την ομιλία του την έκλεισε με το ποίημα «Θερμοπύλες» του Κ. Καβάφη και ακολούθως (αντιγράφω): «απάντησε σε ερωτήσεις μαθητών, άκουσε ποιήματά τους για τον ίδιο και δέχτηκε αναμνηστικά δώρα».
Και ο αρθρογράφος καταλήγει: «Στον απλό, ανθρώπινο αυτό μα τόσο διακεκριμένο Αστροφυσικό επιστήμονα ταιριάζει απόλυτα η ρήση των Αρχαίων: "Ως χαρίεν ο άνθρωπος, όταν άνθρωπος ή"».
Στη σελ. 12 διαβάζω ότι κάποιες κυρίες άναψαν ένα κεράκι στους τάφους των Horton στο Νεκροταφείο της Ουάσινγκτον[1]. O George Horton, ως γνωστόν, φιλέλληνας Πρέσβης της Αμερικής στη Σμύρνη το 1922, διέσωσε πλήθος Ελλήνων από την κόλαση της καταστροφής και των σφαγών που επακολούθησαν.
Στην (και) τελευταία σελίδα του περιοδικού, στη σελ. 16, υπάρχει αφιέρωμα στη γνωστή σ’εμάς τουλάχιστον τους Χιώτες Σεβαστή Χαβιάρα-Καραχάλιου, η οποία απεβίωσε την 11η Ιανουαρίου 2017[2]. Αντιγράφω λοιπόν χωρίς σχόλια:
«Έφυγε από κοντά μας στις 11 Ιανουαρίου 2017 μια αξιόλογη κυρία, μια λαμπρή επιστήμων και μια ξεχωριστή πνευματική φυσιογνωμία της Κορινθίας, η Σεβαστή Χαβιαρά-Καραχάλιου. Η αείμνηστη Σεβαστή καταξιώθηκε ως σύζυγος, μητέρα, ιατρός και πρωτεργάτρια στη δημιουργία του Ιδρύματος Κορινθιακών Μελετών, του οποίου υπήρξε Πρόεδρος επί σειράν ετών.
Έφερε στην Κορινθία το φως της Ιωνικής Χίου, που ακτινοβολεί στις εργασίες, τα άρθρα και τις δημοσιεύσεις της τόσο γύρω από τα ιατρικά θέματα, όσο και τον πολιτισμό της Κορινθίας.
Το περιοδικό ΔΕΛΤΙΟ του Ιδρύματος Κορινθιακών Μελετών είναι επίσης δικό της δημιούργημα. Σ’αυτό έδωσε χώρο σε αξιόλογους μελετητές και ερευνητές της Ιστορίας και της Λαογραφίας του Νομού μας. Τεράστια η συμβολή της και στη διοργάνωση συνεδρίων με το ίδιο περιεχόμενο, τα πρακτικά των οποίων δημοσιεύθηκαν στο ΔΕΛΤΙΟ.
Άνθρωπος με ήθος, ευγένεια, απαράμιλλη γλυκύτητα και σεμνότητα, πραγματικό κόσμημα της κοινωνίας μας, άφησε βαθιά τα ίχνη της από το πέρασμά της σ’αυτή τη ζωή και νιώθουμε πραγματικά φτωχότεροι χωρίς αυτήν.
Η Μικρασιατική Στέγη Κορίνθου εύχεται να είναι "αιωνία η μνήμη της"!
Εγώ, κλείνοντας άνευ σχολίων, κάνω μια πρόταση: Μήπως θα έπρεπε να τιμούμε ανθρώπους εν ζωή (π.χ. Σταμάτης Κριμιζής) ή/και ανθρώπους έστω και μετά θάνατον; (π.χ. Σεβαστή Χαβιάρα-Καραχάλιου). Η ερώτηση είναι για όλους και όχι μόνο για τα Σωματεία ΦΟΒ, ΠΕΚΕΒ, Φάρο Βαρβασίου, Ομήρειο Πνευματικό Κέντρο Φιλοτεχνικό, κλπ. κλπ.
Με εκτίμηση,
Αναστάσιος Ι. Τριπολίτης
Αγγειοχειρουργός
[1] Το Oak Hill Cemetery.
[2] Το περιοδικό που κρατάω, επαναλαμβάνω, καλύπτει από τον Νοέμβριο του 2016 έως και τον Μάρτιο του 2017, και στα χέρια μου ήλθε προσφάτως!