Τα λέγαμε διαδικτυακά κάθε Τετάρτη απόγευμα. Δεν ήμασταν πολλοί, αλλά η χημεία μας ταίριαζε, όπως φαίνεται, και άλλοτε στο σοβαρό και άλλοτε στο αστείο «λύναμε» τα προβλήματα του κόσμου. Αυτοσαρκαζόμασταν κιόλας και αυτό το μισάωρο, μια ώρα, που διαρκούσε η κουβέντα, περνούσαμε όμορφα. Άλλοι από εδώ στη Χίο κι άλλοι εκτός νησιού. Παλιοί συμμαθητές που δεν ξεχάστηκαν παρά το ότι πέρασαν πολλά χρόνια. Και μπορεί να μην έλεγαν πολλά για το παρελθόν, καθώς πέρασαν τα χρόνια και οι θύμησες οι παλιές σε μελαγχολούν, όμως ώριμοι πια μπορούσαν να σχολιάζουν το παρόν.
Λόγω καλοκαιριού μας ήρθαν κάποιοι εκ του «εξωτερικού» και έτσι σκεφτήκαμε να βρεθούμε κι από κοντά. Δια ζώσης που λένε. Να δούμε και από κοντά κάποιους φίλους, αφού άλλο η τεχνητή επικοινωνία κι άλλο η ζωντανή.
Το ραντεβού κλείστηκε, για πού αλλού, στην πλατεία Βουνακίου. Εκεί που συναντιούνται όλοι. Πήγα πρώτος και «έπιασα» ένα τραπεζάκι και δεν πρόλαβα να καθίσω και να σου και ο Γιάννης, εξ Αθηνών. Αγκαλιαστήκαμε, φιληθήκαμε και τι διαπίστωσα; Ότι άλλο να βλέπεις τον φίλο ή τον γνωστό στο γυαλί του υπολογιστή κι άλλο να τον έχεις μπροστά σου. Η παρέα άρχισε να διευρύνεται με επιφωνήματα χαράς σε κάθε νέα άφιξη και τα χαμόγελα να πλαταίνουν και να μεταφράζονται στη χαρά που νιώθαμε όλοι. Κάποιους δεν τους είχε αγγίξει πολύ ο χρόνος, κάποιοι άλλοι, ε, όσο να ‘ναι φαίνονταν τα 75 χρόνια που κουβαλούσαν στις πλάτες τους, κάποιων τρίτων η φυσιογνωμία δεν είχε αλλάξει πολύ.
Και μέσα σ’ όλους να και ο Παντελής Σαλιάρης που γιόρταζε, με ένα κουτί αμυγδαλωτά να μας κεράσει. Ο Παντελής με τη φιλοσοφική χροιά που τον χαρακτηρίζει. Και ο Φάνης με τη φωτογραφική μηχανή του να μας απαθανατίζει.
Δεν ξέρω πώς πέρασαν οι άλλοι, όμως προσωπικά το χάρηκα και το ευχαριστήθηκα αυτό το αντάμωμα. Όπως υποθέτω όλοι μας, όταν μας δίνονται τέτοιες ευκαιρίες. Να συναντιόμαστε με παλιούς συμμαθητές και φίλους. Συναντήσεις που σε ανανεώνουν και σε αναζωογονούν γιατί περιέχουν αισθήματα που δεν τα σκέπασε η αχλή του χρόνου. Ήμασταν βέβαια νέοι και μεγαλώσαμε, για να μη χρησιμοποιήσω το γεράσαμε, αλλά κάτι έχει μείνει από εκείνο το παρελθόν, από τα μικράτα μας. Αισθάνεσαι μια εσωτερική αγαλλίαση βλέποντας παλιούς φίλους απέναντί σου που ήταν άλλοι τότε και άλλοι τώρα. Μεγάλοι, φυσικά, αλλά το ίδιο αγαπητοί όπως εκείνα τα χρόνια τα παλιά.
Ζητούμενο; Να είμαστε καλά να βρισκόμαστε, έστω μια φορά το χρόνο δια ζώσης και να επισφραγίζουμε τη φιλία και την αγάπη μας. Γένοιτο!
Του Δημήτρη Φρεζούλη
