Με την ευκαιρία δύο γεγονότων σκέφθηκα να γράψω αυτό το κείμενο που έχει σχέση με τους… φράχτες. Το ένα γεγονός είναι ο φράχτης του Έβρου για τον οποίο… χύνεται άφθονο μελάνι (ευτυχώς όχι αίμα), και το άλλο γεγονός είναι τα εγκαίνια που θα κάνομε σε λίγες ημέρες στο Δήμο Κερατσινίου-Δραπετσώνας!... Εκεί λοιπόν θα εγκαινιάσομε μια «Εξωνοσοκομειακή Δομή» όπως αποκαλούμε τα τελευταία 50(;) χρόνια τα… «υποκαταστήματα» που φτιάχνομε ή νοικιάζομε εκτός Ψυχιατρείου[1], για να μεταφέρομε έναν μικρό αριθμό ψυχασθενών που ευρίσκονται σε σχετικά καλή ψυχική κατάσταση! Και, πιστέψτε με αγαπητοί αναγνώστες και αναγνώστριές μου, ΠΟΤΕ μα ΠΟΤΕ αυτοί οι εξωνοσοκομειακοί ψυχασθενείς, με την κατάλληλη βέβαια παρακολούθηση και αγωγή που έχουν και εκτός νοσοκομείου, δεν δημιούργησαν κάποιο πρόβλημα στις γειτονιές που κατοικούν (που φιλοξενούνται, αν προτιμάτε)!
Έχω περιγράψει σε προηγούμενο άρθρο μου τις εξωνοσοκομειακές δομές που δημιουργήσαμε αρκετά παλιά, επί εποχής του αειμνήστου Γ. Γεννηματά, παρά το γεγονός ότι ήταν εν γνώσει του ότι δεν ψηφίζαμε το κόμμα του, δεν ήμασταν δηλαδή οπαδοί του! Γι’αυτό το λόγο ανάβω πότε-πότε ένα κεράκι στη μνήμη του, μαζί με τα κεράκια που ανάβω στη μνήμη των δικών μου!...
Αλλά, για να επανέλθω στο φράχτη του Έβρου, φράχτη έχομε και στο… «Δρομοκαΐτειο»! Και ιδού η ιστορία:
Προ ετών(;) όταν η τότε ΕΟΚ (Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα) μοίραζε (όχι, προς Θεού, σκόρπιζε) με μεγαλύτερη άνεση χρήματα, βρεθήκαμε με κάποιο μεγάλο ποσό(;) στο «Δρομοκαΐτειο», το οποίο ποσό έπρεπε να δαπανηθεί σε ορισμένο χρονικό διάστημα για αγορά, ενοικίαση ή κατασκευή Εξωνοσοκομειακών Δομών! Πρόεδρος του Δ.Σ. τότε ήμουν εγώ[2] με συνεργάτη στις κατασκευές κάποιον από τους Μυλωνάδηδες, Λεωνίδα ή Γιάννη, δεν θυμάμαι ακριβώς!
Μη βρίσκοντας λοιπόν οικόπεδο ή κτίσμα, σκεφτήκαμε, με την ανοχή βέβαια των τότε κυβερνώντων, να… «κόψομε» ένα… κομμάτι από το απέραντο οικόπεδό μας (πάνω από 350 στρέμματα στο σύνολο) τοποθετώντας ένα φράχτη και εκεί να χτίσομε μερικά κτίσματα, από τα οποία (μερικά) κάποια θα ήταν νοσηλευτικά (= Εξωνοσοκομειακές Δομές!...). Χωρίς λοιπόν δεύτερη σκέψη και πάντα με τη σύμφωνη γνώμη (ή την ανοχή) των κυβερνώντων, φτιάξαμε (= χτίσαμε εκ του μηδενός): Νοσοκομείο Ημέρας, Ξενώνα 50 ατόμων, Ξενώνα 16 ατόμων, ένα ακόμη Νοσηλευτικό Τμήμα (Πολλαπλών Ψυχοθεραπειών) και Γραφεία για τις Τεχνικές Υπηρεσίες μας!
Όλα αυτά αποκομμένα από το κυρίως Ψυχιατρικό Νοσοκομείο (υποτίθεται) με κοινή όμως προσπέλαση, διότι η δεύτερη εξώπορτα που φτιάχτηκε επί της Ιεράς Οδού ουδέποτε χρησιμοποιήθηκε λόγω ελλείψεως προσωπικού!... Έτσι λοιπόν, εγώ θεωρώ τον εαυτό μου έναν από τους μεγαλύτερους… «απατεώνες» του 20ου αιώνα διότι έκανα ό,τι έκανα… κρυπτόμενος πίσω από το γνωμικό «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα»!...
Αγαπητοί Αναγνώστες, έχομε 2023 και δεν άλλαξαν και πολλά πράγματα τα τελευταία 40-50 χρόνια στην Ψυχιατρική, διότι δεν άλλαξαν και πολλά πράγματα στις ψυχές τις δικές μας, ημών των κατ’επίφαση υγειών ατόμων. Ακόμα και τώρα γίνονται εισαγωγές ασθενών που εγκαταλείπονται από τους δικούς τους, που δεν τους επισκέπτονται ποτέ και που δεν έρχονται να πάρουν ούτε το… πτώμα τους, διότι για την κοινωνία ο ψυχασθενής είναι… σκουπίδι.
Τελειώνω, γιατί πολύ σας κούρασα, ευχόμενος «Καλή Ανάστση» και «Καλή Φώτιση»!...
[1] Έξω από τα μεγάλα Ψυχιατρικά Νοσοκομεία («Δαφνί», «Δρομοκαΐτειο»).
[2] Είμαι 43 χρόνια στο Δ.Σ. του «Δρομοκαϊτείου» ΨΝΑ, 3 ή 4 φορές Πρόεδρος του Δ.Σ. (δεν θυμάμαι ακριβώς, διότι είμαι σήμερα 82 ετών).
Γράφει ο Αναστάσιος Ι. Τριπολίτης, Ιατρός, Αγγειοχειρουργός και πρ. Πρόεδρος του Δ.Σ. του «Δρομοκαϊτείου».