Λέω, πόσα καινούργια πράγματα μπήκαν στη ζωή μας τα τελευταία χρόνια… Ιδιαίτερα από τη δεκαετία του ’70 είχαμε μια εκρηκτική άνθηση καινοφανών εξελίξεων που άλλαξαν τη ζωή μας επί τα βελτίω, οφείλουμε να ομολογήσουμε όλοι. Από το σκοτάδι βρισκόμασταν σταδιακά σε ένα φωτεινό παρόν που ήταν εντυπωσιακό. Και όσο περνούν τα χρόνια τόσο θα υπάρχουν και άλλες παρόμοιες εξελίξεις, αλλά το ερώτημα είναι αν θα είναι για καλό ή για κακό. Βλέπετε, στον κόσμο δεν υπάρχουν μόνο εκείνοι που ανακαλύπτουν όμορφα και αθώα πράγματα που διευκολύνουν τη ζωή μας αλλά και οι πονηροί που έχουν άλλα πράγματα στα αρρωστημένα μυαλά τους. Άλλοι χάριν του εύκολου κέρδους και άλλοι για πολιτικούς και άλλους συναφείς λόγους. Ήδη έχουμε ενδείξεις για καινούργιες εξελίξεις που δεν ξέρουμε ακόμα αν είναι για καλό ή για κακό…
Τι μ' έπιασε πρωί - πρωί θα μου πείτε και προς τι ο μεγάλος πρόλογος; Για να θυμηθούμε μια ανακάλυψη που ήρθε αργά στην Ελλάδα σε σχέση με άλλες χώρες. Η τηλεόραση. Χτες, λέει, ήταν η Ημέρα της Τηλεόρασης, τουλάχιστον για εκείνη στη χώρα μας. Ξεκίνησε για πρώτη φορά τη λειτουργία της το 1960 με πειραματικές εκπομπές που δεν μονιμοποιήθηκαν, ενώ το τακτικό πρόγραμμα ξεκίνησε από δημόσιο σταθμό του ΕΙΡ και του σταθμού των Ενόπλων Δυνάμεων το 1966.
Έτσι η τηλεόραση άλλαξε άρδην τη ζωή και την καθημερινότητά μας τα τελευταία πενήντα πέντε χρόνια. Δειλά στην αρχή με το πλεονέκτημα να έχει η Αθήνα και μετά το 1970 και η Χίος. Και βέβαια οι συσκευές ήταν μετρημένες και σε πιο ευκατάστατα σπίτια καθώς δεν ήταν και φτηνές στην αρχή. Και γινόταν χαμός μπροστά στα μαγαζιά της Απλωταριάς που διέθεταν συσκευές στις βιτρίνες τους. Πλήθος κόσμου ξεροστάλιαζε να δει τηλεόραση. Αφήστε πια σε ποδοσφαιρικούς αγώνες, όταν δημιουργούταν και «κερκίδα» με τις αντίστοιχες αψιμαχίες. Και όχι μόνο μπροστά στις βιτρίνες αλλά και στα προνομιούχα σπίτια που διέθεταν μια συσκευή. Και να παρακαλάς, από μέσα σου, να σε καλέσει ο ιδιοκτήτης γιατί δεν μπορούσες να πας και απρόσκλητος. Σε ευνοϊκότερη μοίρα ήταν τα σπίτια των ναυτικών καθώς κάποιοι κουβαλούσαν κάτι «μπαούλα» από το εξωτερικό…
Ε, από τα μέσα του ’70 άρχισε να γίνεται πιο προσιτή η τιμή και τα σπίτια, το ένα μετά το άλλο, σιγά - σιγά αποκτούσαν τη δική τους συσκευή και τι πανηγύρι και τι χαρά. Μόνο που οι δύο σταθμοί δεν είχαν καθαρή εικόνα και το «χιόνι», ήταν το εμπόδιο.
Και η εξέλιξη πια από 'κείι μια μετά, την ξέρετε όλοι, ήταν ραγδαία και καταιγιστική. Και βέβαια την τιμάμε δεόντως, αφού κάθε σπίτι διαθέτει και μία, και δύο, ακόμα και τρεις συσκευές! Και, δυστυχώς, οι περισσότεροι τις ανοίγουν και ξεχνάνε να τις κλείσουν! Όμως είναι η συντροφιά και η παρηγοριά των μοναχικών ανθρώπων. Και από τότε ξεχάστηκαν και οι παραδοσιακές χειμωνιάτικες βεγγέρες. Η εξέλιξη, βλέπετε...
Του Δημήτρη Φρεζούλη
