Περί προσευχής

Δευ, 18/11/2024 - 18:59

Η προσευχή είναι κάτι πάρα πολύ δύσκολο.
Ο Θεός την ακούει έτσι κι αλλιώς όπως και να την πούμε όπου και να την πούμε.
Η ΜΕΓΑΛΗ ΔΥΣΚΟΛΙΑ κι ο πολύς αγώνας είναι το σκάψιμο του χωραφιού της ψυχής για να το ξεχερσώσουμε να το καλλιεργήσουμε να το αφρατέψουμε.

Και τα χέρια που οδηγούν το αλέτρι και τη φρέζα γι’ αυτήν την αποστολή είναι τα χέρια της ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ.

Μέσα από τον ΑΓΩΝΑ της προσευχής ταπεινωνόμαστε, εξανθρωπιζόμαστε, ανακαλυπτόμαστε και κτίζουμε ελπίδα βέβαιη.

Το πιο συνηθισμένο δυστυχώς είναι, στον αγώνα αυτό, να γινόμαστε συχνά λιποτάκτες προς τον χώρο του βολέματος, της καλοπέρασης, της απονιάς, του εγωιστικού ναρκισσισμού και ατομικισμού.

Τα δάκρυα που προκύπτουν από την προσευχή, είναι σπάνια και επομένως εξαιρετικά πολύτιμα.
Είναι τα δάκρυα εκείνα που γεννούν την συμπόνια , κατανόηση, την συγκατάβαση, την αλληλεγγύη, τον εξαγιασμό και την συγχώρεση ... αλλά και την διαρκή ανακάλυψη του εαυτού μας και την συμφιλίωση με τον εαυτό μας.
Γιατί αν δεν έχουμε συμφιλιωθεί με τον εαυτό μας δεν είναι δυνατόν να συμφιλιωθούμε με την ζωή και με τους άλλους ανθρώπους που μας περιβάλλουν
Είναι τα δάκρυα που κτίζουν, με ένα λόγια αληθινή και ουσιαστική ΚΟΙΝΩΝΙΑ μεταξύ μας.

ΚΟΙΝΩΝΙΑ που δεν επηρεάζεται από την διαφορετικότητα αλλά την εννοεί φύση, αφού τέτοια είναι ... (δηλ. φύση)

Άλλες απόψεις: του Μανώλη Φύσσα