Άνοιξε για μία ακόμη χρονιά η «τύχη» των γυναικών όπως κάθε τέτοια εποχή. Οι ζέστες άρχισαν να σφίγγουν απότομα και τρέχουν και δεν προλαβαίνουν. Παρόλο ότι δεν τις υποχρεώνει κανείς. Υποχρεώνονται εκ των πραγμάτων και εξ αιτίας του καιρού.
Αφού ο χειμώνας μας ταλαιπώρησε πολύ, μας ήρθε απότομα το καλοκαίρι και η ταλαιπωρία των γυναικών αρχίζει. Να μαζέψουν και να πλύνουν τα χειμωνιάτικα, να ετοιμάζουν τις σακούλες για τα καθαριστήρια, να βγάλουν τα καλοκαιρινά μας και, το πιο δύσκολο, να κάνουν κουλούρα τα χαλιά και τις μοκέτες. Και να τις πλύνουν ή να τις δώσουν για πλύσιμο…
Εμείς οι άντρες, οι περισσότεροι τουλάχιστον, τις βλέπουμε για μία ακόμη φορά να παιδεύονται και φροντίζουμε να τους συμπαραστεκόμαστε αλλά μόνο… ηθικά. Λίγοι είναι εκείνοι που βάζουν το χεράκι τους. Έτσι για να λέμε και τις πικρές αλήθειες μας.
Υπάρχουν βέβαια και οι οικογένειες που έχουν μια οικονομική άνεση και έτσι όλες τις παραπάνω δουλειές τις κάνουν κάποιες άλλες γυναίκες που απασχολούνται σε ημερήσια ή εβδομαδιαία βάση. Και η ταλαιπωρία και η κούρασή τους δεν σταματούν ποτέ. Γιατί θα πρέπει να το πούμε κι αυτό. Μία φορά και έναν καιρό για να έχεις δούλα ή υπηρέτρια, όπως εκσυγχρονίστηκε ο όρος αργότερα, έπρεπε να το φυσάς το παραδάκι.
Τώρα όμως τα πράγματα άλλαξαν. Ακόμη και οι μεσαίας οικονομικής επιφάνειας οικογένειες, όχι όλες φυσικά, υποβάλλονται σε μία τέτοια θυσία. Οι υπόλοιπες νοικοκυρές, που είναι και οι περισσότερες, θα ανέβουν για μία ακόμη φορά τον Γολγοθά τους και εμείς οι «πασάδες» δεν θα το παίξουμε όπως κάποτε άλλοτε Σίμωνες Κυρηναίοι να βοηθήσουμε στο σήκωμα του «σταυρού».
Μήπως πρέπει να αλλάξουμε τακτική; Εύκολο να το λες δύσκολο να το κάνεις, ε; Ας το ξανασκεφτούμε!
Του Δημήτρη Φρεζούλη
