Η αλήθεια είναι ότι μας κούρασαν οι καθημερινές αναφορές στο σιδηροδρομικό έγκλημα στα Τέμπη, αφού σε όλα τα δελτία ειδήσεων οι ειδήσεις που το αφορούν κυριαρχούν. Και κάθε μέρα γινόμαστε μάρτυρες αλλοπρόσαλλων πραγμάτων που συνέβαιναν και το ερώτημά μας είναι αν είναι δυνατόν…
Δεν πέρασε ο κουρνιαχτός από εκείνη τη μοιραία ημέρα γιατί είναι και κάτι που πουλάει και άλλο που δεν θέλουν τα τηλεοπτικά κανάλια και τα υπόλοιπα Μέσα. Αλλά καλά κάνουν και αποκαλύπτουν όλα όσα έχουν σχέση με τη στυγερή δολοφονία.
Όμως άλλο ξεκίνησα να γράψω καθώς δυο βδομάδες μετά, κάποια πράγματα είναι ασύλληπτα στο μυαλό μου. Και τι είναι; Μα τι άλλο από το χαμό τόσων ανθρώπων και τόσων παιδιών νεαρής ηλικίας. Αλήθεια, μπορεί να το συλλάβει το μυαλό μας; Μπορούμε θεωρητικά να καταλάβουμε τι σημαίνει να χάνεις το παιδί σου από τη μια στιγμή στην άλλη; Για να βάλουμε τον εαυτό μας, ο μη γένοιτο ποτέ, στη θέση αυτών των τραγικών γονιών... Να μεγαλώνεις ένα παιδί με φροντίδα και αγάπη, να γίνεται 20, 21 χρόνων, να αρχίσει να σπουδάζει και από τη μια στιγμή στην άλλη να το χάνεις. Όχι από δική του υπαιτιότητα, αλλά από μοιραία λάθη, χρονίζοντα και πρόσφατα που όχι αδικαιολόγητα χαρακτηρίζονται εγκληματικά.
Τι να σας πω… Όταν ξαπλώνω το βράδυ να κοιμηθώ, επειδή δεν με παίρνει και εύκολα ο ύπνος και φέρνω στο μυαλό μου εκείνη την ανείπωτη τραγωδία τρελαίνομαι. Και έτσι χάνω και τον ύπνο που προσπάθησα να ξεκλέψω. Και τι να σου κάνει η ψυχολογική υποστήριξη που, δε λέω, μπορεί να βοηθά, αλλά και πώς να σε βοηθήσει όταν σκέπτεσαι το παιδί σου κάτω από το χώμα ή εξαερωμένο.
Δεν ξέρω πώς όλοι αυτοί οι άνθρωποι θα μπορέσουν, αν μπορέσουν ποτέ, να επανέλθουν στην κανονικότητά τους. Λένε ότι ο χρόνος κλείνει τις πληγές, αλλά είναι και ανάλογα τις πληγές. Πώς να κλείσει η πληγή αυτών των γονιών, εκείνων που έχασαν τα δίδυμα κορίτσια τους, άλλοι τα μοναχοπαίδια τους. Ποτέ δεν πρόκειται να κλείσουν και θα τις κουβαλούν μαζί τους μέχρι να κλείσουν τα μάτια τους.
Όλοι μιλάνε για δικαιοσύνη και για ανάληψη ευθυνών. Και καλά κάνουν. Τι θα κερδίσουν όμως οι χαροκαμένοι γονείς είναι το ερώτημα. Τη σύνταξη που ανακοινώθηκε και τα πτυχία χωρίς αντίκρισμα των παιδιών τους; Και την ενδεχόμενη τιμωρία κάποιων χαμηλά ιστάμενων υπευθύνων γιατί οι μεγάλοι αποκλείεται να λογοδοτήσουν και να έχουν συνέπειες. Να τα βράσουν. Τα παιδιά τους δεν γυρίζουν πίσω…
Του Δημήτρη Φρεζούλη
