Την Τετάρτη 30 Απριλίου, η γη της Χίου δέχθηκε μέσα της ακόμη ένα από τα παιδιά της, τον Ισίδωρο Κιολέογλου. Ήταν ο Ισίδωρος ακόμη ένα παιδί της, που, όπως και άλλοι, συνέλαβε ένα όραμα για τη Χίο, που, αν καρποφορούσε, θα γινόταν ένας θεσμός πολιτισμού, ο οποίος θα έκανε τη Χίο, σιγά-σιγά, ένα πανελλήνιο κέντρο γραμμάτων, τεχνών και επιστημών. Και από την καρποφορία αυτή, θα υπήρχαν και όλα τα άλλα επιθυμητά για εμάς τους κατοίκους αποτελέσματα, από εδαφική θωράκιση, πολιτιστική άνθιση μέχρι οικονομικά- τουριστικά οφέλη.
Το ίδιο όραμα για τη Χίο είχε ο Γιάννης Χρήστου, όταν ήθελε να δημιουργήσει στα Φανά ένα μουσικό-φιλοσοφικό κέντρο. Εκείνου το όραμα το έκοψε ο θάνατος. Το ίδιο όραμα έχει και το εξελίσσει εδώ και σχεδόν 20 χρόνια τώρα, με θαυμαστή ικανότητα αλλά και με μύριες προσωπικές θυσίες και κόπους, η Μαρία-Ελευθερία Γιατράκου με την Ομηρική Ακαδημία. Και ύστερα από τόσα χρόνια και τόσα απτά αποτελέσματα, ακόμη δεν έχει βοηθηθεί η Ομηρική Ακαδημία να γίνει αποδεκτή ως αυτός ο σπουδαίος πολιτιστικός θεσμός που είναι.
Ο Ισίδωρος είχε συλλάβει το ΙΩΝΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ με πλατύτερο, πιο φιλόδοξο περιεχόμενο. Θα ήταν ένα κέντρο μελέτης και έρευνας και εφαρμογής των γραμμάτων, των τεχνών και των επιστημών. Στα λίγα χρόνια που άνθισε λειτούργησε μόνο η μελέτη των γραμμάτων/τεχνών. Λειτουργούσε, όμως, μέσα σε ένα πλαίσιο δημιουργικό, με αίσθημα απλότητας, φιλικότητας, ισότητας, σεβασμού. Πλαισιωνόταν από καλλιτεχνικές εκδηλώσεις (συναυλίες, εκθέσεις), από μαθήματα Ελληνικής γλώσσας και Ελληνικού πολιτισμού και παράδοσης για τους ξένους επισκέπτες, και, φυσικά, από εκδρομές, κοινά γεύματα και αυθόρμητες γιορτές και συμβάντα εκ μέρους των διδασκομένων.
Είχαν έλθει τότε ως διδάσκοντες (και όχι μόνο για μια χρονιά) άνθρωποι με τα πιο λαμπρά επιτεύγματα στην Ελλάδα, στην Ευρώπη και στην Αμερική., και με τις πιο ευγενικές ψυχές. Δεν θα πω ονόματα, γιατί ήταν τόσοι πολλοί που δεν τους θυμάμαι, και δεν θα ήταν σωστό να παραλείψω κάποιους. Θα πω, όμως, πως ο Κορνήλιος Καστοριάδης πρώτη φορά μίλησε και δίδαξε δημόσια στο ΙΩΝΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ στη Χίο, πριν γίνει γνωστός και διάσημος στην Αθήνα. Και για μένα προσωπικά, η πιο συγκινητική μορφή ήταν ο Γρηγόρης Βλαστός, που, όταν οι Έλληνες φοιτητές, διαμορφωμένοι από το ιεραρχικό πνεύμα των ελληνικών πανεπιστημίων τον έλεγαν «Κύριε καθηγητά,», εκείνος απαντούσε: «Κύριε μαθητά!»
Πλαισίωσαν το ΙΚ τότε ως μαθητές πολλά νέα παιδιά Χιωτάκια, που τους έλκυσε το πρόγραμμα σπουδών, το κύρος των διδασκόντων και το πνεύμα φιλίας. Βοήθησαν τον Ισίδωρο και αρκετοί Χιώτες, τόσο εδώ όσο και στην Αθήνα. Συνάντησε, όμως, και αδιαφορία, μικρόνοια, φόβο ως και σκληρή αντίδραση. Και σαν να ήταν και η τύχη εναντίον του, τον κτύπησα πολύ σοβαρά με το αγροτικό του ένας μεθυσμένος συμπατριώτης μας οδηγός σ’ ένα ερημικό δρόμο στη νότια Χίο και τον έστειλε στο ΚΑΤ για πολύ καιρό.
Τώρα το σώμα του βρίσκεται μέσα στη Χιώτικη γη, που όλοι είμαστε παιδιά της, όπως είμαστε παιδιά και του ουρανού της. Μένει το όραμα του και η θύμηση από εκείνη την ωραία άνθιση των λίγων χρόνων. Μένει και το τι μαθήματα μπορούμε να πάρουμε για το μέλλον.
Εμένα μου φαίνεται ότι το κύριο μάθημα είναι να θέλουμε, τοπικοί ηγέτες και άνθρωποι του λαού, να υποστηρίζουμε τέτοια οράματα.. Ήδη υπάρχει η ΟΜΗΡΙΚΗ ΑΚΑΔΗΜΙΑ, που προσφέρει τόσο μεγάλο έργο και, παρά τις υποσχέσεις, χρειάζεται ακόμη βοήθεια. Ύστερα, υπάρχει ακόμα το όραμα του Γιάννη Χρήστου: είχε γίνει πριν χρόνια μια προσπάθεια, που έσβησε, όμως, σαν μια σταγόνα στη θάλασσα. Μπορεί να ξεκινήσει ξανά με απλά βήματα στην αρχή και να μεγαλώσει σιγά-σιγά σαν δεντράκι. Για μένα, το καλύτερο μνημόσυνο για τον Ισίδωρο Κιολέογλου είναι να ξαναστηθεί, με απλό τρόπο στην αρχή, το ΙΩΝΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ στη Χίο.
Θα μπορούσε κάποιος να διηγηθεί πολλές εμπειρίες και ιστορίες από εκείνα τα λίγα χρόνια της άνθισης του ΙΚ. Θα πω και εγώ μία. Βοηθούσα και εγώ και, κάποια στιγμή, ανέλαβα να πάω στο αεροδρόμιο να παραλάβω, με το μικρό Daihatsu βανάκι μου, τον Γ. Α. Παπανδρέου, που μόλις είχε τελειώσει το πανεπιστήμιο και ερχόταν με 2-3 φίλους του να βοηθήσουν και αυτοί στο ΙΚ. Θα έμεναν στο σπίτι των Πολυχρονόπουλων, οι οποίοι είχαν δώσει το σπίτι τους στο ΙΚ για να φιλοξενεί, χωρίς έξοδα, επισκέπτες και βοηθούς. Καθώς τους πήγαινα προς το σπίτι, λοιπόν, τους έλεγα, με κάποιο ζήλο, για τις ομορφιές της Χίου και να μην τις χάσουν.. Και είπε τότε ο νεαρός ΓΑΠ: «Μα εμείς ήρθαμε εδώ για να δουλέψουμε και να προσφέρουμε.».
Ωραία, αθώα χρόνια, Γιώργο!