Αγαπητοί Χιώτες,
Ονομάζομαι Αλέξανδρος και είμαι Ιταλός. Εδώ και μερικά χρόνια το ενδιαφέρον μου για την ελληνική γλώσσα έγινε όλο και πιο έντονο, καθώς και όσον αφορά τον πολιτισμό, την ιστορία κ.λπ. Ό,τι άρχισε με απλές διακοπές στην Ελλάδα μετατράπηκε σταδιακά σε πραγματική αγάπη για όλα όσα αφορούν τη Χώρα σας. Μετά από χρόνια είχα την ευκαιρία να πραγματοποιήσω το όνειρό μου, και το 2011 με όλα τα (λίγα) χρήματά μου αγόρασα ένα χωράφι (με κτισμένο ένα μικρό εξοχικό) στη Χίο.
Λόγω δουλειάς επί του παρόντος δεν έχω τη δυνατότητα να μετακομίσω μόνιμα εκεί (είμαι υπάλληλος σε μια μικρή εταιρεία της πόλης μου), αλλά πέτυχα να δουλεύω από μακριά μερικές εβδομάδες μετά τις διακοπές, επομένως εγώ και η γυναίκα μου (που είναι ζωγράφος και αγιογράφος) περνάμε εκεί 1,5 – 2 μήνες κατά το καλοκαίρι, και αυτό μας είναι απολύτως απαραίτητο για να ξεκουραστούμε και να πάρουμε ανάσα από την αγχωτική αστική καθημερινότητα.
Στη Χίο γνωρίσαμε και άλλους ξένους, που έχουν ακολουθήσει τον ίδιο μας δρόμο αφού ερωτεύτηκαν το νησί σας: Ιταλούς, Ισπανούς, Γάλλους, Λουξεμβουργιανούς και από άλλες χώρες. Άνθρωποι με ποικίλη καταγωγή, ηλικία και εκπαίδευση, που κάποια μέρα βρέθηκαν στη Χίο και έμαθαν ν’ αγαπούν τις ομορφιές της: φύση, ιστορία, αρχιτεκτονική, πολιτισμό.
Την αγνότητα των ανέγγιχτων τοπίων, τις καταπληκτικές ακτές, τη σιωπή της νύχτας, την καθαρότητα του ουρανού, τη βαθιά αίσθηση γαλήνης και ηρεμίας που αιωρείται πάνω από τα χωριά, τις παραλίες, τους καλλιεργημένους κάμπους: όλα μας προσέλκυσαν και μας μάγεψαν από τότε που πρωτοήρθαμε στη Χίο.
Κάθε χρόνο αντιμετωπίζουμε μεγάλο ταξίδι για να έρθουμε στο νησί: με αυτοκίνητο μας χρειάζονται δύο μέρες ολόκληρες, με αεροπλάνο τα δρομολόγια είναι ανεπαρκή και πανάκριβα. Παρ’ όλα αυτά, ερχόμαστε. Πληρώνουμε φόρους στο κράτος για τις ιδιοκτησίες μας, ξοδεύουμε εκεί τις οικονομίες μας, αναθέτουμε έργα σε ντόπιους, τρώμε στα εστιατόρια.
Τι μας κάνει να μην αλλάξουμε προορισμό είναι ότι το νησί σας είναι πραγματικός θησαυρός που δε συναντάται πουθενά αλλού.
Εντούτοις εδώ και κάποια χρόνια βλέπουμε κάτι που δε μας αρέσει καθόλου και μας τρομάζει να συμβαίνει σε μερικά σημεία της Χίου.
Πρώτον, να σημειωθεί η πραγματική καταστροφή που έγινε στο Λιμένα Μεστών: εκμεταλλευόμενοι τη χρηματοδότηση της ΕΕ, κάποιοι αποφάσισαν να μετατρέψουν αυτό το μικρό και γραφικό λιμανάκι για ψαρόβαρκες στο δεύτερο λιμάνι της Χίου.
Μετά από χρόνια το τέως λιμάνι έγινε… κατασκευή στην έρημο, κάτι που μοιάζει με διυλιστήριο χάρη στα εκατοντάδες εκτυφλωτικό φώτα αναμμένα μέρα νύχτα (μεταξύ άλλων, πραγματική σπατάλη χρήματος). Ο Λιμένας Μεστών εξαφανίστηκε για πάντα, για το κέρδος κάποιων. Προς όφελος ποιανού;
Δεύτερον, εδώ και τουλάχιστον δύο χρόνια σε κάποιες παραλίες της νότιας Χίου βρήκαμε καντίνες, αυτοκινούμενες και μη. Αποθήκα, Σαλάγωνα, Αυλωνιά… Στη θέση της περιζήτητης σιωπής και γαλήνης, βρήκαμε μόνο εκκωφαντική μουσική, άδεια πλαστικά ποτήρια φραπέ παντού (χωρίς καφέ δεν αντέχετε ούτε στην παραλία εσείς οι Έλληνες), τεράστια SUV παρκαρισμένα ένα μέτρο από τη θάλασσα κ.λπ.
Εμείς και οι περισσότεροι φίλοι μας, τόσο απογοητευμένοι από αυτή την κατάσταση, ήδη αποφεύγουμε τις ανωτέρω παραλίες, με την ελπίδα να μην επεκταθούν και αλλού οι καντίνες. Ως προς το Λιμένα Μεστών, οι ίδιοι ήδη σκέφτονται να πουλήσουν τα σπίτια τους εάν χειροτερέψει η κατάσταση, και να βρουν άλλο «καταφύγιο» σε άλλο νησί.
«Μα γιατί; Στο κάτω κάτω δεν είναι και τόσο μεγάλες οι αλλαγές αυτές», θα μπορούσε να πει κανείς. «Και αυτές οι αναπτύξεις/βελτιώσεις μας φέρνουν και τουρίστες και δουλειά». Ο λόγος για το φόβο μας βασίζεται στο ότι εμείς είδαμε τι συνέβη στην Ιταλία.
Είδαμε τις «μικρές» αλλαγές να μεγαλώνουν γοργά εκτός ελέγχου.
Είδαμε τις ακτές μας να γίνονται ατέλειωτες σειρές άσχημων κτηρίων.
Είδαμε τις παραλίες μας να εξαφανίζονται μέσα σε ιδιωτικές εγκαταστάσεις, κάτω από μία άγρια τσιμεντοποίηση που συνεχίζεται ακόμα και μετά από 40 χρόνια.
Είδαμε τους πολιτικούς μας να παραχωρούν –σχεδόν τζάμπα- στους εγκληματίες τους φίλους τους, φυσικούς θησαυρούς μας. Ακούσαμε κάθε λογής αερολογίες για «βελτιώσεις», «αναπτύξεις», «χιλιάδες θέσεις εργασίας» που θα προέκυπταν από αυτά τα έργα.
Το αποτέλεσμα; Ψάξτε για «ecomostro», στο Google εικόνες και θα δείτε. Και μη μας πείτε ότι αυτά που συμβαίνουν στη Χίο δεν έχουν καμία σχέση: κι εμείς αρχίσαμε με μικρές ανεπαίσθητες αλλαγές, και τώρα βλέπετε πού καταντήσαμε.
Χωρίς τις ανέγγιχτες παραλίες, χωρίς τον καθαρό ουρανό, χωρίς τα καταπληκτικά τοπία σας, ποιος νομίζετε πως θα ταξιδέψει μέχρι τη Χίο, άμα το νησί δε διαθέτει τίποτε διαφορετικό από άλλα τουριστικά νησιά; Ξέρετε πόσες ιταλικές κωμοπόλεις εγκαταλείφθηκαν από τους τουρίστες, αφού τα κοντινά μέρη έχουν καταστραφεί από τις «βελτιώσεις»;
Μεγάλη ψευδαίσθηση είναι το να νομίζει κανείς πως ο άνθρωπος μπορεί να δανειστεί ό,τι θέλει από τη φύση. Συνήθως το τίμημα είναι τεράστιο και ανεπανόρθωτο.
Εάν προχωρήσετε κι άλλο στο σημερινό δρόμο, κάποια μέρα θα βρεθείτε και πάλι χωρίς λεφτά, και (το σοβαρότερο γεγονός) χωρίς τίποτε να παραδώσετε στους απογόνους σας, αφού ο θησαυρός που ονομάζεται Χίος θα τον έχετε χαλάσει για πάντα.
Ελπίζω πως θα το σκεφτείτε σοβαρά: μην καταστρέψετε το παρόν και το μέλλον σας.