Αφορμή να γράψω το παρόν κείμενο και να ασχοληθώ με τα Καρδάμυλα και τους Καδαμυλίτες είναι, αφενός μεν ο θάνατος (πραγματική απώλεια) του Ιωάννη Αντ. Αγγελικούση, του οποίου τα πλοία αποτελούν το 21,5% του ελληνικού στόλου (εξ αυτών τα 126, ποσοστό 89,3%, είναι υπό Ελληνική σημαία), αφετέρου δε η απόκτηση πλήθους γραπτών (βιβλίων κ.α.) του Καπ. Κωνσταντίνου Μιχ. Φράγκου!
Και για μεν τον πρώτο, τον οποίο δεν έτυχε να γνωρίσω εκ του σύνεγγυς, θα γράψω απλώς ότι δεν έτυχε να ακούσω κακή κουβέντα από κανέναν (δεν πείραξε ποτέ στη ζωή του κανέναν) και θα κλείσω με την ευχή: «Ο Θεός να αναπαύσει την ψυχή του». Για δε τον δεύτερο, τον Καπετάν Κώστα, μπορώ να γράφω με τις ώρες, διότι τον γνωρίζω πολύ καλά από πολλά χρόνια, ένα όμως θα γράψω και αυτό αρκεί: είναι άτυχος όποιος δεν έχει διαβάσει ένα κείμενό του!... Όλα του τα κείμενα είναι τόσο ευανάγνωστα και ευχάριστα, που δεν καταλαβαίνεις πότε τα τελειώνεις! Η Ένωση Ελλήνων Λογοτεχνών είναι τυχερή που τον επέλεξε μέλος της!...
Για να επανέλθω όμως στις πρώτες γνωριμίες μου με τους Καρδαμυλίτες, θα αναφέρω απλώς ότι το πατρικό σπίτι μου στο Βόρειο Βροντάδο (περιοχή Δασκαλόπετρα) είναι πάνω στην εθνική οδό που ενώνει τη Χίο (Χώρα) με τα Καρδάμυλα. Τα λεωφορεία λοιπόν που συνέδεαν τη Χίο με τα Καρδάμυλα[1], περνώντας από το δρόμο που τότε ήταν χωρίς άσφαλτο, μας διέκοπταν το… ποδόσφαιρο που συνήθως παίζαμε, με αποτέλεσμα για να τους εκδικηθούμε να φωνάζομε ειρωνικά προς το υπερπλήρες λεωφορείο: «Έχει κανέναν Καρδαμυλίτη μέσα;» και να… δεχόμεθα ως… αμοιβή… πλήθος από ύβρεις!…
Αργότερα, όταν «ανακατεύτηκα» με τα κοινά (Ομοσπονδία Χιακών Σωματείων Αττικής κ.α.), γνώρισα τον Ευάγγελο Μελιτζάνη (τον Βαγγέλη επί το απλούστερον, που διετέλεσε και Δήμαρχος Καρδαμύλων), και άλλους που για διαφόρους λόγους δεν αναφέρομαι, περιοριζόμενος στις γνωριμίες μου των τελευταίων… δεκαετιών[2]!... Έτσι ξεκινώ από τον Στρατηγό Δημήτριο Σκαρβέλη, ο οποίος έφθασε έως και Αρχηγός ΓΕΕΘΑ και Ακαδημαϊκός, και συνεχίζω με τη γνωστή Ανδρονίκη Σκαρβέλη (το γένος Αμπατζή) την Πρόεδρο του Σωματείου μας «ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΤΟΥ ΔΡΟΜΟΚΑΪΤΕΙΟΥ ΨΝΑ», η οποία πλην της φιλανθρωπικής δραστηριότητάς της είναι και η «ψυχή» της εφημερίδας «Δρόμοι Ψυχής» που εκδίδει το Σωματείο. Πολυτάλαντη και πολύ ενεργητική παρά το γεγονός ότι την κτύπησε άσχημα η τύχη!...
Συνεχίζω με το ζεύγος Τσάκου (Παναγιώτης και Ειρήνη), οι οποίοι είναι γνωστοί στο πανελλήνιο κυρίως για τις ευεργεσίες τους. Τους γνωρίζω αρκετές δεκαετίες, τους θυμάμαι σε χαρές (γάμους κλπ.) και σε λύπες[3]. Και έζησα κοντά τους όταν συμμετείχα στην επιμόρφωση των πληρωμάτων τους μαζί με τη συνάδελφο (ιατρό) Ειρήνη Τσάκου. Ευτυχώς ο Νίκος (Τσάκος) βγήκε παιδί-μάλαμα, το Ίδρυμα «Μαρία Τσάκος» προσφέρει τα γνωστά, και όλα πάνε καλά!...
Μεταφέρω τις σκέψεις μου στους αείμνηστους Νικόλαο και Στέλλα Φράγκου. Τον αείμνηστο Καπ. Νίκο τον γνώρισα μέσω της Στέλλας. Ήταν άνθρωπος της εκκλησίας με πολλές διασυνδέσεις στο Ιερατείο! Μας είχε φέρει στο «Δρομοκαΐτειο» πολλάκις τον Μητροπολίτη Νικαίας κ.κ. Αλέξιο. Η Στέλλα, η γνωστή γλυκιά Στέλλα, η καθηγήτρια πολλών επωνύμων και ανωνύμων, εκτός από την προσφορά της στην κοινωνία, προσφέροντας μιαν άριστη οικογένεια, προσέφερε και στα κοινά με αποτέλεσμα να χάσει αιφνιδίως τη ζωή της ενώ υπηρετούσε ως Πρόεδρος του Δ.Σ. του «Δρομοκαϊτείου»!... Έχω μείνει με τις τύψεις, ότι συνέβαλα κι εγώ στον πρόωρο θάνατό της με το να την προωθήσω (να την πείσω) να αναλάβει τη διοίκηση του «Δρομοκαϊτείου» Θεραπευτηρίου! Ο Θεός ας αναπαύσει την ψυχή της! Το χαμόγελό της πάντα θα το θυμόμαστε!...
Για τις οικογένειες των αειμνήστων Γεμέλων θα μπορούσα να γράφω με τις ώρες γεμίζοντας πολλά βιβλία. Τον Καπετάν Γιάννη τον γνώρισα από κοντά όταν συνυπηρετήσαμε για λίγο στο Δ.Σ. του «Δρομοκαϊτείου». Αυτός απεχώρησε λόγω φόρτου εργασιών, εγώ ακόμα ευρίσκομαι εκεί (στο Δ.Σ.). Τον Καπετάν Μιχάλη, καθώς και τους συζύγους των (Καλλιόπη του Γιάννη, και Παρασκευή του Μιχάλη) τις γνώρισα αργότερα. Οι οικογένειες των αείμνηστων Γεμέλων προσέφεραν στο «Δρομοκαΐτειο» δύο μεγάλα έργα: το Γηροψυχιατρικό Τμήμα και τη «Γεμέλειο» Νοσηλευτική Σχολή! Αμφότερα τα Τμήματα φέρουν τιμητικώς τα ονόματά τους!...
Τελειώνω με τους Καρδαμυλίτες με το ζεύγος Βαρώνη, τον Ορέστη[4] και τη Μαριέλλα (Μαρία-Μαρκέλλα). Τον Ορέστη τον πρωτογνώρισα στο Ανδρεάδειο Γυμνάσιο Βροντάδου όπου φοιτήσαμε και οι δύο, έχοντας μικρή διαφορά ηλικίας (εγώ μεγαλύτερος). Είχε δύσκολα παιδικά και γενικώς νεανικά χρόνια, πλην όμως με την επιμονή του και σπούδασε, και έζησε για ολίγο χρονικό διάστημα ως ναυτικός, και έγινε σωστός νομικός, καλός οικογενειάρχης και επιτυχημένος επιχειρηματίας (εφοπλιστής). Πήρε σωστή γυναίκα με Βρονταδούσικες ρίζες κι έφτιαξαν μια πολύ ωραία οικογένεια. Η Μαριέλλα εκτός από καλή μητέρα και σύζυγος, εξελίχθηκε και σε πνευματικό άτομο με πολλές δημοσιεύσεις! Οίκοθεν νοείται ότι δεν παύει να βοηθά και τον πλησίον της καθώς και το σύζυγό τους όπου (όταν) χρειάζεται!...
Αγαπητοί αναγνώστες μου, δεν είμαι ιστορικός, απλά μου αρέσει η ιστορία, κι αισθάνομαι ότι πρέπει να θυμόμαστε και να τιμούμε τους ανθρώπους που άφησαν τα ανεξίτηλα αποτυπώματά τους, είτε στον τόπο από τον οποίο προέρχονται, είτε στην ευρύτερη κοινωνία γενικώς! Αυτούς τους ολίγους που ανέφερα, διότι σίγουρα δεν ανέφερα πολλούς[5], είναι απλά ένα «δείγμα» από το σύνολο των ανθρώπων (είτε πρόκειται για Καρδαμυλίτες, είτε όχι) που προσέφεραν και συνεχίζουν να προσφέρουν εις την Πατρίδα μας!... Ποιος μπορεί να λησμονήσει τα έργα που κοσμούν τη Χίο μας, τα οποία έχουν γίνει από τον ιδρώτα των Λιβανούδων, των Καράδων κλπ., κλπ.;
Σας αποχαιρετώ με δύο φωτογραφίες από κάποιες χαρούμενες εκδηλώσεις του «Δρομοκαϊτείου».
Στην πρώτη φωτογραφία (Φεβρ. 1998) είναι η αείμνηστη Στέλλα Νικ. Φράγκου με το γλυκό της χαμόγελο που το πήρε – δυστυχώς – μαζί της στους ουρανούς, συνοδευόμενη από την… αφεντιά μου, και στη δεύτερη φωτογραφία αναγνωρίζονται – άκρα δεξιά – οι «συνυφάδες» Καλλιόπη και Παρασκευή Γεμέλου, σύζυγοι των Γεμέλων! Πίσω δεξιά μου είναι η κ. Ανδρονίκη Σκαρβέλη, νυν Πρόεδρος του Σωματείου με την επωνυμία «Οι Φίλοι του Δρομοκαϊτείου Θεραπευτηρίου» (εξ αγχιστείας Καρδαμυλίτισσα, σύζυγος Καρδαμυλίτη). Ο διακρινόμενος κ. Παναγιώτης Βαρλάς (πρ. Πρόεδρος κι αυτός του Δ.Σ.) δεν είναι βέβαια Καρδαμυλίτης! Ο χώρος είναι η Γεμέλειος Νοσηλευτική Σχολή.
[1] Εποχή 1945-1955 που τα ΙΧ ήταν σπάνια, ο δρόμος δε ήταν χωμάτινος και όλο λακκούβες!...
[2] Η αναγραφή των ονομάτων είναι τυχαία, δεν είναι χρονολογική ούτε αλφαβητική.
[3] Έχασαν τελείως απροειδοποίητα (χωρίς εμφανές αίτιο) την κορούλα τους τη Μαρία.
[4] Ο Ορέστης αναλαμβάνει οσονούπω Πρόεδρος Δ.Σ. «Δρομοκαϊτείου».
[5] Όχι σκοπίμως, αλλά η μνήμη μου δεν ήταν καλή, από νεανικής ηλικίας!