Χτες έγραφα για τη Λέσχη του συγχωρεμένου του Άγγελου του Πέππα, κατεβαίνοντας τον καινούργιο δρόμο (Κουντουριώτη) και πόσα ήρθαν στη θύμησή μου. Όπως άλλωστε γίνεται πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις που το ρολόι της μνήμης γυρίζει, ίσως και χωρίς να το καταλάβεις, οι εικόνες του παρελθόντος παρελαύνουν η μία μετά την άλλη. Εικόνες που μπορεί να ανήκουν στο μακρινό παρελθόν αλλά δεν ξεθωριάζουν και είναι πάντα ζωντανές στη μνήμη σου. Εικόνες που σου θυμίζουν τα περασμένα αλλά όχι ξεχασμένα.
Και μιας και χτες έκανα αναφορά έγραφα και για το ποδοσφαιράκι, ένα παιχνίδι πολύ ιδιαίτερο και ξεχωριστό τότε, που προσέλκυε το ενδιαφέρον μας καθώς δεν είχαμε και πολλά άλλα να παίξουμε. Και ήταν από τα παιχνίδια που μας άρεσαν πολύ και μας συνάρπαζαν. Και πού μας έχανες πού μας έβρισκες πάνω από ένα ποδοσφαιράκι. Και μάλιστα περιμένοντας αρκετή ώρα να τελειώσουν αυτοί που έπαιζαν για να πάρουμε σειρά εμείς οι υπόλοιποι. Άλλοτε δύο σε «μονομαχία» και άλλοτε σε συμμαχία. Δύο από τη μια πλευρά και δύο από την απέναντι. Και δίνονταν ομηρικές μάχες για την επικράτηση του ενός ή του άλλου, είτε της μίας ομάδας είτε της άλλης, αφού ο χαμένος / χαμένοι έπρεπε να ρίξουν το δικό τους κέρμα για να συνεχιστεί το παιχνίδι.
Το ποδοσφαιράκι ήταν ένα ορθογώνιο παραλληλόγραμμο σε σχήμα γηπέδου και στις βέργες της μίας και της άλλη πλευράς ήταν παρατεταγμένοι με ξύλινα ομοιώματα και διαφορετικά χρώματα οι παίκτες των δυο ομάδων. Οι άκρες των βεργών που κινούσαν τους ποδοσφαιριστές κατέληγαν σε χειρολαβές. Βάζοντας ένα κέρμα (δεν θυμάμαι φράγκο ή δίφραγκο) στην οπή που ήταν στη μία πλευρά εξάγονταν πέντε (αν θυμάμαι καλά) μπαλάκια. Τα οποία σταδιακά ένα - ένα έπεφταν στο «γήπεδο» και άρχιζε το ματς. Η επιτυχία ήταν να πετύχεις γκολ στην αντίπαλη εστία. Και χρειαζόταν μαεστρία να ακούσεις το μπαλάκι να κάνει ένα γδουπ για να καταλήξει στην τρύπα της εστίας και να πανηγυρίσεις για την επιτυχία σου. Δεν ξέρω αν τα περιέγραψα καλά και όποιος άλλος θέλει ας με συμπληρώσει.
Και κάτι τελευταίο. Ένα τέτοιο ποδοσφαιράκι υπήρχε και στη βεράντα του Φίλου στα Θυμιανά. Κι εμείς οι πονηροί, τι κάναμε; Όταν το μπαλάκι έπεφτε στην οπή του τέρματος προσπαθούσαμε να το αρπάξουμε για να παίξουμε περισσότερη ώρα. Ή καμιά φορά κάναμε κόλπο με το λεβιέ που έβγαζε τα μπαλάκια για να τα βγάζει συνέχεια και να παίζουμε τσάμπα. Χρόνια κι εκείνα!
Του Δημήτρη Φρεζούλη
Υ.Γ.: Οσοι έχουν οποιαδήποτε σχέση με το θαυμαστό ταξίδι του Βαρβασιακού στις εθνικές κατηγορίες τη δεκαετία του ‘90 παρακαλώ να επικοινωνήσουν μαζί μου στα τηλέφωνα 2271031517 ή 697 271 2546.
