Πριν από λίγες μέρες διάβασα την έκκληση μιας κοπέλας η οποία ζητούσε απεγνωσμένα αίμα για την εγχείρηση ανοικτής καρδιάς που θα έκανε ο πατέρας της στο Ωνάσειο. Και παρακαλούσε όποιον/α μπορούσε να προσφέρει αίμα να πάει στην αιμοδοσία του Νοσοκομείου Χίου.
Δεν ξέρω αν τελικά βρέθηκαν αιμοδότες, ούτε πώς εξελίχθηκε η εγχείρηση και η κατάσταση του ανθρώπου. Εύχομαι και ελπίζω όλα να πήγαν καλά και να είναι στο στάδιο της ανάρρωσης...
Έχω όμως μια απορία που θέλω να μοιραστώ μαζί σας. Ευτυχώς, τα τελευταία χρόνια σε ολόκληρο το νησί υπάρχει μια ιδιαίτερη ευαισθητοποίηση των συμπατριωτών μας στην προσφορά αίματος. Οι εθελοντές αυξήθηκαν και πληθύνθηκαν και τι πιο ευχάριστο; Και είναι εντυπωσιακός ο αριθμός των φιαλών που συγκεντρώνονται, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του αρμοδίου τμήματος. Ένα τμήμα που επιτελεί με άριστο τρόπο την αποστολή του και είναι παράδειγμα προς μίμηση.
Έτσι σε κάθε χωριό, που λέει ο λόγος, έχουν συσταθεί ομάδες είτε από συλλόγους, είτε από αθλητικές ομάδες είτε από ιερείς και μια δυο φορές το χρόνο φροντίζουν για εθελοντική αιμοδοσία. Και, όπως ανακοινώνεται, έχουμε μεγάλη ανταπόκριση από συμπατριώτες μας που είναι άξιοι συγχαρητηρίων.
Το ερώτημά μου τώρα. Αφού υπάρχει τόσο μεγάλη προσφορά εθελοντικής αιμοδοσίας, γιατί πρέπει οι συγγενείς όλων όσοι έχουν ανάγκη να απευθύνουν εκκλήσεις για αίμα με τόσο άγχος και τέτοια αγωνία; Δεν θα μπορούσε η ανάγκη τους να καλυφθεί από τα υπάρχοντα αποθέματα; Και, σε κάθε περίπτωση, το αίμα που συγκεντρώνεται πρέπει να πάει μάτια - μάτια που λένε και όχι σε κάποιον έστω άγνωστο που έχει όμως άμεση ανάγκη;
Δεν ξέρω πώς λειτουργεί το όλο σύστημα και δεν θέλω να κάνω τον τιμητή. Απλά εκφράζω την απορία μου και ίσως πρέπει να δοθούν κάποιες διευκρινίσεις.
Του Δημήτρη Φρεζούλη
