«Βαριά η καλογερική»… Αυτές ήταν οι τρεις πρώτες λέξεις που είχαν βγει από το στόμα του μακαριστού ηγουμένου των Αγίων Πατέρων, Αμβρόσιου, όταν καθίσαμε να πιούμε τον καφέ μας στο αρχονταρίκι του μοναστηριού λίγες ημέρες πριν το φευγιό του, στις 15 Μαΐου 2015…
Και αυτή η φράση δεν αφορούσε, βέβαια, τον ίδιο, αλλά εξέφραζε τον καημό του γιατί στο μοναστήρι είχε μείνει μόνο εκείνος, ο Πρόδρομος και ένας καινούργιος μοναχός, ο Λεόντιος. Με τον ίδιο τον Αμβρόσιο να μην παίρνει ανάσα από τις πολλές υποχρεώσεις του, να τρέχει και να τα προλαβαίνει όλα… Από την πόλη μέχρι τον Ταξιάρχη Νενήτων, και μέχρι την Αγία Ματρώνα, να δίνει τον καλύτερο εαυτό του και να θυσιάζεται για όλους. Να υπερασπίζεται τα όσια και τα ιερά του μέχρι την τελευταία ρανίδα του αίματός του…
Σοκαρίστηκα, όπως και όλοι μας, μαθαίνοντας τον ξαφνικό και άγουρο θάνατό του γιατί αυτός ο καλόγερος ήταν το «κάτι άλλο» που περιλαμβάνει ό,τι καλύτερο για έναν άνθρωπο και έναν κληρικό. Τον είχα πρωτογνωρίσει πριν από 22 χρόνια πηγαίνοντας στο μοναστήρι με τον Γεώργη Διλμπόη και από τότε τον είχα βάλει στην καρδιά μου. Όπως και πάρα πολλοί άλλοι, όπως αποδείχτηκε με το πάνδημο αντίο κατά την εκφορά του. Σεμνός και ταπεινός, ευγενικός και καλοσυνάτος, μειλίχιος και γλυκός. Και πόσα ακόμα κοσμητικά επίθετα θα μπορούσαμε να προσθέσουμε.
Κατάφερε, κατά την 27ετή παραμονή του στους Αγίους Πατέρες, να γίνει το μοναστήρι αγνώριστο. Να το αναμορφώσει εκ βάθρων και να κάνει, με τη βοήθεια του θεού όπως έλεγε πάντα, μικρά θαύματα. «Τι να το κάνουμε όμως κύριε Δημήτρη μου;», μου έλεγε πάντα, «μοναχούς χρειαζόμαστε». Αυτός ήταν και ο μόνιμος καημός του…
Ο μακαριστός Αμβρόσιος ήταν ένας υπέροχος άνθρωπος και ένας συνεπέστατος μοναχός. Από εκείνους που ξεχωρίζουν. Που επιτελούν με συνέπεια και συνέχεια το θεάρεστο έργο τους. Ίσως ήταν από τους μοναδικούς. Ευτυχώς τον αντικατέστησε ο Αθανάσιος που έκανε λιγότερη αισθητή την απώλειά του, καθώς και εκείνος βαδίζει στα χνάρια του… Και μπράβο του.
Του Δημήτρη Φρεζούλη
