Θέλετε να γνωρίζετε – εκπρόσωποι της τοπικής Εκκλησίας και Διοίκηση του Νοσοκομείου- τι ακούγεται στους διαδρόμους του «Σκυλίτσειου» ακόμη και μέρες μετά την ημέρα του Πάσχα και της εβδομάδας της Διακαινησίμου; «ΜΑΣ ΞΕΧΑΣΑΝ!».
Επειδή έτυχε να νοσηλεύομαι στο "Σκυλίτσειο" από το βράδυ της Μ. Πέμπτης μέχρι και μερικές μέρες μετά την Κυριακή του Θωμά, άκουσα και μεταφέρω αυτό το παράπονο από πολλούς ασθενείς, νοσηλευόμενους, συνοδούς αλλά και το προσωπικό με τους οποίους έτυχε να μοιραστούμε την «εορτή των εορτών».
Θα συμφωνήσετε νομίζω μαζί μου ότι ένα νοσοκομείο, οι ασθενείς, είναι ένας ιδιαίτερος χώρος, όπως μια φυλακή. Δεν είναι μια αποθήκη σωμάτων και ψυχών. Είναι ένας χώρος που έχει στο κέντρο του τον πάσχοντα άνθρωπο.
Από όποια σκοπιά και να το δεις, είτε από την πλευρά των ασθενών, είτε από την πλευρά του ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού. Ίδια ευαισθησία απαιτείται αν προσεγγίζει κανείς το χώρο, είτε με την ανθρωπιστική είτε με τη χριστιανική θεώρηση (ήμουν άρρωστος, φυλακισμένος και με επισκεφθήκατε, είχε πει ο Χριστός). Με βάση αυτό το σκεπτικό ήταν παράλογη η προσδοκία ότι ο Διοικητής ή ο Μητροπολίτης θα έκαναν μια εθιμοτυπική -γιατί όχι και ουσιαστική- επίσκεψη στο Νοσοκομείο; Τουλάχιστον στη Χειρουργική Κλινική του «Σκυλίτσειου» όπου νοσηλευόμουν δεν έφτασε ποτέ το μήνυμα της Ανάστασης του Χριστού…
Μόνο η συγκινητική περιφορά του Επιταφίου από τον ιερέα του Αγ. Στεφάνου με ψάλτες και πιστούς στον όροφο της Χειρουργικής το απόγευμα της Μ. Παρασκευής. Επίσης, το βράδυ της Μ. Παρασκευής πέρασε από τον προαύλιο χώρο του Νοσοκομείου ένας στολισμένος επιτάφιος από γειτονική εκκλησία, συνοδεία πιστών. Μέχρι εκεί έφτασε το Πάσχα μας εδώ…
Σε μια γιορτή τόσο πλούσια σε και περιεχόμενο όπως σταύρωση-ανάσταση, ζωή-θάνατος, ελπίδα-απελπισία, πίστη-προδοσία, κανένας δεν σκέφθηκε τους ανθρώπους που πέρασαν αυτές τις μέρες «έγκλειστοι» στο μοναδικό Δημόσιο Νοσοκομείο του νησιού; Το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό, που αν και κακοπληρωμένο δίνει τιτάνιους καθημερινούς αγώνες ενάντια στις ελλείψεις και τις περικοπές που έχει επιβάλλει η δικομματική κυβέρνηση και ο πάντοτε χαμογελαστός για την επιτυχία της ισοπεδωτικής πολιτικής του, Υπουργός Υγείας Άδωνις Γεωργιάδης ;
Δηλαδή τι θα κόστιζε στον Διοικητή του «Σκυλίτσειου» κ. Επιτροπάκη, να βγει από τους τέσσερεις τοίχους του γραφείου του και να έλθει να δει τι γίνεται εδώ στις κλινικές, μέρες του Θείου και του Ανθρώπινου Πάθους; Να περάσει από κάθε κλινική του νοσοκομείου, κάθε θάλαμο, κάθε κρεβάτι να μιλήσει και να ακούσει γιατρούς, νοσηλευτές, βοηθητικό προσωπικό ασθενείς; Να τους πει έναν παρηγορητικό λόγο, να τους ευχηθεί για αυτές τις μέρες; Το να διοικεί κανείς ένα νοσοκομείο δεν σημαίνει απλά ότι διαχειρίζεται νούμερα, κονδύλια και εγκυκλίους. Έχει να κάνει με την κατανόηση και την κάλυψη των ανθρώπινων αναγκών ασθενών και προσωπικού.
Βράδυ Ανάστασης και δεν είχαμε, ασθενείς, συνοδοί, προσωπικό, έστω και μια λαμπάδα να ανάψουμε συμβολικά… Αλήθεια, τι διαφορετικό βίωναν οι μουσουλμάνοι ασθενείς στο Νοσοκομείο της Σμύρνης;… Ή μήπως θα τινάζονταν στον αέρα η σφαγιαστική πολιτική λιτότητας του Υπουργείου Υγείας και θα πάγωνε το μονίμως καρφωμένο χαμόγελο στο πρόσωπο του «ευτυχούς» Υπουργού Υγείας, Άδωνη Γεωργιάδη αν ο Διοικητής του «Σκυλίτσειου» αποφάσιζε να αγοράσει μερικές εκατοντάδες, απλές λαμπάδες ακόμη και κεριά; Αντίστοιχα θα μπορούσαν να βαφτούν στην κουζίνα του Νοσοκομείου κόκκινα αυγά που θα μοιράζονταν σε ασθενείς, συνοδούς και προσωπικό, δίνοντάς τους τη ψευδαίσθηση της χαράς της μεγάλης γιορτής…
Πόσο θα κόστιζε μια επίσκεψη του Διοικητή στους θαλάμους, στις κλινικές; Εμείς που περάσαμε αυτές τις μέρες νοσηλευόμενοι, δεν την είδαμε ούτε τις τελευταίες μέρες της Μεγάλης Εβδομάδας, ούτε ανήμερα του Πάσχα, ούτε και την εβδομάδα της Διακαινησίμου. Ίσως να είχε να κάνει κάτι πιο σοβαρό. Βλέπετε αυτή την περίοδο κυρίαρχο στην σκέψη αρκετών πολιτικών και πολιτευτών είναι αυστηρά προσανατολισμένη στη «μάχη» του σταυρού, που χρόνος για τέτοιες ευαισθησίες;...
Παλαιότερα, από ό,τι έμαθα ο αγαπητός δικηγόρος Γιώργος Κοκκαλιάδης, μέλος του Δ.Σ. του «Σκυλίτσειου» πραγματοποιούσε μόνος του τέτοιου είδους επισκέψεις στους ασθενείς, αυτές τις γιορτινές μέρες. Προσωπικά είχα δει τον προηγούμενο διοικητή Παντελή Μπουμπάρη τουλάχιστον να κάνει μια βόλτα στους διαδρόμους του Νοσοκομείου, Χριστούγεννα. Σε αυτό το σκεπτικό θα μπορούσε βέβαια κάποιος να αντιτάξει το ερώτημα «μα οι εθιμοτυπικές επισκέψεις κάνουν τον ικανό, «διεκδικητικό» διευθυντή σε μια περίοδο που η κυβέρνηση διαλύει τη δημόσια υγεία;». Η απάντηση είναι λιτή και κατηγορηματική. Ασφαλώς και όχι! Είναι μόνο μερικές σταγόνες ανθρωπιάς.
Ο λαός πολύ σοφά είχε περιγράψει την αξία του παρηγορητικού λόγου με την παροιμία « ο λόγος σου με χόρτασε και το ψωμί σου φάτο». Δεν είναι αρκετή μια μερίδα κατσικάκι με πατάτες – για όσους δεν ήταν σε νηστεία ή τρέφονταν με σούπες-για να νιώσει ο νοσηλευόμενος μια γλύκα στη ψυχή στον αντίποδα της πίκρας που βιώνει καθώς περνάει αυτές τις μέρες μακριά από την οικογένειά του και στο περιθώριο της ζωής.
Ηχηρότατη ήταν επίσης αυτές τις μέρες του Πάσχα και η απουσία εκπροσώπου της Τοπικής Εκκλησίας αν και πρόκειται για την κορυφαία γιορτή της Χριστιανοσύνης.
Κατανοούμε το βαρύτατο πρόγραμμα του Σεβασμιότατου αυτές τις μέρες, όμως δεν βρέθηκαν έστω και μερικές ώρες για μια συμβολική επίσκεψη; Ο πονεμένος, ο απελπισμένος άνθρωπος χρειάζεται μια εμψύχωση, έναν παρηγορητικό λόγο.
Οι γιατροί, οι νοσηλευτές του «Σκυλίτσειου» αλλά και το υπόλοιπο προσωπικό, δίνουν πραγματικά τον εαυτό τους για τον ασθενή, για την εύρυθμη-όσο είναι δυνατόν με αυτή την «ανθυγιεινή» πολιτική του Υπουργείου Υγείας- λειτουργία του Νοσοκομείου, έχουν κι αυτοί ανάγκη από μια κουβέντα, μια επιβράβευση. Για αυτό έκανα λόγο προηγουμένως για την επίσκεψη του Διοικητή. Ασφαλώς και δεν περιμένουν την αναγνώριση του έργου τους από τον εκπρόσωπο της Εκκλησίας όταν τους ισοπεδώνει και ταυτόχρονα τους εξουθενώνει η πολιτική περικοπών και ελλείψεων της κυβέρνησης στο χώρο της Υγείας. Ασφαλώς και δεν περίμενε κανείς από την τοπική Εκκλησία να κάνει πολιτική... Αλλά να πάρει η ευχή έξω από το Νοσοκομείο ήταν Πάσχα και για μας ήταν σαν μια καθημερινή μέρα. Σαν να μας προσπέρασε το Πάσχα, κράτησαν κλειστή έστω και τη μικρή χαραμάδα φωτός που θα μπορούσε να διαλύσει τα σκοτάδια της αρρώστιας και του πόνου.
Αναρωτιέμαι, δεν βρέθηκε ούτε ένας εκπρόσωπος της Μητροπόλεως να διασχίσει το κατώφλι του Νοσοκομείου; Τούτο το νησί έχει ένα Δημόσιο Νοσοκομείο, μια φυλακή, ένα γηροκομείο, μερικά απομακρυσμένα στρατόπεδα και φυλάκια. Μια επίσκεψη στους ανθρώπους που περνούν γιορτινές μέρες σε αυτά είναι ανέξοδη και μπορεί έστω για λίγα λεπτά να γλυκάνει τον πόνο, να μετριάσει την μοναξιά και το αίσθημα της απομόνωσης.
Εμείς που τώρα περάσαμε αυτές τις μέρες ξεχασμένοι σε ένα νοσοκομείο, μια φυλακή, ένα γηροκομείο αργά ή γρήγορα θα πάρουμε εξιτήριο και το δρόμο για το σπίτι μας. Όμως στη θέση μας θα βρεθούν κάποιοι άλλοι. Τούτες οι γραμμές γράφτηκαν για να μη νιώσουν κι εκείνοι τόσο ξεχασμένοι στις επόμενες γιορτές…
Υ.Γ.: Οι βλαβερές συνέπειες στην υγεία μας από τις περικοπές κονδυλίων και τις ελλείψεις σε προσωπικό αποτελούν θέμα άλλου άρθρου…