
Κάθε χρόνο που περνάει χαίρομαι γιατί βλέπω ολοένα και περισσότερα παιδιά να συμμετέχουν στο παραδοσιακό έθιμο της Μόστρας, του χωριού μου. Όταν ήμουν παιδί δεν υπήρχε μικρός που να μην ντυνόταν με στολή τσολιά ή πειρατή για να αναβιώσει το παραδοσιακό έθιμο. Βέβαια ένα ερώτημα ήταν τι δουλειά είχαν οι τσολιάδες σε ένα νησί. Κανείς όμως δεν το είχε σκεφτεί. Ίσως και με το πολύ πιο εθνικιστικό αίσθημα που επικρατούσε τότε, οι στολές των τσολιάδων δεν ήταν μόνο για την 25η Μαρτίου αλλά και για τη Μόστρα.
Έπρεπε να ιδρυθεί ο ΜΕΟΘ το 1976 για να αλλάξει η στολή και αντί για εκείνη του τσολιά να αντικατασταθεί με εκείνη του νησιώτη βρακοφόρου με το όμορφο πλουμιστό γιλέκο και το ζωνάρι στη μέση αλλά και το μαντηλάκι στο λαιμό και το καλπάκι στο κεφάλι.
Και τι μου έκανε εντύπωση εκείνα τα χρόνια τα παλιά; Ότι όλοι, μικροί και μεγάλοι, ντύνονταν και συμμετείχαν στο κατέβασμα της Μόστρας, αφού κανείς δεν ντρεπόταν να βάλει τη στολή του τσολιά. Στη συνέχεια υπήρξε μία «κοιλιά» όταν οι περισσότεροι ήθελαν να βάζουν τα «καλά» τους και να σεργιανίζουν στο χωριό. Χωρίς, όμως, «ντυμένους» η Μόστρα ήταν αβγό χωρίς αλάτι…
Μέχρι που φτάσαμε σε αυτά τα πρόσφατα χρόνια όπου γίνεται και πάλι το «σώσε» για το ποιος θα «ντυθεί» και αυτό είναι το πολύ ευχάριστο και το πιο παρήγορο για τη συνέχιση του πατροπαράδοτου εθίμου. Και είμαι πολύ χαρούμενος που βλέπω μία τέτοια συμμετοχή και τη χαρά και την απόλαυση της όλης εκδήλωσης στα μάτια των παιδιών. Η σκυτάλη δεν έχει μείνει μετέωρη και παραδίδεται από γενιά σε γενιά. «Ντυνόμουν» κι εγώ μέχρι πριν λίγα χρόνια όμως τα μυοσκελετικά προβλήματα δεν μου το επιτρέπουν πια. Και δεν ξέρετε τι αγαλλίαση και ευχαρίστηση ένιωθα συμμετέχοντας κάθε Τυρινή Κυριακή.
Του Δημήτρη Φρεζούλη
Υ.Γ.: Στο στιγμιότυπο ο υποφαινόμενος ανάμεσα στους συγχωρεμένους καλούς φίλους και γείτονες Αποστόλη Κόκκα και Γιάννη Ζευγιό.