Tο κοινωνικό τοπίο γνωστό: Οι περισσότεροι μαθητές μου, των τελευταίων δέκα χρόνων της εκπαιδευτικής μου πορείας, αγόρια και κορίτσια, αλλά και παιδιά φίλων ή συγγενών με καλές ολοκληρωμένες σπουδές, βρίσκονται ήδη στο εξωτερικό και μάλλον δεν βλέπουν φως επιστροφής. Οι λόγοι της μη επαγγελματικής αποκατάστασης στην Πατρίδα είναι πολλοί: Η οικονομική κρίση και η συνεπακόλουθη ανεργία, η υπερπληθώρα πτυχιούχων σε όλες τις επιστημονικές κατηγορίες, οι περισσότερες απαιτήσεις προσωπικής επαγγελματικής ανέλιξης και πολλά άλλα. Τους συναντάς στα σύντομα ταξίδια τους εδώ στη Χίο και αναζητάς πληροφορίες στον ήχο της φωνής τους ή στην ματιά τους για να αντιληφθείς εάν είναι ικανοποιημένοι ή όχι στην ξενιτιά. Άλλοι ναι, άλλοι όχι. Κοινός παρανομαστής στα λόγια τους το ότι βρίσκονται μακριά από τους γονείς, το κόστος ζωής μεγάλο, καμία σκέψη για δημιουργία οικογένειας, προσπαθούν να εγκλιματιστούν στις ξένες συνήθειες και τον καιρό, νοσταλγούν τον καταγάλανο ουρανό και την ελληνική ψυχοσύνθεση. Τους λείπει η οικογένεια, τους έχασε η Πατρίδα!!
Δύσκολοι καιροί, δύσκολες οι αποφάσεις! Η Πολιτεία το μόνο που γνωρίζει να κάνει είναι να αυξάνει, λαϊκίζοντας, τον αριθμό των εισακτέων σε δεκάδες σχολές των ΑΕΙ, αδιαφορώντας όχι μόνο για την επαγγελματική τους αποκατάσταση αλλά και για την ποιότητα των σπουδών, όπως τουλάχιστον σημειώνουν και οι ίδιοι οι πανεπιστημιακοί. Αναρωτιέται κανείς πού έχει χαθεί ο ορθολογικός τρόπος σκέψης, για θα οδηγήσει τους υπευθύνους πολιτικούς σε σωστές αποφάσεις όσον αφορά τουλάχιστον την εκπαίδευση της νεολαίας μας. Ποιος είναι ο μελλοντικός προγραμματισμός του κράτους, τί προβλέψεις για την παγκόσμια οικονομία γίνονται, πόσες διεξόδους επαγγελματικές θα έχουν κάποιες ειδικότητες, ποιες είναι οι επιστήμες αιχμής; Είναι φανερό πως τίποτε από όλα αυτά η Πολιτεία δεν σκέπτεται. Απλώς μοιράζει πτυχία που δύσκολα θα βρουν ένα σωστό μέλλον. Κόστος για την οικογένεια, κόστος για τον φτωχό τόπο μας. Το αποτέλεσμα είναι να καρπώνονται την προσθετική αυτή αξία ξένα κράτη και κοινωνίες. Να θυμίσω τις τραγικά λανθασμένες, διαχρονικά, ενέργειες του Υπουργείου Παιδείας που είχαν ως αποτέλεσμα, τουλάχιστον ως προς τον τομέα της εκπαίδευσης, να γεμίσει η Ελλάδα σήμερα από δεκάδες χιλιάδες δασκάλους, φιλολόγους, μαθηματικούς και γυμναστές. Πού είναι η προνοητικότητα, πού είναι ο επαγγελματικός προσανατολισμός; Πολλές φορές είχα κάνει προσωπικές παρεμβάσεις στο Υπουργείο, όπως και άλλοι υπεύθυνοι της εκπαίδευσης, υπογραμμίζοντας την ανάγκη να ληφθούν μέτρα στο θέμα αυτό και, ταυτόχρονα, να ενισχυθεί η πληροφόρηση στον επαγγελματικό προσανατολισμό και να στηριχθεί με κάθε τρόπο η επαγγελματική εκπαίδευση και κατάρτιση. Όμως, το νερό συνεχίζει να τρέχει στην ίδια πορεία. Προς τα εκεί που δεν βρίσκει δυσκολίες….
Το ευτύχημα είναι ότι οι νέοι δείχνουν έναν δυναμισμό και μία αξιοθαύμαστη αντοχή υπέρβασης των δυσκολιών. Αυτό είναι το μόνο που σώζει την κατάσταση όταν προκύπτουν εμπόδια και δεν προχωρά η ζωή σύμφωνα με τα προσωπικά σχέδια. Η αισιοδοξία, που είναι το βασικό συστατικό στοιχείο και μία ουσιώδης προϋπόθεση επιτυχίας στη ζωή, χαλυβδώνει τη θέληση της νεανικής ψυχής και την οδηγεί με αταλάντευτη επιμονή προς τα λημέρια της επιτυχίας. Αυτά, είμαι βέβαιος, ότι έχουν στην καρδιά τους αυτές τις ημέρες και οι υποψήφιοι ακαδημαϊκοί πολίτες, που εξετάζονται στις πανελλήνιες εξετάσεις και στους οποίους ευχόμαστε από καρδιάς καλή επιτυχία. Βέβαια, στην τρέχουσα δραματική οικονομική συγκυρία που διανύει η Πατρίδα μας, και η οποία δεν πρόκειται να τελειώσει σύντομα, η οριοθέτηση στόχων ζωής από τα νιάτα, γίνεται ακόμα πιο δύσκολη. Μόνο για προσδοκίες μπορεί να μιλήσει κανείς, με την ελπίδα ότι θα βρεθεί μια ευκαιρία για να ανοίξει ο δρόμος της επαγγελματικής αποκατάστασης που πάντοτε αποτελεί το μέγα ζητούμενο και το προαπαιτούμενο για πολλά άλλα..
Απευθυνόμενος προς τους νέους που βρίσκονται στην βάσανο του καθορισμού μιας επαγγελματικής πορείας θα έλεγα το εξής: Η θάλασσα και οι ευκαιρίες που προσφέρει, απλώνονται μπροστά σας ως η μεγάλη ζωογόνος πρόκληση για τα νιάτα που θέλουν να ζήσουν δυναμική και σίγουρη επαγγελματική ζωή. Δεκάδες οι δυνατότητες και οι διέξοδοι. Η ναυτοσύνη που βρίσκεται μέσα στο χιώτικο αίμα, αιώνες τώρα, αποτελεί την άριστη πορεία αποκατάστασης. Σκληρό το μπάρκο αλλά ακόμα πιο σκληρή η ανεργία ή ο ξένος τόπος. Η ναυτοσύνη έχει ένα λαμπρό παρελθόν και ένα σίγουρο και πολλά υποσχόμενο μέλλον. Τα πλοία, σαν πλωτές πολιτείες σήμερα, αλλά και πολλές δουλειές της ναυτιλίας, αναζητούν νέους και νέες που θέλουν να κατακτήσουν τον κόσμο ζώντας μια αξιοπρεπή ζωή, έχοντας ταυτόχρονα μια οικονομική άνεση. Το γράφω τούτο ως γονιός, ως εκπαιδευτικός αλλά και ως χιώτης με πολλούς συγγενείς ναυτικούς. Λείπεις από τον τόπο σου τον μισό χρόνο όταν ταξιδεύεις, αλλά έρχεσαι και βρίσκεις οικογένεια, γονείς, φίλους, γνωστούς, γιορτές και πανηγύρια στην Πατρίδα. Αναθρέφεις τα παιδιά σου με τον ελληνικό ήλιο και το ελληνικό ψωμί. Και σε κάθε περίπτωση έχεις και ένα πορτοφόλι για να αγοράσεις κάτι αναγκαίο, χωρίς να κάνεις δεύτερη σκέψη. Είναι πολύ καλύτερο από την μίζερη ζωή ενός «άγνωστου αύριο». Καλή επιτυχία στις εξετάσεις, καλή επιτυχία στη ζωή!