Το διάβασα κάπου πέρυσι με την ευκαιρία των 90ών γενεθλίων του και το ξαναθυμήθηκα τώρα με το φευγιό του.
Πολλά κοσμητικά επίθετα έχουν χάσει με την πολλή (και κάποτε άστοχη) χρήση κάτι από την οξύτητά τους. Το «αξεπέραστος», λόγου χάρη (αξεπέραστος τραγουδιστής, αξεπέραστος μαέστρος, αξεπέραστος ποδοσφαιριστής) δεν δίνει πλέον την ακριβή σημασία που είχε. Γιατί πολλοί στους οποίους αποδόθηκε ο χαρακτηρισμός έχουν ξεπεραστεί, ή ήταν ήδη ξεπερασμένοι.
Δεν συμβαίνει το ίδιο με τον Γιάννη Διακογιάννη που ήταν και θα παραμείνει αξεπέραστος γιατί είναι πολύ δύσκολο στους αιώνες κάποιος να τον ξεπεράσει. Ο Διακογιάννης απετέλεσε τη συνισταμένη μιας σειράς δημοσιογραφικών αρετών που σπάνια βρίσκεις συγκεντρωμένες σε ένα πρόσωπο. Και θα παραμείνει μοναδικός:
• Για τις τεράστιες γνώσεις του (και όχι μόνο τις αθλητικές, όχι μόνο τις ποδοσφαιρικές)
• Για την ευθύτητα της κρίσης και το θάρρος της γνώμης του πάνω στις περιγραφές, χωρίς φόβο (και ας φώναζαν όσο ήθελαν πρόεδροι, μεγαλομέτοχοι, μεγαλοπολιτικοί, οπαδοί και αθλητές)
• Για τον τρόπο που περιέγραφε (τον ανάγλυφο!) τους αγώνες και τα αγωνίσματα: και τα μάτια να έκλεινες είχες την εικόνα
• Και, περισσότερο, για την, κυριολεκτικά, αξεπέραστη φωνή του, που έγινε τραγούδι για να μας θυμίζει ότι αυτή η φωνή μας ενώνει μπροστά στις τηλεοπτικές εστίες και μας δονεί
