
Ούτε χριστουγεννιάτικο δέντρο δεν στολίσαμε φέτος στο «καλυβάκι» μας γιατί αφενός μεγαλώσαμε και αφετέρου δεν έχεις, βρε αδελφέ, και διάθεση, όπως κάποιες άλλες χρονιές. Στόλισε όμως η κόρη μας στο δικό της σπίτι, λόγω και του Οδυσσέα, και τι είναι εκείνο που με συγκινεί περισσότερο όταν το βλέπω…; Η Ερμιόνη στολίζει και κάποια παλιά παιχνίδια των παιδικών χρόνων μας που, επειδή ήταν λιγοστά, με επιμέλεια έχει διαφυλάξει η γυναίκα μου ως κόρη οφθαλμού. Και κάθε χρόνο τα μόστραρε πάνω στο χριστουγεννιάτικο δέντρο και το ίδιο κάνει τώρα και η κόρη. Κάποια παιχνιδάκια τα οποία σήμερα όποιο παιδί και αν τα έβλεπε πεταμένα στο δρόμο, αποκλείεται να γύριζε έστω να τα κοιτάξει…
Ένα αυτοκινητάκι, ένα σφυριχτράκι, μία μοτοσικλέτα, δύο τρία πουλάκια και κάποια άλλα, όλα τενεκεδένια, που ευτυχώς παραμένουν ακόμα σε καλή κατάσταση, παρά το ότι πέρασαν τόσα χρόνια… Και ακόμα μία ανάγλυφη μικρή φάτνη φτιαγμένη με χορτοκοπτική με όλους τους πρωταγωνιστές της γέννησης.
Βλέπετε, τότε, τα παιχνίδια που ήταν η χαρά των παιδιών τούτες τις μέρες, ήταν στα ουσιώδη εν ανεπάρκεια αφού δεν σήκωνε το οικογενειακό βαλάντιο τέτοια «περιττά» έξοδα. Κάθε χρόνο, τέτοιες μέρες, τα βλέπω να αναπαύονται κάτω από το δέντρο και σκέφτομαι με τι παιχνίδια παίζαμε εμείς, τότε, σαν παιδιά και με ποια παίζουν σήμερα τα τωρινά. Καμία, βέβαια, σύγκριση…
Μη μου πείτε, όμως, ότι δεν είχαν τη δική τους χάρη. Και τότε τα εκτιμούσαμε και δεν τα κάναμε φύλλο και φτερό όπως κάνουν τα σημερινά παιδιά, και μάλιστα για παιχνίδια πανάκριβα, μόλις τα πάρουν στα χέρια τους. Μία αποθήκη στο σπίτι είναι γεμάτη με τα παιχνίδια των παιδιών μας αλλά ποιος τους δίνει σημασία…
Τόσο εγώ όσο και η γυναίκα μου δεν ξέρετε με πόση τρυφερότητα και συγκίνηση τα βλέπουμε κάθε και χρόνο, είναι από τις μοναδικές στιγμές που ξαναγινόμαστε παιδιά. Όμως και η κόρη μας που τα φυλάει με προσοχή και κάθε χρόνο κατέχουν σημαντική θέση στο δέντρο της… Ευτυχώς!
Του Δημήτρη Φρεζούλη