Πίναμε το καθιερωμένο μεσημεριανό ούζο μας της Πέμπτης στο Κεχριμπάρι. «Αλαμπαχαϊρα» (στην υγειά μας) φώναξε ο Μάνος Γούτης και σήκωσε το ποτήρι του και όταν το ξανάφησε στο τραπέζι μας είπε: «Ρε, άμα πεθάνω, θέλω να έρθετε να πιείτε το ούζο στο μνήμα μου». Για δευτερόλεπτα μείναμε άφωνοι και άναυδοι, αλλά ο Μάνος ήταν συνηθισμένος σε κάποια τρελά κι ανάποδα. «Τι λες ρε μαλάκ…» ορμήσαμε όλοι μαζί πάνω του για να επαναλάβει «να μην το ξεχάσετε». «Ε, να έρθετε και στο δικό μας», είπαμε κάποιοι από εμάς, τελειώνοντας τη μακάβρια συζήτηση.
Και ποιος θα μας το έλεγε ότι λίγες μέρες μετά θα «έφευγε» ο Μάνος. Και ότι θα επιβεβαιωνόταν το τραγούδι του Πυθαγόρα, «Έπεσε σαν κεραυνός στη γειτονιά μας το μαντάτο, κι έκλεισαν τα μαγαζιά και τα σπιτάκια πάνω ως κάτω.
Ο καλύτερος ο φίλος εβασίλεψε σαν ήλιος. Της παρέας το στολίδι πάει στ’ αγύριστο ταξίδι». Και ο Μάνος έφυγε για το αγύριστο ταξίδι. Ήταν η ψυχή της παρέας της Πέμπτης με συμμαθητές και φίλους. Μοναδικός και ξεχωριστός. Ανεπανάληπτος!
Και βέβαια δεν ήταν δυνατόν να ξεχάσουμε την υπόσχεση που είχαμε δώσει μεταξύ μας να πιούμε ένα ούζο στο μνήμα εκείνου που θα έφευγε πρώτος. Και ο κλήρος έλαχε στον Μάνο που μας άφησε με συνοπτικές διαδικασίες.
Έτσι οργανώσαμε ένα ούζο τη Δευτέρα στο κοιμητήριο του Αγίου Ματθαίου Κοφινά, μπροστά στο μνήμα του αξέχαστου Μάνου. Και πάνω στην πλάκα βάλαμε και το αγαπημένο ούζο του. Και βάλαμε όλοι ένα χεράκι ώστε όχι μόνο να ετοιμάσουμε την ουζοποσία, αλλά και να καλέσουμε τον Δημήτρη Τζούμα με την κιθάρα του. Να μας παίξει τραγούδια του αποχωρισμού και τα τραγουδήσαμε όλοι μαζί. Και υποθέτουμε ότι θα μας συνόδευε και ο Μάνος… «Έξι (με την προσθήκη και του Μάνου) Έλληνες στον Άδη», «Το τελευταίο βράδυ μου», «Πάει κι αυτός», «Ένα όμορφο αμάξι με δυο άλογα», «Πριγκηπέσα».
Έντονη η συγκίνηση από όλους μας, κατεβασμένα μούτρα, βουρκωμένα μάτια σ΄αυτό τον αποχαιρετισμό, συνοδεία ούζου και τραγουδιού, που τόσο πολύ άρεσαν στον αγαπημένο φίλο μας, όπως και η ποίηση, καθώς είχε πληθώρα ποιημάτων στο ενεργητικό του.
Κι ένας ακόμα αποχαιρετισμός από έναν άλλο συμμαθητή και ποιητή, τον Κώστα Τέττερη: «Τα ραγισμένα σου κουπιά (ποιητική συλλογή του Γούτη) θα βάλω στο κασόνι, και για πανί την αρχοντιά, τους φίλους στο τιμόνι. Το τελευταία μπάρκο σου, μαζί θα ταξιδέψω, κι αν κάτι τι απόμεινε μαζί σου θα γυρέψω (…). Των αθανάτων η ψυχή μαζί μας φτερουγίζει κι ίσως μας βλέπεις τώρα εσύ απ΄ άλλο μετερίζι».
Αιωνία η μνήμη του!
Του Δημήτρη Φρεζούλη
