επίσκεψη στη Ριζάρειο Εκκλησιαστική Σχολή και όχι μόνο
Είμαι σίγουρος ότι οι Αναγνώστες μου γνωρίζουν την αδυναμία μου: θαυμάζω τους εθνικούς μας ευεργέτες (μεγάλους και μικρούς, δεν έχει σημασία) και βέβαια, επειδή είμαι Χιώτης, είμαι υπερήφανος διότι το 50% (και άνω;) προέρχονται από τον τόπο μου!... Όμως σήμερα δεν θα ασχοληθώ με Χιώτες ευεργέτες, θα ασχοληθώ με… γείτονες[1] με ηπειρώτικη καταγωγή, θα ασχοληθώ με τους αδελφούς Μάνθο και Γεώργιο Ριζάρη!...
Το επιτέλους το γράφω διότι ενώ περνώ επί σειρά ετών μπροστά από την πόρτα του Ιδρύματος Ριζάρη πηγαίνοντας για το σπίτι μου (Χαλάνδρι-Μαρούσι), για πολλούς και διαφόρους λόγους δεν τα κατάφερα (δεν «αξιώθηκα», έλεγε η γιαγιά μου) να μπω μέσα στη Βιβλιοθήκη του και να… μορφωθώ!...
Σήμερα όμως που τα κατάφερα να ασχοληθώ με το Ίδρυμα, έλαβα και το μήνυμα από τη Χίο για το θάνατο του πρώτου μου εξαδέλφου, με αποτέλεσμα να μην έχω και πολύ όρεξη να ασχοληθώ με του Ριζάρηδες. Όμως δεν μπορώ να μη γράψω ότι έμεινα έκθαμβος από τα σύγχρονα και πολυτελή κτίρια που πρόλαβα να δω, από τη Σχολή μέχρι τη Βιβλιοθήκη κλπ. κλπ. (δεν αναφέρομαι στον Ιερό Ναό, ούτε στο Εκθεσιακό Κέντρο, ούτε στα εκτός του Ριζαρείου Ιδρύματος κτίσματα).
Δεν μπορώ να μη θαυμάσω και να μην αναφέρω στη σύντομη αναφορά μου περί Ριζαρείου, στην οποία σας υπόσχομαι να επανέλθω, το γεγονός ότι από το 1844 που ιδρύθηκε η Σχολή έως το 2016 που τυπώθηκε ένα από τα βιβλία που συμβουλεύθηκα, η Ριζάρειος Σχολή «έβγαλε» εξήντα έναν (61) Αρχιερείς, μεταξύ αυτών και 3 Αρχιεπισκόπους (Αθηνών και πάσης Ελλάδος, Κύπρου και Αυστραλίας).
Επίσης, δεν μπορώ να μην αναφέρω το γεγονός ότι στο Πολυμελές Συμβούλιο της Ριζαρείου Εκκλησιαστικής Σχολής συμμετείχε και ο Χιώτης (χωριανός μου εκ Βροντάδου, Ομηρουπόλεως σήμερα) Κωνσταντίνος Δημ. Φαφαλιός, με τον οποίο συνεργαστήκαμε και στο Δ.Σ. του «Δρομοκαϊτείου» Θεραπευτηρίου και τον οποίο διαδέχθηκα κάποια στιγμή στην προεδρία του Ιδρύματος (του «Δρομοκαϊτείου» εννοώ).
Αγαπητοί Αναγνώστες μου,
Σας υποσχέθηκα να επανέλθω (αν είμαστε υγιείς). Όμως, είτε επανέλθω είτε όχι, σας συμβουλεύω να επισκεφθείτε το Ριζάρειο Ίδρυμα, να το δείτε από κοντά, διότι όσο καλός κι αν είμαι στις περιγραφές αυτό που είδα δεν περιγράφεται!...
Σας αποχαιρετώ, ευχόμενος να φθάσετε στα χρόνια του εξαδέλφου μου (2-3 χρόνια πριν τα 90) και να πεθάνετε μέσα στις αγκαλιές των δικών σας.