Ο χιονιάς είχε τη θεαματική του πλευρά. Κάποιοι όμως δεν αντέχουν το κρύο. Νομίζω κανείς δεν αντέχει το κρύο, ειδικά τα φρέσκα και τα λαχανικά, τα μανταρινοπορτόκαλα, οι άστεγοι και οι πρόσφυγες. Μα και τα μηνιάτικα των κοινωνικά αποκλεισμένων από 300 ως το πολύ 500 το μήνα. Κι όμως όλα τα παιδιά παίξαμε με το χιόνι και πήραμε πολλές φωτογραφίες.
Τώρα όμως που λερώθηκε το χιόνι έχασε την αγνότητά του και πάγωσε, καιρός να τρέξουμε να ζεστάνουμε τις καρδιές μας που ξεπαγιάσανε. Και να θυμηθούμε πως ζούμε σε μια πατρίδα που είναι για μια ακόμη φορά σε βάρβαρη κατοχή. Είναι πολλά χρόνια τώρα που της πήραν το κεφάλι και στη θέση του βάλανε μια κούφια περίτεχνη κολοκύθα εσωτερικά φωτισμένη του αμερικάνικου καρναβαλιού... κι εκεί τη διατηρούν...
Κι αυτή η κολοκύθα χρόνια τώρα... μια μας φοβίζει και μόνιμα μας ψευτίζει με ένα… μεγάφωνο που έχουν τοποθετήσει μέσα της οι μνηστήρες επικυρίαρχοι της Πηνελόπης της καρδιάς μας... που πλέον μπαινοβγαίνει στα κομμωτήρια και βάφεται υπερβολικά για να φαίνεται ελκυστική κι ωραία χωρίς πια να περιμένει ΚΑΝΕΝΑΝ Οδυσσέα.
Είναι ανάγκη να σκεπτόμαστε περισσότερο ο ένας τον άλλον για να πλησιάσουμε όσο γίνεται πιο πολύ, να αγγιχτούμε με την ελπίδα να ζεσταθούμε, να σταθούμε στα πόδια μας.
ΜΕ ΤΗΝ ΕΛΠΙΔΑ ΝΑ ΕΛΕΥΘΕΡΩΘΟΥΜΕ ΜΕΣΑ ΜΑΣ
Τουλάχιστον, ΝΑ ΔΙΩΞΟΥΜΕΜΕ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΜΑΣ ΤΟΥΣ ΜΝΗΣΤΗΡΕΣ.